کتاب همدلی با بیماران رو به مرگ

چاپ دوم کتاب همدلی با بیماران رو به مرگ نوشتهٔ الیزابت کوبلر راس و ترجمهٔ مژگان جهانگیر است. انتشارات نشانه این کتاب را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب همدلی با بیماران رو به مرگ

چاپ دوم کتاب همدلی با بیماران رو به مرگ (آنچه پزشکان، پرستاران و خانواده‌ها از بیماران روبه‌مرگ می‌آموزند) که زیر نظر «دکتر جهانگیر رأفت» منتشر شده، ۱۲ فصل دارد. این کتاب که درسِ همدلی، مهرورزی، صبوری و شادی داده، نخستین‌بار در سال ۱۹۶۹ میلادی انتشار یافته است. اطلاعات ارزشمند این کتاب که یکی از مهم‌ترین پژوهش‌های روان‌شناسانهٔ قرن بیستم به حساب می‌آید، از سمینار معروف الیزابت کوبلر راس دررابطه‌با مرگ و زندگی به وجود آمده است. او در این کتاب تأثیرگذار، برای اولین‌بار به کاوش در پنج مرحلهٔ واکنش به اندوه و مرگ می‌پردازد؛ انکار، خشم، چانه‌زنی، افسردگی و پذیرش. او از طریق مصاحبه‌ها و گفت‌وگوهایی ساده و قابل فهم، درکی بهتر از تأثیرات مواجهه با مرگ و اندوه را بر بیماران، پزشکان درگیر در فرایند درمان و خانوادهٔ بیماران در اختیار مخاطبان قرار می‌دهد و چگونگی داشتن واکنش‌هایی درست در چنین شرایط سختی را برای مخاطبان تبیین می‌کند.

خواندن کتاب همدلی با بیماران رو به مرگ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران روان‌شناسی عمومی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب همدلی با بیماران رو به مرگ

«شاید با مرحله‌ی سوم یا همان چانه‌زنی آشنایی چندانی نداشته باشیم، اما شناخت این مرحله حتا در مجال کوتاهِ باقی‌مانده از عمر بیمار مؤثر است. اگر در مرحله‌ی اول نتوانسته باشیم با واقعیت تلخ بیماری مواجه شویم و در مرحله‌ی دوم، از زمین‌وزمان عصبانی باشیم،‌ شاید بتوانیم با رسیدن به یک توافق، زمان وقوع مرگ را به تعویق بیندازیم. «اگه خواست خدا اینه که من تو این دنیا نباشم و به درخواست منِ عصبانی گوش نمی‌ده، شاید بهتر باشه دوستانه ازش بخوام.» همه‌ی ما با چنین برخوردهایی از سوی فرزندان‌مان آشنا هستیم که اول با طلبکاری و بعد با خواهش و تمنا خواسته‌شان را مطرح می‌کنند. وقتی می‌خواهند شبی را در منزل دوست‌شان سپری کنند، طاقت «نه» شنیدن ندارند در نتیجه از کوره دررفته پا به زمین می‌کوبند و حتا گاهی قهر می‌کنند و درِ اتاق را می‌بندند و ما را به حریم‌شان راه نمی‌دهند. البته همچنان به دنبال راه دیگری برای جلب رضایت ما هستند. در نهایت از اتاق خارج شده و داوطلبانه کارهایی انجام می‌دهند که در مواقع عادی هرگز زیر بار آن‌ها نمی‌رفتند. سپس می‌گویند «اگه یه هفته اخلاقم خیلی خوب باشه و هر شب ظرفا رو بشورم، اجازه می‌دین برم خونه‌ی دوستم؟» طبیعتاً احتمال ضعیفی وجود دارد که تحت چنین شرایطی با درخواست فرزندمان موافقت کنیم.

بیمار رو به مرگ نیز از این راه وارد می‌شود. وی به تجربه می‌داند که به خاطر کارهای خوب و خدماتی که در طول زندگی انجام داده، کمی شانس نجات دارد. آرزوی بیشتر بیماران، طول عمر و زندگی بدون دردورنج است. یکی از بیماران ما، خواننده‌ی اپرا بود. او غده‌ی بدخیمی داشت که فک و صورتش را چنان از ریخت انداخته بود که نمی‌توانست روی صحنه برود اما خودش می‌خواست دست‌کم یک‌بار دیگر روی صحنه اجرا داشته باشد. وقتی متوجه شد خواسته‌اش عملی نمی‌شود، رفتاری بسیار رقت‌انگیز از خود نشان داد. او می‌خواست در سمینار ما شرکت کند و در برابر حضار ــ نه از پشت دیوار شیشه‌ای ــ صحبت کند. او برای مخاطبان، از زندگی، موفقیت‌ها و مصیبت جدیدش حرف زد. کمی بعد به ناچار برای پاسخ دادن به یک تماس تلفنی به اتاقش برگشت. قرار بود قبل از رادیوتراپی، همه‌ی دندان‌های این زن را بکشند. او می‌خواست پیش از آن‌که مجبور شود برای همیشه از مردم رو بپوشاند، یک‌بار دیگر برنامه اجرا کند.

بیمار دیگری که درد شدیدی داشت، به دلیل نیاز به مسکّن‌های تزریقی، مجبور بود در بیمارستان‌ بماند. او پسری داشت که به منظور برآورده کردن آرزوی مادر، در حال برنامه‌ریزی برای ازدواج بود. این بیمار، از فکر حضور نداشتن در مراسم عروسی فرزند ارشد و محبوبش بسیار غمگین بود. با تلاش گروهی، توانستیم شیوه‌ی خودْهیپنوتیزمی را به او آموزش دهیم تا بتواند در طول مراسم راحت‌تر باشد. قبلاً می‌گفت «تنها آرزوم اینه که تا عروسی پسرم زنده بمونم.» روز قبل از عروسی، شیک و برازنده، بیمارستان را ترک کرد. امکان نداشت کسی به وخامت حالش پی ببرد. گویی «خوشبخت‌ترین فرد روی زمین» بود و چهره‌اش می‌درخشید. نمی‌دانستم پس از وقت اضافه‌ای که با چانه‌زنی نصیبش شده بود، چه خواهد کرد.»