کتاب زندگی ای که ارزش زیستن دارد

کتاب زندگی ای که ارزش زیستن دارد نوشتهٔ رابرت زارتسکی و ترجمهٔ محمدرضا عشوری است. گروه انتشاراتی ققنوس این کتاب را منتشر کرده است. نویسنده در این اثر از آلبر کامو و تمنای معنا سخن گفته است.

درباره کتاب زندگی ای که ارزش زیستن دارد

رابرت زارتسکی در کتاب زندگی ای که ارزش زیستن دارد از آلبر کامو و آرای او در باب معنا سخن گفته است. این اثر در پنج بخش با عناوین «ابسورد»، «سکوت»، «میانه‌روی»، «پایبندی» و «عصیان» نگاشته شده است.

آلبر کامو (Albert Camus)، فیلسوف و روزنامه‌نگار مشهور، ۷ نوامبر ۱۹۱۳ در الجزایر فرانسه در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد. او با داستان‌های زیبایی که آفرید، در سال ۱۹۵۷ موفق شد تا جایزهٔ نوبل ادبیات را از آن خود کند. به‌دلیل «آثار مهم ادبی که به روشنی به مشکلات وجدان بشری در عصر حاضر می‌پردازد» او پس از «رودیارد کیپلینگ» جوان‌ترین برنده‌ٔ جایزهٔ نوبل است. آلبر کامو در سال ۱۹۴۹ یک اتحادیه بین‌المللی تأسیس کرد. اساس کار این اتحادیه «محکوم‌کردن هر دو ایدئولوژی شکل‌گرفته در آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی» بود. «آندره برتون» نیز یکی از اعضای آن اتحادیه بود. آلبر کامو در طول دوران فعالیتش رمان‌ها و نمایشنامه‌های بسیاری نوشت: «طاعون»، «سقوط»، «بیگانه»، نمایشنامهٔ «کالیگولا»، نمایشنامهٔ «صالحان»، «افسانه‌ٔ سیزیف» و «خطاب به عشق» که مجموعه نامه‌های عاشقانه‌ٔ او و «ماریا کاسارس» است از آن جمله‌اند. آلبر کامو در ۴ ژانویهٔ ۱۹۶۰ و در ۴۶سالگی در ویل‌بلویل فرانسه به‌علت یک سانحه‌ٔ رانندگی چشم از دنیا فروبست. مقالات این نویسنده، پیرامون مباحث سیاسی، اجتماعی و ادبی را در کتاب «تعهد اهل قلم» بخوانید. 

خواندن کتاب زندگی ای که ارزش زیستن دارد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران پژوهش‌های ادبی و علاقه‌مندان به مطالعه در باب آرای آلبر کامو پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب زندگی ای که ارزش زیستن دارد

«پانصد سال بعد، وقایع الجزایر نشان داد چیزی عوض نشده است. «جا...، که همیشه لبخند به لب داشت، گیره‌های انتهایی الکترودها را روبه‌روی چشمانم تاب داد. این‌ها گیره‌های فولادی کوچک و براقی بودند، باریک و دندانه‌دار... یکی از آن‌ها را به لاله گوش راستم و دیگری را به انگشت راستم وصل کرد. ناگهان از جا پریدم و با تمام وجود فریاد زدم... رعد و برقی در کنار گوشم منفجر شد و احساس کردم قلبم دارد از سینه بیرون می‌زند. تقلا کردم، فریاد کشیدم و خود را منقبض کردم تا این‌که تسمه‌ها در گوشتم فرورفتند.» در سال ۱۹۵۸ انتشارات مینویی (که در سال ۱۹۴۲ کار خود را به عنوان ناشری زیرزمینی با تعهد به آزادی فرانسه شروع کرده بود) کتاب بازجویی از هانری اَلِگ را منتشر کرد. داستان الگ روایتی است از دستگیری و شکنجه‌اش به دست پارا۶۴(چتربازان فرانسوی) که درگیر نبرد الجزایر بودند. این کتاب ملتی را بیدار کرد که تا زمان انتشار کتاب (علی‌رغم تلاش نافرجام دولت فرانسه برای جلوگیری از پخش آن) تلاش شده بود از ماهیت درگیری بی‌اطلاع بمانند. کمتر از بیست سال پس از زمانی که اشغالگران نازی و همدستان فرانسوی‌شان، در تلاش ِ محکوم به شکستِ خود برای ریشه‌کن کردن مقاومت، صدها مرد و زن فرانسوی را شکنجه کرده و کشته بودند، فرانسه اکنون مردان و زنان الجزایری را به همان دلایل شکنجه می‌کرد. همان‌طور که الگ گفته بود، درست است که «مورد خاص او استثنایی است چرا که توجه عموم را به خود جلب کرده است، اما به‌هیچ‌وجه منحصربه‌فرد نیست».

توجیه ارتش فرانسه برای استفاده از شکنجه ساده و قانع‌کننده بود: فرانسه درگیر جنگ با سازمانی تروریستی بود که بمب‌گذاری‌ها و ترورهایش جان صدها مرد، زن و کودک بی‌گناه فرانسوی را گرفته بود. اگر اطلاعاتی از تروریست‌های دستگیرشده یا هوادارن آن‌ها به دست نمی‌آمد، افراد بی‌گناه بیشتری می‌مردند. به زعم مارسل بیگارد (سرهنگی که هم تاکتیک‌های نظامی ارتش فرانسه در الجزایر را متحول کرد و هم بر استفاده از شکنجه نظارت داشت)، تحمیل آگاهانه و روشمند درد به دشمن یک «شر ضروری» بود. بیگارد، به منظور تأکید بر شدت درگیری فرانسه، حاضر شد تا خود را تحت شکنجه آب قرار دهد تا اثرش را بسنجد. با این تفاوت که او می‌دانست این شکنجه تنها یک بار رخ خواهد داد و ساعت‌ها، روزها و هفته‌ها طول نخواهد کشید، همچنین به‌درستی از میزان اقتدارش بر «شکنجه‌گران» آگاه بود؛ و می‌دانست که با به نمایش گذاشتن این تجربه همه‌چیز به آزمایشی شخصی تقلیل خواهد یافت. با این‌که مورد بیگارد نیز همچون مورد الگ در جلب توجهی که دریافت کرد استثنایی بود، هیچ شباهتی با مورد الگ نداشت چرا که نمایانگر شکنجه نبود.»