کتاب تیترهای بدون شرح

کتاب تیترهای بدون شرح نوشتهٔ آرزو زمانه سازی است. انتشارات گیوا این کتاب را منتشر کرده است. نسخهٔ الکترونیکی این کتاب را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب تیترهای بدون شرح

کتاب تیترهای بدون شرح دربردارندهٔ مطالبی از تجربهٔ شخصی نویسنده بدون ادعای علمی است. او از کودکی به تفاوت ادیان پی برد و این سؤال برایش پیش آمد: «خدای کدام دین واقعی‌تر است؟» شنیدن جمله‌هایی مانند «خدا را شکر که مسلمان به دنیا آمدم» او را به فکر فرو برد و به این نتیجه رسید که هر کس به دین خود ارزش می‌دهد، پس او نیز به ادیان دیگر احترام بگذارد و اصل «دین من برای من و دین تو برای تو» را بپذیرد. این نگرش سؤالاتی را برایش ایجاد کرد، مثلاً تفاوت نوزادان با ادیان مختلف یا چرا او باید از نه‌سالگی حجاب و نماز داشته باشد اما دیگران نه. پاسخ‌هایی که می‌شنید قانع‌کننده نبود و حتی او را به این فکر انداخت که «خوش به حال کسی که مسلمان نیست و از عذاب‌ها تبرئه می‌شود.» او به این نتیجه رسید که بسیاری از افراد برای جلوگیری از کفر، خود را با تناقضات دینی قانع می‌کنند. او سال‌ها تحت فشار، ۹۰ درصد عباداتش را انجام می‌داد و حتی آرزو می‌کرد در سفرها عادت‌ ماهانه‌اش آغاز شود تا از نماز و وضو معاف شود. ۱۰ درصد باقی‌ماندهٔ عباداتش صرف حل مشکلات زندگی می‌شد، نه رسیدن به آرزوها. او زندگی خود را به دست تقدیر سپرده بود و برای هیچ اتفاق بدی خود را مقصر نمی‌دانست. در ۳۵سالگی، او تصمیم گرفت زندگی‌اش را تغییر دهد. با داشتن دو پسر که تمایلی به آموزه‌های مذهبی نداشتند، تصمیم گرفت از تمامی عبادات دست بکشد و یک زندگی عادی و ساده، دور از ایدئولوژی و دین داشته باشد. این تغییر، آرامش زیادی به او می‌دهد؛ او دیگر نگران نماز نیست و زمان بیشتری برای برنامه‌ریزی و تفکر دارد. هرچند ۱۰ درصد از ذهنش درگیر عذاب وجدان و ترس از خداست که از کودکی در او نهادینه شده بود. او به این نتیجه می‌رسد که نیازهای اساسی زندگی هدیه‌ای بی‌منت از خالق است و نباید در ازای آن عبودیت بخواهد. او با طبیعت خود همسو می‌شود، برنامه‌ریزی می‌کند، تصمیم می‌گیرد و از اشتباهاتش درس می‌گیرد، بدون اینکه شکست‌ها را گردن خدا بیندازد. این تلاش و تکاپو برای زندگی، لذت‌بخش‌تر از راحت‌طلبی و واگذاری همه چیز به تقدیر است و به تدریج عذاب وجدان ناشی از عدم انجام فرایض مذهبی را از بین می‌برد. او اکنون انسانی آزاد است که خودش گره‌های زندگی‌اش را باز می‌کند و معنای واقعی زندگی را در چالش‌ها می‌یابد.

با این حال، پذیرش بی‌دینی برایش سخت است، زیرا در جامعه‌اش زندگی بدون ایدئولوژی بی‌معنا تلقی می‌شد. این آغاز پرسش‌های جدیدی برای اوست: چرا هر پیامبری خود را آخرین می‌داند؟ آیا چندین خدا وجود دارد؟ و چرا باید به روحانیون اعتماد کرد؟ او ادیان رایج را تقلیدی می‌داند و به دنبال «پیامبر سرزمین خود» است. با وجود تمایل به کشف زرتشت و آموزه‌های او، متون اوستا را دشوار و گاه همراه با خرافات می‌یابد که با آزادی‌خواهی‌اش در تضاد است. تنها مفاهیم «پندار نیک، گفتار نیک، کردار نیک» و «راه راستی» برایش دلنشین است. او به این نتیجه می‌رسد که صرفاً انتخاب چند جمله زیبا از یک مذهب، خلأ معنوی او را پر نمی‌کند.

پس از چند سال زندگی آزاد و بدون چارچوب‌های مذهبی، او شادمانی درونی را تجربه می‌کند که خلأ معنوی‌اش را پر می‌کند. با این حال، نام زرتشت همچنان در ذهنش باقی می‌ماند و او به دنبال اطلاعات بیشتر می‌گردد. در نهایت با مؤسسه‌ای به نام «اشا» آشنا می‌شود که بینش زرتشتی را آموزش می‌دهد. در دو جلسه با آموزگار، متوجه می‌شود که زرتشتی بودن یک دین نیست، بلکه یک فلسفه است؛ زرتشت پیامبر نبوده و اوستا کتاب آسمانی نیست. متاسفانه، آموزگار بیمار می‌شود و او با سؤالات بی‌جواب می‌ماند. در پایان، او استدلال می‌کند که همانطور که مطالعهٔ پزشکی با مذهب در تضاد نیست، شناخت نیروهای درونی انسان نیز نباید در تضاد باشد، زیرا همهٔ انسان‌ها از لحاظ فیزیکی و درونی یکسان هستند و رشد درونی آن‌ها نیز به پرورش و آموزش بستگی دارد.

