کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت مولانا

کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت مولانا نوشتهٔ حسین محی‌الدین الهی قمشه‌ای است. نشر سخن این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. در این اثر، ابیات «مثنوی معنوی»، یک به یک شرح و تفسیر شده و در جای لازم، مفاهیم عرفانی آنها نیز بازگو شده است. یکی از فواید خواندن نثرهای نویسندهٔ یادشده آن است که زبانی ساده و روان دارد و درک مفاهیم بلند عرفانی را برای هر مخاطبی، چه دانشگاهی و چه غیر از آن، آسان می‌کند.

درباره کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت مولانا

کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت مولانا یکی از آثار حسین محی‌الدین الهی قمشه‌ای و سومین دفتر از مجموعهٔ «جوانان و فرهنگ جهانی» است. دفترهای دیگر این مجموعه تحت عناوینِ دیگری، چاپ و منتشر شده‌اند.

الهی قمشه‌ای در این کتاب در کنار اشعار مثنوی معنوی و تشریح و تفسیر آنها، مثال‌های خواندنی و جذابی هم می‌آورد که خواننده را به ادامهٔ پیگیریِ بحث مصمم و مشتاق می‌کند.

خواندن کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت مولانا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات عرفانی و مولانا پیشنهاد می‌کنیم.

درباره حسین الهی قمشه ای

حسین محی‌الدین الهی قمشه‌ای در تاریخ ۱۴ دی ۱۳۱۸ به دنیا آمد. وی نویسنده، مدرس، مفسر قرآن، مترجم و سخنران ایرانی در زمینهٔ عرفان، ادبیات و فلسفهٔ هنر است. او در نقاشی و خوش‌نویسی نیز آثاری دارد.

تا‌‌ٔلیفات و ترجمه‌های فراوان این شخصیت ایرانی، در زمینهٔ عرفان و ادبیات، شهرت بسیار دارد.

سخنرانی‌های او به‌صورت لوح فشرده و فایل صوتی در دسترس است؛ جاذبهٔ کلام او همواره بسیار و مشهور بوده و بر طیف گسترده‌ای از مخاطبان داخل و خارج از کشور اثرگذار بوده است.

برخی از مکتوبات الهی قمشه‌ای عبارت‌اند از:

گزیده فیه مافیه (مقالات مولانا) تلخیص و شرح،

کیمیا (مجموعه مقالات، ترجمه‌ها و مقدمه‌ها) جلدهای ۱ تا ۵، ۸ تا ۱۲،

گزیده منطق‌الطیر (عطار)،

یاد یار مهربان (ستایش و نیایش در ادب پارسی)،

مائده‌های فرهنگی،

ترانه‌های باباطاهر عریان،

دیوان حافظ (تصحیح پیشگفتار و تصویرگذاری) و... .

بخش‌هایی از کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت مولانا

«بیان آنکه تنِ خاکی آدمی، همچون آهنِ نیکوجوهر، قابلِ آیینه شدن است تا در او هم در دنیا بهشت و دوزخ و قیامت و غیر آن معاینه بنماید نه برطریق خیال.

پس چو آهن، گرچه تیره‌هیکلی،

صیقلی کن، صیقلی کن، صیقلی

تا دلت آیینه گردد پُرصُوَر

اندر او هر سو ملیحی سیم‌بَر

آهن ارچه تیره و بی‌نور بود

صیقلی آن تیرگی از وی زدود

صیقلی دید آهن و خوش کرد رو

تا که صورتها توان دید اندر او

گر تن خاکی غلیظ و تیره است

صیقلش کن زانکه صیقل‌گیره است

تا در او انوار قدسی رو نهد

عکس حوری و مَلَک در وی جهد

آهنی کآیینه غیبی بُدی

جمله صورتها در او مُرسَل شدی

تیره کردی، زنگ دادی در نهاد

این بُوَد یسعَوْنَ فِی الأرضِ الفَساد

تا کنون کردی چنین اکنون مکن

تیره کردی آب ازین افزون مکن

بر مشوران تا شود این آب صاف

وندر او بین ماه و اختر در طواف

زان که مردم هست همچون آبِ جو

چون شود تیره نبینی قعرِ او

قعرِ جو پُرگوهر است و پُر ز دُر

هین مکن تیره که هست آن صافِ حُر

جانِ مردم هست مانندِ هوا

چون به گرد آمیخت شد پرده سما

مانع آید او ز دید آفتاب

چون‌که گَردش رفت شد صافی و ناب

حاصل آن‌که کم مکن ای بی‌سرور

صیقلی، و اللهُ أعْلَمْ بِالصُّدور»