کتاب زمان، مصرف و زندگی روزمره

کتاب زمان، مصرف و زندگی روزمره نوشتهٔ فرانک ترنتمان و الیزابت شاو و ترجمهٔ علیرضا مرادی است. انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب در حوزهٔ جامعه‌شناسی را منتشر کرده است.

درباره کتاب زمان، مصرف و زندگی روزمره

کتاب زمان، مصرف و زندگی روزمره (Time, Consumption and Everyday Life)  با ترسیم الهاماتی از منابع متنوع، از حوزه‌های فرهنگ و مصرف مادی، از مطالعات علمی و تکنولوژی و از نظریه‌های اجتماعی کردار، پلی بین مرزی‌های رشته‌ای ترسیم می‌کند. فرانک ترنتمان و الیزابت شاو در این کتاب، به جای توجه به زمان برحسب دقایق، ساعت‌ها و سال‌ها و در عوض تلقی زمان به‌مثابهٔ منبعی که می‌تواند ذخیره و آزاد شده و همچون یک باتری قابل شارژ بهره‌برداری شود، بر تولید، بازتولید و مصرف خلاقانهٔ زمان‌مندی‌های متکثر تأکید کرده‌اند. در این کتاب، مطالعهٔ زمان به شیوه‌ای برای سبقت جستن از سنت‌های روش‌شناختی و رشته‌ای تبدیل شده است. کتاب خاضر در ۱۴ فصل نگاشته شده که عنوان آن‌ها عبارت است از «کردار روزمره و تولید و مصرف زمان»، «فضا ـ زمان و سازمان حیات اجتماعی»، «نظم‌بندی دوبارهٔ ریتم‌های زمانی؛ هماهنگی کردارهای روزانه در بریتانیااز سال ۱۹۳۷ تا ۲۰۰۰»، «اختلال امری عادی است؛ خاموشی‌ها، ازکارافتادگی‌ها و انعطاف‌پذیری زندگی روزمره»، «روح من برای نشستن؛ سفرهای روزانه و امر عادی تحرک»، «امور معمولی ـ ساختن و ویران کردن»، «تقویم‌ها و ساعت‌ها؛ چرخه‌های تجارت گل‌کاری در امریکای قرن نوزدهم»، «هوس‌ها، مُدها و ابداعات واقعی؛ چیزهای تازه و تغییر اجتماعی»، «لبهٔ عاملیت؛ امور معمولی، عادات و اراده»، «خرید زمان»، «ریتم‌های فصلی و تجاری مصرف خانگی؛ مطالعهٔ موردی ژاپن»، «زمان‌های خاص و معمولی؛ چای خوردن در حین حرکت»، «ساخت زمان؛ روابط دوجانبهٔ اشیا و مشروعیت‌بخشی به زمان قایقرانی چوبی» و «اخلاقیات امر معمولی؛ آگاهی، ملالت و ارزش».

خواندن کتاب زمان، مصرف و زندگی روزمره را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعه در باب مصرف و علاقه‌مندان به حوزهٔ جامعه‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب زمان، مصرف و زندگی روزمره

«پیش از ورود به دنیای روغن، گرد و خاک و پوسیدگی، اجازه دهید ابتدا برخی از انحرافات مربوط به نوشتن و نیز گره‌های خاص دربارهٔ قایق‌های چوبی را شرح دهم. این فصل بر بافتار سوژهٔ فردی انسانی به همراه دنیای بیرونی به شیوه‌ای تمرکز دارد که اجازه می‌دهد عقلانیت‌ها متکثر، خاص زمینه و سست‌تر باشند به‌گونه‌ای که ما ممکن است با آن راحت‌تر باشیم و یا اینکه از بعدی سیاسی آرزوی آن را داشته باشیم. در چنین مسیری، این بافتار، به جای تعمیم این ایده که زمان یک منبع همچون پول است، موجب زمان‌مندی‌های خاص زمینه می‌شود. چنین نظریه‌پردازی یک ابزار مفهومی برای دیدن جهان به شیوه متفاوتی است که تفکرات اجتماعی را رادیکالیزه می‌کند و فضاهای سیاسی جدیدی را می‌گشاید. همین‌طور مرتبط‌ترین پرسش برای چنین تحلیلی این نیست که چگونه یک فرد با دقت، به شکلی عمومی و به طور عینی قادر است تا سرشت متقابل جهان انسانی و جهان مادی را توصیف کند. افزون بر این، شواهد نشان می‌دهد که نوشتن دربارهٔ روابط اشیا متوجه این موضوع بوده و این شکل را به خود می‌گیرد که با زندگی روزمره ناسازگار است. عمل توصیف این امر که مردم چگونه با اشیای زندگی کرده و آنها را احساس، فهم و درک کرده و بنابراین کاری پژوهشی را بازنمایی می‌کند که شامل تفسیر مجدد و قصدمندی از زندگی روزمره می‌شود.

چنین گزارش‌هایی به پدیده‌های دائماً فرار می‌پردازند که به محض سخن گفتن یا نوشتن دربارهٔ آن، محو و ناپدید می‌شود. این گزارش‌ها با مقاومت روبرو می‌شوند، از این رو که آنها عقلانیت‌های مسلط را به چالش کشیده و به تمسخر می‌گیرند و چند پارگی استدلال فردی را افشا می‌کنند. من در این فصل برخی از چنین لحظات شکننده مربوط به قایق‌سواری با قایق چوبی را به جلو پیش خواهم برد. جدا از دشواری در درک آن، این پدیده همچنین در حاشیهٔ نقطه‌نظر مصرف جمعی قرار دارد. به هر حال، درک من این است که شیوه‌های مبهمی که در آن قایق‌های چوبی معنا را تثبیت کرده و حمل می‌کنند، زمان را سازمان می‌دهند و مردم را به تسخیر درمی‌آورند، ممکن است الگویی را به نمایش بگذارد که عمومی‌تر از آن است که در وهلهٔ اول بتوان تصور کرد.»