خواندن کتاب تیترهای بدون شرح را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای افرادی که به دنبال معنایی عمیق‌تر از زندگی هستند، پرسشگرند و می‌خواهند باورهای موروثی خود را به چالش بکشند، بسیار مناسب است. این کتاب به کسانی که با تناقضات و دغدغه‌های مذهبی دست و پنجه نرم می‌کنند، کمک می‌کند تا به درکی جدید از آزادی فکری و رهایی از تعصبات برسند. همچنین، برای والدینی که در تربیت فرزندان خود با چالش‌های اعتقادی روبرو هستند و به دنبال راهی برای آموزش معنای زندگی بدون تحمیل ایدئولوژی خاصی می‌گردند، الهام‌بخش خواهد بود. در مجموع، این اثر برای هر کسی که به خودشناسی، آزادی فکری و درک عمیق‌تر از رابطه انسان با جهان هستی علاقه‌مند است، خواندنی و مفید خواهد بود.

بخشی از کتاب تیترهای بدون شرح

«به یاد زمانی افتادم که دکترم می‌خواست پروندهٔ پزشکی‌ام را تشکیل دهد. او از من درباره مشکلات جسمی، نوع تغذیه، بیماری‌های زمینه‌ای و پرسش‌هایی از این دست سؤال کرد، اما هیچ چیزی درباره نژاد، تیره یا مذهبم نپرسید. اگر می‌پرسید، جای تعجب داشت. هیچ دکتری بر اساس بینش و عقیدهٔ خودش یا بیمارش، دارو تجویز نمی‌کند. برای دوستم این‌گونه توضیح دادم: «برای مثال، اگر یک مسیحی سیاه‌پوست دچار فشار خون شود، دارویی که برای او تجویز می‌شود با داروی یک یهودی سفیدپوست که دچار همین بیماری شده، یکسان است. هیچ پزشکی برای تشخیص و درمان بیماری‌های جسمی، نیازی ندارد از مذهب فرد بیمار آگاهی داشته باشد.»

سپس گفتم: «اگر با نیروهای درونی و پایه‌های شخصیت انسان آشنا شوید، متوجه می‌شوید که همان‌طور که فیزیک انسان‌ها با هم برابر است، درون‌شان نیز برابر است؛ همان‌طور که رشد بدن و میزان تندرستی هر فرد به سبک زندگی و تغذیهٔ او وابسته است، رشد نیروهای درونی و پایه‌های شخصیت نیز به پرورش و آموزش در طول زندگی بستگی دارد. گات‌های زرتشت حول محور این هفت پایهٔ شخصیت انسان و مفاهیم مرتبط دیگری می‌چرخند.»

از طرفی با چند نفر دیگر که همگی در یک کشور خارجی زندگی می‌کردند، قرار شد کلاس آموزش بینش زرتشت برگزار کنم. هر کدام ذهنیت‌های متفاوتی دربارهٔ این بینش داشتند. یکی از آن‌ها به دلیل میهن‌دوستی فراوانش، به دینی علاقه داشت که متعلق به نیاکانش باشد. به زرتشت که او را پیامبری از سرزمین خود می‌دانست، عشق می‌ورزید. دیگری که در مذهب موروثی‌اش پاسخی برای کنجکاوی‌های فرزندانش نیافته بود، به دنبال پاسخ‌های جدید بود؛ او می‌گفت: «نمی‌خواهم به فرزندانم دروغ بگویم و با پاسخ‌های بی‌پایه، آن‌ها را گول بزنم.»

این مادر اگرچه برای ارائهٔ کیس پناهندگی نیاز به پشتیبانی داشت، اما حاضر نبود از گروه‌های مذهبی کمک بگیرد، چون نمی‌خواست بعدها فرزندانش فکر کنند که پدر و مادرشان برای گرفتن قبولی از سازمان یوان، به دروغ به یک مذهب وابسته شده‌اند. او و همسرش باور داشتند اگر این کار را بکنند در واقع به فرزندان‌شان یاد می‌دهند که به ارزش‌های‌شان بی‌احترامی کنند. یک نفر دیگر هم صرفاً برای ارائهٔ کیس در این کلاس‌ها شرکت می‌کرد. هر آن‌چه گفته می‌شد را یادداشت می‌کرد تا آن‌ها را حفظ کند و در زمان مصاحبه ارائه دهد، اما در نهایت همگی جذب این بینش شدند و هر بار با علاقهٔ بیشتری در کلاس‌ها حضور پیدا می‌کردند.»