کتاب برگ هایی از تاریخ خاندان خدایی خان ایل حسنوند

کتاب «برگ هایی از تاریخ خاندان خدایی خان ایل حسنوند» نوشتۀ سحر حسنوند عموزاده و ویراستۀ نجمه خادم است و  انتشارات ناران آن را منتشر کرده است. این کتاب ضمن بررسی قوم و شجرۀ ایل حسنوند و فراز و نشیب‌های ایل در طی سال‌ها، سیر تحولات تاریخی لرستان را تشریح می‌کند.

درباره کتاب برگ هایی از تاریخ خاندان خدایی خان ایل حسنوند

کتاب برگ‌هایی از تاریخ خاندان خدایی‌خان ایل حسنوند به شرح زندگی و چگونگی حکومت خدایی‌خان حسنوند و نوادگان ایشان بر لرستان و مناطقی از خوزستان، ایلام، کرمانشاه، همدان پرداخته است. اکثر کتاب‌هایی که دربارۀ خدایی‌خان نوشته شده، به زندگی ایلخان و فرزندانی که در لرستان سکونت دارند، پرداخته‌اند و تابه‌حال کسی دربارۀ متفرق شدن نوادگان خدایی و اینکه تعدادی از آن‌ها دور از سرزمین مادری هستند چیزی ننوشته است. اما سحر حسنوند عموزاده در این کتاب برای اولین‌بار حکایت بنی‌اعمامی از امیر منظم حسنوند را روایت می‌کند که خارج از لرستان زندگی می‌کنند.

سحر حسنوند عموزاده تلاش کرده است تا از طریق کتاب برگ‌هایی از تاریخ خاندان خدایی‌خان ایل حسنوند، آن دسته از موانع توسعۀ سیاسی، اجتماعی و اقتصادی استان لرستان را که ریشه در ساختار ایلی دارند، شناسایی کند، از سیاست‌های حکومت‌های مرکزی نسبت به عشایر لرستان و نتایج این سیاست‌ها در فرهنگ عشایر آگاهی پیدا کند، عرف‌های قضایی که سد راه ادغام جامعۀ عشایری در جامعه هستند را شناسایی کند و با توانمندی‌های عشایر مانند همیاری و همبستگی، روحیۀ سخت‌کوشی و پایداری آنها آشنا شود.

 کتاب برگ‌هایی از تاریخ خاندان خدایی‌خان ایل حسنوند نشان می‌دهد که حسن خان پسر عبدالعلی خان حسنوند که قبلاً بدون فرزند معرفی شده بود، نه‌تنها بدون اولاد نبوده؛ بلکه پس از زخمی‌کردن ایلدرم‌میرزا، شاهزادۀ ظالم قاجار، راهی شیراز شده و در سرحدات به پاسبانی از مرزهاي میهن مشغول بوده است. شجرۀ دقیق و تصویر بعضی از نوادگان دور از دیار خدایی در کنار امانت‌داری سحر حسنوند عموزاده در نقل گفتمان‌ها از نکات برجستۀ کتاب به‌حساب می‌آیند.

خواندن کتاب برگ هایی از تاریخ خاندان خدایی خان ایل حسنوند را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به علاقه‌مندان تاریخ محلی ایران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب برگ هایی از تاریخ خاندان خدایی خان ایل حسنوند

«به گواهی منابع تاریخی؛ ایلات و عشایر ایران در زندگی سیاسی، اجتماعی و اقتصادی کشور، شرکت فعال داشته‌اند. ازآنجاکه اکثر ساکنین سرزمین لرستان از زمان‌های دور، عشایر بوده‌اند، تأثیر آنها بر جنبه‌های گوناگون حیات مردم از اهمیت مضاعف برخوردار بوده است. ساختار ایلی عشایر و زندگی دامداری مبتنی بر کوچ، از سویی آنها را از نظارت و کنترل مؤثر دولت‌های مرکزی دور ساخته و از سوی دیگر همین ساختار، عشایر را قادر می‌ساخت تا در مواردی که کشور مورد یورش بیگانگان قرار می‌گرفت، به دفاع مؤثر از میهن بپردازند؛ همچنان که ممکن بود در اثر تعدیات حکومت مرکزی، به دولت عثمانی پناه ببرند. گرچه اکثریت‌قریب‌به‌اتفاق مردم لرستان عشایر بوده، بااین‌حال با مردم ساکن روستاهای لرستان که خود اغلب عشایر اسکان‌یافته بوده‌اند، تضاد چشمگیری نداشته‌اند. بااین‌حال گروه‌هایی از عشایر لرستان، هرساله دسترنج کشاورزان مناطق مجاور را مورد غارت قرار داده و در مواردی به شهرهای خرم‌آباد و بروجرد نیز تجاوز می‌نموده‌اند. ازطرفی با تثبیت حاکمیت مرکزی در دوران رضاخان عناصر متنفذ شهری با بهره‌برداری از قانون ثبت، اغلب اراضی عشایر را که در نواحی روستایی حومۀ شهر خرم‌آباد قرار داشتند، به ثبت رسانده و تصرف می‌نمودند و به‌این‌ترتیب فضای حیاتی عشایر تحت‌تأثیر گسترش املاک زمین‌داران شهری قرار می‌گرفت.»