کتاب کاخ هایی برای مردم

کتاب کاخ هایی برای مردم نوشتهٔ اریک گلیننبرگ و ترجمهٔ حسین ایمانی جاجرمی است. انتشارات شیرازه کتاب ما این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی مباحثی دربارهٔ زیرساخت‌های اجتماعی، مبارزه با نابرابری و قطبی‌شدن و افول حیات مدنی.

درباره کتاب کاخ هایی برای مردم

اریک گلیننبرگ در کتاب کاخ هایی برای مردم مروری بر انواع فضاهایی که می‌توانند کارکردِ زیرساخت اجتماعی داشته باشند، داشته است. او توجه خواننده را به انواع مختلفی از این فضاها جلب کرده و آن‌ها را از منظرهایی همچون نوع پیوندهایی که ایجاد می‌کنند، گستردگی ارتباط و تعاملی که می‌توانند میان گروه‌های مختلف اجتماعی برقرار کنند و تبعات اولیه و جانبی‌شان بر زندگی روزمره و دیدگاه افرادی که از آنها استفاده می‌کنند دسته‌بندی کرده است. اریک گلیننبرگ با تأمل بیشتر بر چند تجربهٔ مشخص، هم توانمندی‌های نهفته در فضاهای مختلف را در ایفای نقش یک زیرساخت اجتماعی به بحث گذاشته و هم به دیدگاه‌هایی اشاره کرده که چنانچه بر سیاست‌گذاری‌های شهری غالب شوند، ایجاد فضاهای گوناگونی را در مقام زیرساخت اجتماعی با صرف هزینه‌های نازل یا حتی بدون صرف هیچ هزینه‌ای ممکن می‌سازند.

خواندن کتاب کاخ هایی برای مردم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کاخ هایی برای مردم

«شکی نیست که بخش‌هایی از اینترنت بلا بر سر رفتار انسانی آورده اما آیا اینترنت عملاً موجب شکاف شده است؟ سانستاین و هایت باور دارند که آری. سان‌استین مدعی است: «به‌عنوان یک پیامد اینترنت، ما به‌شکل فزاینده‌ای در عصر شکاف‌ها و گوشه‌ها زندگی می‌کنیم که بخشی از آن داوطلبانه است و بخشی از آن را کسانی موجب می‌شوند که فکر می‌کنند می‌دانند، و اغلب می‌دانند، ما به احتمال چی را دوست داریم». هایت می‌نویسد: «از زمانی که همه غرق در جریان دایم خشونت‌های غیرقابل باوری هستیم که دشمن مرتکب شده من نمی‌دانم چگونه می‌توانیم دوباره به یکدیگر اعتماد کرده و باهم کارکنیم». اما پژوهش‌های دیگری به روابط عِلّی میان شکاف سیاسی و استفاده از اینترنت یا رسانۀ اجتماعی، شک دارند. گروهی اقتصاددان با استفاده از داده‌های بررسی‌های آمریکایی انتخابات ملّی، فهمیدند که «به شکل شگفت‌انگیزی بیشترین افزایش قطب‌بندی در میان گروه‌هایی است که به‌احتمال کمترین استفاده را از اینترنت و رسانه‌های اجتماعی می‌کنند». برای مثال قطب‌بندی در میان آدم‌های هفتادوپنج سال به بالا، همان‌هایی که مصرف‌کنندگان مشتاق شبکۀ خبری تلویزیون کابلی مانند فاکس هستند نسبت به آنهایی که سنّ‌شان میان هجده و سی‌ونه سال است و استفاده‌کنندگان قهار رسانه‌های آنلاین هستند، خیلی بیشتر افزایش یافته است. این محققان می‌نویسند این دادۀ ساده، «آنچه را که ظاهراً روایت آسانی از ارتباط رشد قطب‌بندی با اینترنت است به‌کناری نهاد». رسانه‌های اجتماعی می‌توانند در شکاف‌های گستردۀ ایدئولوژیک میان ما سهمی داشته باشند اما اگر نتوانیم با اینترنت تغییرات در گروهی که بیشترین قطب‌بندی را داشته توضیح دهیم پس نمی‌توانیم آن را به‌شکل کامل مسئول این وضع بدانیم.

اینترنت از طرق دیگر عامل خیر بوده، به آدم‌ها اجازه داده با کسانی رابطه برقرار کنند که ممکن نبود به هیچ طریق دیگر با آنها تماس داشته باشند. به‌تازگی مطالعه‌ای نشان داده که آمریکایی‌ها و آلمانی‌هایی که به شیوۀ آنلاین شریک عشق پیدا می‌کنند نسبت به کسانی که در میان دوستان، خانواده، یا مدرسه در جستجو هستند، به‌شکلی معنادار احتمال بیشتری دارد که با شخصی که سطح تحصیلی، هویّت قومی، یا علاقۀ مذهبی متفاوتی دارد یک زوج بشوند. به‌دنبال انتخابات تفرقه‌برانگیز ۲۰۱۶ آمریکا تعدادی از کارآفرینانی که تعهد اجتماعی دارند با استفاده از اینترنت به آدم‌هایی با دیدگاه‌های سیاسی مخالف کمک می‌کنند تا دربارۀ منابع اختلاف‌شان با همدیگر گفت‌وگو کنند. پروژه‌هایی هستند که به هرکسی که علاقه به گفت‌وگوی مدنی دربارۀ موضوعات مباحثه‌برانگیز با غریبه‌ها دارد اجازه پیوستن به چت گروهی ویدیویی می‌دهد. پروژۀ دیگری به تشکیل جفت با حضور دو نفری که دیدگاه‌های مخالف دارند اقدام می‌کند، ابتدا به اعتبارسنجی هویّت‌شان در فیسبوک پرداخته، برای‌شان ایمیلِ معرفی- همراه با لینکی برای راهنمای مذاکره- می‌فرستد تا آنها بتوانند با یکدیگر در زندگی واقعی آشنا شوند.»