کتاب فهم زندگی

کتاب فهم زندگی نوشتهٔ آلفرد ادلر و ترجمهٔ زهرا آزادفر است. نشر لگا این کتاب در حوزهٔ روان‌شناسی را منتشر کرده است.

درباره کتاب فهم زندگی

آلفرد ادلر در کتاب فهم زندگی نوعی روان‌شناسی فردنگر را شرح می‌دهد. در این رویکرد یک سیستم ساده و منطقی برای شناخت بیشتر خود، تشخیص انگیزه‌ٔ رفتارها و ایجاد تغییر وجود دارد. ادلر با مطالعه‌ٔ احساس حقارت در انسان‌ها و راه‌های غلبه بر این حس، روشی مدون برای بهبود سلامت روان فرد پیشنهاد می‌کند. این اثر با ارائه‌ٔ توصیه‌های کاربردی برای افزایش آگاهی از درونیات و انگیزه‌ها، اهمیت سهم منحصربه‌فرد هر شخص را در جامعه یادآوری می‌کند. آلفرد آدلر در این کتاب نشان می‌دهد که چگونه باورها و منطق شخصی‌ هر فرد، او را به عقب می‌رانند و ابزارهای مفیدی را برای رهایی از این تفکرات در خواننده قرار می‌دهد.

خواندن کتاب فهم زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران و دانشجویان روان‌شناسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب فهم زندگی

«در اتاق مشاوره، اغلب پرسیدن یک سؤال از بیمار کفایت می‌کند، «شما فرزند چندم خانواده هستی؟» سپس تمام سرنخ‌های موردنیاز را کشف خواهیم کرد. همچنین می‌توانیم از روشی کاملاً متفاوت استفاده کنیم: پرس‌وجو دربارهٔ خاطرات اولیه که در فصل بعدی به‌طور مفصل به آن خواهیم پرداخت. این روشی ارزشمند است؛ زیرا این خاطرات یا تصاویر قدیمی بخشی از رشد سبک زندگی اولیه هستند که آن را الگوی اولیه می‌نامیم. وقتی افراد دربارهٔ خاطرات اولیهٔ خود صحبت می‌کنند، بخشی واقعی از الگوی اولیهٔ آن‌ها مشخص می‌شود. همهٔ افراد با نگاهی به گذشته چیزهای مهمی را به یاد می‌آورند؛ در واقع آنچه در حافظهٔ فرد باقی مانده است، همیشه اهمیت خاصی دارد.

برخی مکاتب روان‌شناسی خلاف این فرض عمل می‌کنند؛ آن‌ها بر این باورند که خاطرات فراموش‌شده اهمیت بیشتری دارند. با این حال، تفاوت قابل‌توجهی بین این دو دیدگاه وجود ندارد. شاید افراد بتوانند خاطرات هوشیار خود را بازگو کنند، اما مفهوم آن‌ها را نمی‌دانند _ در واقع، ارتباط آن‌ها را با رفتارهای فعلی خود درک نمی‌کنند. بنابراین، خواه تأکید بر اهمیت خاطرات هوشیار پنهان یا فراموش‌شده باشد یا خاطرات ناهوشیار، نتیجه یکسان است.

توصیف خاطرات اولیه بسیار کمک‌کننده است. برای مثال، مردی به ما می‌گوید که در دوران کودکی همراه مادر و برادر کوچک‌تر خود به خرید رفته است. فرد در این خاطره خودش و برادر کوچک‌ترش را به تصویر کشیده است؛ بنابراین، بلافاصله متوجه می‌شویم که مطمئناً وجود یک برادر کوچک‌تر برای او اهمیت خاصی داشته است. سپس با هدایت بیشتر ممکن است در خاطرات او موقعیتی مشابه بیابیم که در آن فرد به یاد می‌آورد یک بار که همراه با خانواده‌اش به خرید رفته بودند، باران شروع به باریدن کرد. مادرش ابتدا او را در آغوش گرفت و سپس زمین گذاشت تا بتواند برادر کوچک‌ترش را بغل کند. بنابراین، بر اساس این خاطرات می‌توانیم سبک زندگی او را تعیین کنیم _ او همیشه انتظار دارد فرد دیگری را به او ترجیح دهند. بنابراین، مشخص می‌شود که چرا قادر به صحبت‌کردن در جمع دیگران نیست. در واقع، ترس از این دارد که شاید فرد دیگری او را از کانون توجه خارج کند. همین مسئله درمورد رابطهٔ دوستی نیز وجود دارد. او همواره بر این باور است که دوستش ممکن است فرد دیگری را به او ترجیح دهد؛ در نتیجه هرگز نمی‌تواند یک رابطهٔ دوستی واقعی برقرار کند. همیشه دچار سوءظن می‌شود و به‌دنبال نشانه‌های کوچک مبنی بر خیانت یا طرد است.

همچنین می‌توان دید که این اتفاق ناخوشایند مانع رشد علاقهٔ اجتماعی وی شده است. او به یاد می‌آورد که مادرش برادر کوچک‌ترش را در آغوش گرفت؛ در نتیجه، احساس می‌کند مادرش به این کودک توجه بیشتری دارد. او به این باور رسیده است که والدینش برادر کوچک‌ترش را بیشتر دوست دارند و همواره به‌دنبال شواهدی برای تأیید این باور خود است. بنابراین، برای اثبات خود همیشه تحت‌فشار است _ تلاش برای دستیابی به موفقیت در شرایطی که فرد دیگری را به او ترجیح می‌دهند.

تنها راه‌حل آشکار برای این افراد بدگمان، انزوای کامل است؛ به‌طوری که مجبور نباشند با دیگران رقابت کنند و به‌اصطلاح تنها انسان‌های روی زمین باشند. در واقع، چنین کودکانی گاهی خیال‌بافی می‌کنند که کل دنیا دچار یک فاجعه شده است و آن‌ها تنها افرادی هستند که زنده مانده‌اند؛ در نتیجه هیچ‌کس دیگری نمی‌تواند بر آن‌ها برتری یابد. می‌توان دید که آن‌ها چگونه از هر فرصتی برای تسکین ناراحتی خود استفاده می‌کنند، اما در مسیر منطق، عقل سلیم یا حقیقت گام برنمی‌دارند _ و به‌جای آن، در مسیر سوءظن یا منطق شخصی حرکت می‌کنند. آن‌ها در دنیایی شخصی زندگی می‌کنند و مفهومی شخصی از گریز دارند. آن‌ها مطلقاً هیچ ارتباطی با دیگران نداشته و علاقه‌ای به آن‌ها ندارند. با این حال، نباید به‌خاطر آن سرزنش شوند؛ زیرا ما می‌دانیم که فرایندهای ذهنی آن‌ها «بهنجار» نیست.»