کتاب گزیده ابیات مولانا

کتاب گزیده ابیات مولانا نوشتۀ جلال‌الدین محمد بن محمد مولوی با گردآوری مهدی خرد در انتشارات هونر به چاپ رسیده است. این کتاب، گزیدۀ بیت‌هایی از مولانا جلال‌الدین بلخی، شاعر پارسی و پارسی‌سرای قرن هفتم هجری قمری است.

درباره کتاب گزیده ابیات مولانا

جلال‌الدین محمد بلخی معروف به مولوی، مولانا و رومی شاعر پارسی‌گوی ایرانی است. او در ۶۰۴ هجری قمری در بلخ به دنیا آمد و در ۶۷۲ هجری قمری از دنیا رفت. مولانا در ۳۷سالگی عارف دوران خود بود و مریدان زیادی داشت. دیدار او با شمس‌الدین محمد تبریزی زمانی که شمس در ۶۴۲ به قونیه نزد وی رفت، دوران شیفتگی در زندگی او را پدید آورد.

مولانا پس از تجربۀ این شیفتگی، درس و وعظ را کنار گذاشت و به شعر و سماع روی آورد. او که به شاعری علاقه‌ای نداشت پس از دیدار با شمس و هجرت او، طبع شاعری درش پدیدار شد. این شیفتگی باعث خلق غزل‌هایی عاشقانه شد که در دیوانی به نام شمس گرد آمده‌اند. عنوان کامل کتاب، دیوان شمس تبریزی است و نامش به اعتبار آن است که مولوی بخشی از غزل‌های آن را خطاب به شمس تبریزی سرود. تعداد این غزل‌های دیوان به ۳۲۰۰ می‌رسد. غزل‌های مولانا مضمونی عاشقانه و عارفانه دارند و او در سرودن از فرد یا سبک خاصی پیروی نکرد.

کتاب دیگر او، مثنوی معنوی نام دارد که مهم‌ترین اثر مولانا و دارای ۶ جلد است و ۲۷ هزار بیت دارد. بسیاری مثنوی معنوی را یکی از آثار بزرگ شعر عرفانی می‌دانند که در مجموع، ۳۶۳۶۰ بیت، دارای ۳۲۳۰ غزل و ۱۹۹۴ رباعی و ۴۴ ترجیع است.

در کتاب گزیده‌ ابیات مولانا، پار‌ه‌ای از بیت‌های اشعار مولانا در مجموعۀ آثارش به انتخاب مهدی خرد، گردآورندۀ کتاب آمده است.

خواندن کتاب گزیده ابیات مولانا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

به دوستداران شعر کهن فارسی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گزیده ابیات مولانا

«ای عاشقان ای عاشقان امروز ماییم و شما افتاده در غرقابه‌ای تا خود که داند آشنا

گر سیل عالم پر شود هر موج چون اشتر شود مرغان آبی را چه غم تا غم خورد مرغ هوا

ما رخ ز شکر افروخته با موج و بحر آموخته زان سان که ماهی را بود دریا و طوفان جان فزا

ای شیخ ما را فوطه ده وی آب ما را غوطه ده ای موسی عمران بیا بر آب دریا زن عصا

این باد اندر هر سری سودای دیگر می‌پزد سودای آن ساقی مرا باقی همه آن شما

دیروز مستان را به ره بربود آن ساقی کله امروز می در می‌دهد تا برکند از ما قبا

ای رشک ماه و مشتری با ما و پنهان چون پری خوش خوش کشانم می‌بری آخر نگویی تا کجا

هر جا روی تو با منی ای هر دو چشم و روشنی خواهی سوی مستیم کش خواهی ببر سوی فنا»