کتاب انسان زیباشناس

کتاب انسان زیباشناس نوشتهٔ هانس مایس و ترجمهٔ آبتین رادمنش است. نشر گیلگمش این کتاب را منتشر کرده است. این کتاب از مجموعهٔ «کانون» و حاوی گفت‌وگوهایی دربارهٔ هنر و زیبایی‌شناسی است.

درباره کتاب انسان زیباشناس

کتاب انسان زیباشناس (Conversations on art and aesthetics) چشم‌اندازی است وسیع از مهم‌ترین مباحث و چهره‌های زیباشناسی و فلسفهٔ هنرِ ۵۰ سال اخیر. برخی از طرف‌های گفت‌وگو در ایران کمابیش شناخته‌شده‌اند و تعدادی از آثارشان به فارسی ترجمه شده، اما یکی دو نفر شاید اندکی ناشناخته باشند. از این‌رو، کتاب حاضر می‌تواند به شماری از مباحث و اندیشه‌های تازه باب آشنایی بگشاید. مطالعهٔ این اثر ما را ترغیب‌ می‌کند در خصوص مسائل ملموسِ هنر، که بخشی از زندگی تقریباً همهٔ ماست، قدری عمیق‌تر بیندیشیم. این اثر همچنین برای کسانی که می‌خواهند عمیق‌تر با این حوزهٔ اندیشه آشنا شوند نقشهٔ راهی روشن ترسیم می‌کند. این کتاب در ده فصل نگاشته شده است که عنوان فصل‌های آن عبارت است از «تجربهٔ زیباشناختی و ارزش هنری گفت‌وگویی با جرالد لوینسون»، «ارتقای امر معمولی به جایگاهی والاتر گفت‌وگویی با آرتور سی. دانتو»، «پشت‌ورو: پرتره‌ها، هنر، علم گفت‌وگویی با سینتیا فریلند»، «ذوق‌پسندانه، مشمئزکننده، اصیل گفت‌وگویی با کرولین کورسمایر»، «عواطف در هنر گفت‌وگویی با جنیفر رابینسون»، «اشتراک خانه‌ای در جهان گفت‌وگویی با راجر اسکروتن»، «داستان‌ها و آن‌چه به ما (ن)می‌آموزند گفت‌وگویی با گرگوری کوری»، «مواجهات انتقادی با گذشته گفت‌وگویی با پل گایر»، «کار هنری، نقد هنر و فلسفهٔ هنر گفت‌وگویی با نوئل کرول» و «زیباشناسی و نظریه‌سازی گفت‌وگویی با کندال والتون».

خواندن کتاب انسان زیباشناس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ گفت‌وگوهایی در باب هنر و زیبایی‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب انسان زیباشناس

«برای کسب اطلاع بیش‌تر از این‌که «زیباشناسی بدون مرز» چه ممکن است باشد و نیز این‌که فلسفهٔ هنر را چگونه می‌توان همچون امری پیوسته با علم دید، کافی است به برخی از کتاب‌های اصلی خود کوری نگاهی بیندازیم. مثلاً در تصویر و ذهن (۱۹۹۵) با کمک علوم شناختی نظریه‌ای دربارهٔ فیلم می‌پرورد که نظریات متکی بر روان‌کاوی آن زمان را تقریباً به‌کلی رد می‌کند. از استدلال‌های اصلی او یکی این‌که تصویر فیلم (به‌رغم نظر والتون) شفاف نیست بلکه نوعی بازنمایی «مکانیستی» است؛ یا حرکتی که روی پردهٔ سینما مشاهده می‌کنیم واقعی است نه توهمی؛ و این‌که می‌توانیم اعتمادناپذیری در روایت فیلم را توضیح دهیم بی‌آن‌که به ایدهٔ راوی اعتمادناپذیر متوسل شویم. کوری در کتابی متقدم‌تر، ماهیت داستان، به مخالفت با دیوید لوئیس می‌پردازد و از این دیدگاه دفاع می‌کند که آن‌چه در داستان حقیقت دارد [یا صادق است] باورهایی است که خواننده / بیننده منطقاً می‌تواند به مؤلف نسبت دهد، منوط به این‌که داستان همچون واقعیتی ملموس روایت شود. به‌علاوه، این کتاب استدلال‌هایی عرضه می‌کند برای درک تمایز داستانی / غیرداستانی با عنایت به [مفهوم] ارتباط از منظر گرایس: به طور کلی اگر نیت مؤلف این باشد که کاری کند که خواننده محتوای داستان را باور کند، با غیرداستان طرف‌ایم؛ و آن‌جا که نیت مؤلف برانگیختن تخیل است با داستان روبه‌روییم. ذهن‌های بازآفرین: تخیل در فلسفه و روان‌شناسی، تألیف مشترک با یان رِیوِنزکرافت (۲۰۰۲)، نخستین‌بار نظریهٔ شبیه‌سازی را در ابعاد یک کتاب بررسی می‌کند. دیدگاه این کتاب چنین است که فعالیت‌های تخیل را می‌شود مبتنی بر سازوکارهایی فهم کرد که به انواع فرایندهای ذهنی مجال می‌دهند به صورت «برون ـ خط» وقوع پیدا کنند. بنابراین کوری و رِیوِنزکرافت استدلال می‌کنند که اوتیسم و شیزوفرنی را کمابیش می‌توان همچون اختلال در تخیل دانست، به ترتیب، مواردی از تخیل تضعیف‌شده و تخیلی کنترل‌نشده و بدون نظارت مناسب. هنرها و ذهن‌ها (۲۰۰۴)، مجموعه‌جستارهایی است که ارتباط میان زیباشناسی فلسفی و دیگر حوزه‌های پژوهش را می‌کاود و چنین پرسش‌هایی مطرح می‌کند: اگر هنر با بازی و تخیل مرتبط است، آیا هیچ نشانه‌ای از این موارد در خویشاوندان غیرانسان خود پیدا می‌کنیم؟ گاه می‌گویند که هنر مفهومی است تاریخی، اما در کجای تاریخ فرهنگی و زیست‌شناختی ما هنر آغاز شد؟ اگر هم‌دردی در برقراری ارتباط [ذهنی] با ادبیات نقش دارد، آیا می‌توانیم برداشت روان‌شناختی قابل‌قبولی از ماهیت هم‌دردی عرضه کنیم؟»