کتاب مدیریت جهانی

کتاب مدیریت جهانی نوشتهٔ محمدعلی زهره ای است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی در باب دستاوردها و افق‌های پیش روی ایران در ساحت جهانی.

درباره کتاب مدیریت جهانی

کتاب مدیریت جهانی به دستاوردها و افق‌های پیش روی ایران در ساحت جهانی پرداخته است. این کتاب دو بخش دارد؛ «مدیریت جهانی، نسخهٔ غربی و شرقی» و «مدیریت مشترک جهانی، نسخهٔ اسلامی و ایرانی». پیشگفتار این کتاب «ضرورت و اهمیت پرداختن به مدیریت جهانی» نام گرفته است. محمدعلی زهره ای در بخش اول، ساختار و چارچوب کلی مدیریت جهانی، سیاست‌های حاکم بر آن و بنیان‌های فکری را شرح داده و در باب ناکارآمدی برخی از این عوامل سخن گفته است. این نویسنده در بخش دوم به گفتمان جمهوری اسلامی در مدیریت مشترک جهانی پرداخته است. به‌نظر او تغییر و انعطاف ممکن نیست؛ مگر با پیشنهادهایی مبتنی بر جهان‌بینی توحیدی و ارزش‌های عدالت‌طلبانه. با او همراه شوید.

خواندن کتاب مدیریت جهانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب دستاوردها و افق‌های پیش روی ایران در ساحت جهانی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مدیریت جهانی

«فصل هشتم: افق‌های مدیریت مشترک جهانی

نجات بشریت، گذشته از وحدت مدیریت، به مدیریت توحیدی وابسته است. جهان می‌تواند به دهکده‌ای کوچک تبدیل شود، و با یک حکومت اداره شود، اما این هرگز به معنی پایان بشریت نیست. بنابراین، باید در نوع مدیریت برای جهان واحد تجدید نظر کرد. می‌توان جهان را با مدیریت توحیدی اداره کرد تا رستگاری و نجات بشر تضمین شود. مدیریت توحیدی حلقهٔ اتصال است. واقعیت این است که جهان تاکنون گونه‌های مختلفی از سیستم‌های مدیریتی را تجربه کرده، که هیچ‌یک نتوانسته‌اند گمشدهٔ بشر یعنی عدالت و سعادت را برای او به ارمغان آورند. از این رو، هر یک پس از مدتی جای خود را به دیگری می‌دهد، و این نشانهٔ کارآمدی سیستم‌های بشری در تأمین عدالت و سعادت است.

مقدمه

پیشنهاد جمهوری اسلامی ایران مبنی بر ضرورت ایجاد و اجرای تغییرات در سطح بین‌المللی متکی بر هارمونی تحولات ژئوپلیتیکی و ژئواکونومیکی است. برایند این دو مؤلفه نشان از آن دارد که نظام بین‌الملل در آغاز شکل‌گیری نظمی نوین و پیچی تاریخی قرار دارد. ظهور بازیگران و کانون‌های جدید قدرت در چهارگوشهٔ جهان، بروز رفتارهای مشارکت‌جویانه در ساختار مدیریتی جهان، تمایلات آشکار و خواست بسیاری از کشورها برای سهیم شدن در مدیریت رویدادهای جهانی و افول قدرت، ثروت و مکنت مدیران کنونی جهانی، همه، گزاره‌هایی هستند که از آغاز این تغییر خبر می‌دهند.

در چنین هنگامه‌ای که بانیان و مدعیان صلح جهانی نه تنها به تأمین صلح و امنیت نایل نشده‌اند، بلکه به ابزاری برای پیشبرد منافع و مطامع کشورهای سلطه‌جو تبدیل شده‌اند، جمهوری اسلامی مطالبه‌گر این نیاز دنیای کنونی در پیشانی تبیین و تدوین مشارکت همگانی در مدیریت جهانی شده است. دیپلماسی هرج و مرج و آنارشیسم ژئوپلیتیکی اجراشده از سوی امریکا و چندین کشور دیگر، شرایط کنونی جهان را به مرحلهٔ خارج از کنترل رسانده است. راهبری سلطه‌جویی جهانی امریکا این کشور را به بر هم زدن بازی و اوضاع  سیاسی و اجتماعی دیگر کشورها با ایجاد نزاع و درگیری وادار می‌کند؛ راهبردی که در قرن‌های گذشته بریتانیا انجام می‌داد.

با عطف به نابهنجاری موجود، جمهوری اسلامی ایران ایدهٔ مدیریت مشترکِ جهانی را به‌عنوان طرحی اساسی و کاربردی در راستای اصلاح ساختار ناعادلانهٔ مدیریتی جهان، مشخصاً در شورای امنیت سازمان ملل متحد، مطرح کرده است. در چارچوب این طرح، حق بنیادین ملت‌ها و کشورها بر اساس معیارهای واحد، و نه دوگانه و چندگانه، به رسمیت شناخته شده است. سازمان ملل متحد که از زیر خرابه‌های جنگ ویرانگر دوم جهانی سر برآورد، باید منادی عدالت و ترجمان صلح باشد. این سازمان نونهاد با تجربهٔ جامعهٔ ملل، بنا بود راهی باشد برای نیل به آرزوی تاریخی و دیرینهٔ بشر در دستیابی به صلح و امنیت و برابری، و سازوکاری برای مدیریت بحران‌ها و مشارکت کشورها در تحولات نظام بین‌الملل، اما هرچه از عمر و قدمت این سازمان می‌گذشت، به همان میزان و بیشتر سازمان ملل از ملت‌ها و کشورها دور می‌شد و تنها به چند کشور نزدیک می‌شد. فاتحان و غالبان جنگ جهانی با، چینش خودخواستهٔ قدرت و چیدمان یکجانبهٔ نهادها و سازمان‌های جهانی، تمامی توان این سازمان را در راستای تأمین منافع و مصالح خویش قبضه کردند.»