کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت فردوسی

کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت فردوسی نوشتهٔ حسین الهی قمشه‌ ای است. انتشارات سخن این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر از مجموعه‌ٔ «جوانان و فرهنگ جهانی» این نشر است.

درباره کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت فردوسی

کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت فردوسی همانند آثار پیشین حسین الهی قمشه‌ ای، به‌منظور آشنایی جوانان و نسل جدید با ارثیهٔ ارزشمند ادبی و فرهنگی ایران نگاشته شده است. الهی قمشه‌ای در این اثر تازه‌ترین مطالب و آموزه‌های موجود در شاهنامهٔ فردوسی را به‌عنوان یک شناسنامهٔ ملی برای مردم ایران به تصویر می‌کشد. یکی از ویژگی‌های آثار این نویسنده این است که از زبانی ساده استفاده می‌کند و با بهره‌گیری از ثروت‌های فرهنگ و ادب فارسی، به تبیین و توضیح شاهنامهٔ فردوسی پرداخته و همچنین به ارتباط آن با دیگر آثار برجسته در داخل و خارج ایران پرداخته است.

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

خواندن کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت فردوسی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران شعر کهن فارسی و پژوهشگران حوزهٔ ادبیات کلاسیک ایران پیشنهاد می‌کنیم.

درباره حسین الهی قمشه‌ ای

حسین الهی قمشه‌ ای زادهٔ ۱۴ دی ۱۳۱۸ خورشیدی، عارف، فیلسوف، حکیم، مدرس دانشگاه، مترجم، نویسنده، مفسر قرآن و سخنران در زمینه‌هایی همچون عرفان، ادبیات، هنر و فلسفه است. او در نقاشی و خوش‌نویسی نیز آثاری دارد و به زبان‌های عربی، انگلیسی و فرانسوی مسلط است. الهی قمشه‌ای پس از پایان تحصیلات دانشگاهی به کار تدریس در دانشگاه تهران و سایر مراکز آموزش عالی در داخل و بعدها خارج کشور پرداخت و در کنار آن به تألیف و ترجمه در زمینه عرفان و ادبیات و زیبایی‌شناسی مشغول شد. وی در سال ۱۳۵۸ حدود یک‌سال ریاست کتابخانهٔ ملی ایران را بر عهده داشت. «گزيده فيه مافيه»، «سیصد و شصت و پنج روز در صحبت فردوسی»، «۳۶۵ روز با سعدی» و «مائده‌های فرهنگی» از جمله آثار او هستند.

بخشی از کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت فردوسی

«پندهای موبدان به ماهوی که در اندیشه کشتن یزدگرد بود با زبان فردوسی بیان شده و مشتمل بر نکاتی است که فردوسی مکرر به مناسبتهای گوناگون بر زبان خردمندان و رای‌زنان جاری کرده است. از جمله آن که پادشاهی و پیامبری از یک جنس‌اند و به دو گوهر در یک انگشتری می‌مانند و پادشاه راستین فره ایزدی دارد و خدمت و اطاعتش بر جامعه فرض است. البته این پند در برابر حُب دنیا و حرص و آز نمی‌ایستد؛ به‌خصوص که بسیار شاهان خود از نمونه‌های بارز متجاوزین به حقوق انسانها بوده‌اند.

- ریختن خون شاهان اگر بر سیرت داد و دهش باشند یک نفرین دائم به دنبال دارد که هم در این دنیا و هم در دنیای دیگر گریبان شخص را می‌گیرد؛ چنان که تور آن مرد سرافراز و مهربان و باگذشت را که برادرش ایرج بود به خنجر کین از پای درآورد و ملعون دنیا و آخرت شد. و گرسیوز برادر افراسیاب که نازنینی چون سیاوش را بی هیچ گناه هلاک کرد و خود را سرافکنده ابد ساخت.

- نخستین از این...: نخستین گزند و آسیب این جنایت بر تو وارد خواهد شد و فرزندت وارث مزرعه‌ای خواهد شد که محصولش حنظل یا هندوانه ابوجهل و برگ و بارش خون است و زود باشد که خویش را سرنگون بر خاک بینی و پسر وارث این محصول دوزخی خواهد بود.

- یکی موبدی بود...: موبد دیگری بود از مردان الهی که هرمزد خرّاد نام داشت. او نیز با ماهوی خطاب کرد که با این ستم و خیانت از درگاه یزدان پاک دور می‌شوی و به جای آرزو گور را در آغوش خواهی گرفت.

- جُستن جاه و مقام مصداق بارزی از خسران مبین در دنیا و آخرت است. ضرب‌المثل خسر الدنیا و الاخرة را در خاطر می‌آورد.

- همی تیره بینم...: مصراع دوم تصویر بسیار مؤثری است از تیرگی درون است که گویی شخص نابینایی و تاریکی را در آغوش گرفته باشد.

- ز خون کیان...: نهنگ ننگ دارد که خون کیان را بریزد. این بیت یادآور داستانی است از معین‌الدین هروی در قصه یوسف که برادران گرگی آورده بودند تا بگوید که یوسف را من دریده‌ام. اما گرگ با یعقوب می‌گوید: من چنین نکرده‌ام زیرا گوشت انبیا بر ما حرام است.

- از ایدر...: از همین جا نزد شاه رو، چون او را دیدی عهد بندگی خود را نسبت به او تجدید کن و عذر گناه بخواه.

- چو کاری که...: اگر این کار را امروز نکردی و کار به فردا افکندی آن فرصت فردا را روزگار سر خواهد برید و بدان نخواهی رسید.»