کتاب جریان شناسی عصر معصومان (ع)

کتاب الکترونیکی جریان شناسی عصر معصومان (علیهم السلام) نوشتۀ استاد عبدالحسین خسروپناه دزفولی و گردآوری حسین اسماعیلی، توسط انتشارات معارف چاپ شده است. این کتاب به بررسی جایگاه و نقش معصومان (ع) در جریان‌های اجتماعی، سیاسی و فرهنگی پرداخته و اصول و مبانی رفتار سیاسی و اجتماعی ایشان را بر اساس منابع روایی و تاریخی تحلیل می‌کند.

درباره کتاب جریان شناسی عصر معصومان (علیهم السلام)

این اثر تلاش دارد نقش معصومان (ع) را در هدایت جامعه، تربیت نیروهای آگاه و تقویت پایگاه اجتماعی شیعه بررسی کرده و اصولی مانند صبر، تقویت اتحاد مسلمانان و آماده‌سازی جامعه برای عصر غیبت را مورد توجه قرار دهد. جریان شناسی عصر معصومان (علیهم السلام) در ۳ بخش اصلی تدوین شده است و با رویکردی جامع، نقش معصومان (ع) را در مواجهه با چالش‌های اجتماعی و سیاسی دوران خود بررسی می‌کند. مباحث کتاب شامل:

۱. تبیین اصول رفتاری معصومان (ع): نویسنده اصولی مانند قیام نکردن در شرایط خاص، تدریجی بودن دعوت، و تلاش برای تربیت نیروهای شایسته را به عنوان راهبردهای اساسی اهل‌بیت (ع) معرفی کرده است.

۲. نقش اصلاحی در حوزه فرهنگی و علمی: در این بخش، تلاش‌های معصومان (ع) برای مبارزه با خرافات و بدعت‌ها، تقویت مبانی اعتقادی و راه‌اندازی نهضت علمی و فرهنگی مورد بررسی قرار می‌گیرد.

مواضع معصومان (ع) در برابر جریان‌ها و نهضت‌ها: کتاب نشان می‌دهد که رفتار معصومان در برخورد با جریان‌های اجتماعی و سیاسی چگونه بر مبنای اصولی مانند تأیید جریان‌های مکتبی، حفظ مصالح عالی جامعه اسلامی و مقابله با جریان‌های فرصت‌طلب استوار بوده است.

این اثر با بهره‌گیری از منابع تاریخی و روایی، درصدد است تا الگوی معصومان (ع) را به عنوان چارچوبی برای هدایت جریان‌های اجتماعی و اصلاح جامعه اسلامی ارائه کند. این مباحث به‌ویژه در زمینهٔ شناخت شرایط و اصول راهبری جامعه اسلامی، برای مخاطبان کاربردی و آموزنده است.

کتاب جریان شناسی عصر معصومان (علیهم السلام) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب مناسب پژوهشگران تاریخ اسلام، دانشجویان علوم اسلامی، علاقه‌مندان به مطالعات سیاسی و اجتماعی اهل‌بیت (ع)، و کسانی است که به تحلیل راهبردهای اصلاحی معصومان (ع) علاقه‌مند هستند.

بخشی از کتاب جریان شناسی عصر معصومان (علیهم السلام)

«تأملی در سیر تاریخ‌نگاری

دانش تاریخ همواره در بین جریان‌های مختلف اسلامی اهمیت داشته‌است. ازاین‌رو، تاریخ‌نگاران به تحولات جهان اسلام، حرکت‌ها، جنبش‌ها و نهضت‌های اسلامی در طول تاریخ توجه داشته‌اند. در قرن‌های ابتدایی شکل‌گیری اسلام، شیوهٔ تک‌نگاری‌های تاریخی در بین شیعه و سنی رایج بوده‌است؛ این شیوه تنها بخشی از تاریخ تشیع مانند واقعهٔ صفین اثر نصربن مزاحم را شامل می‌شود، اما به‌همراه سیره‌نگاری و زندگی امامان و مسئلهٔ امامت تا قبل از تشکیل حکومت، رایج‌ترین شیوهٔ نگارش تاریخ بوده‌است که در ادامه، به این سیر و مراحل و آثار اجتماعی این شیوه‌ها خواهیم پرداخت.

سیره‌نگاری

در قرن نخست، یکی از مهم‌ترین موضوعات مورد تأمل و دقت علما، مورخان و حدیث‌پژوهان توجه به سیره به‌ویژه سیرهٔ پیامبر اسلام بوده‌است. جامعه پس از آن‌که رنج تحریم حدیث‌نگاری را در کنار رواج جعل حدیث بر تن رنجور خود دید، تشنهٔ دانشی از جنس شناخت سیره و احادیث نبوی و معصومان شد و مردم بی‌محابا به‌سمت جلسات وعظ و درس علما گرایش پیدا کردند. ازطرفی، دانشمندانی که دل در گرو حقایق تاریخ داشتند از فرصت به‌وجودآمده کمال استفاده را کردند و تاریخ‌نویسی با «سیره‌نگاری» آغاز شد.

سیرهٔ نبوی به‌شدت مورد توجه امامان شیعه بوده‌است و نویسندگان زیادی چون ابن‌اسحاق، ابن‌سعد، علی‌بن ابراهیم و دیگران اخبار خود را از امامان شیعه نقل کرده‌اند. البته دربارهٔ نگارش زندگی پیامبر اکرم نیز می‌توان از افرادی نظیر اصبغ‌بن نباته، احمدبن عبدالله ثقفی، ابراهیم‌بن محمد ثقفی، جابربن یزیدبن جعفی نام برد.»