کتاب سالمندی خوانشی بر جامعه شناسی متاخر

کتاب سالمندی خوانشی بر جامعه شناسی متاخر نوشتهٔ جیسول پاول و ترجمهٔ حسین ملتفت، طاهره سکوت، عبدالرحیم اسداللهی، زهرا نوروزی، مهسا نصرآبادی و فاطمه رزمجوئی است. انتشارات اندیشه احسان این کتاب را منتشر کرده است؛ کتابی حاوی دیدگاه‌های اجتماعی دربارهٔ سالمندی در قرن ۲۱.

درباره کتاب سالمندی خوانشی بر جامعه شناسی متاخر

جیسون پاول در کتاب سالمندی خوانشی بر جامعه شناسی متاخر در قالب شش فصل منسجم به بحث سالمندی و نقش سالمندان به‌عنوان کنشگر اجتماعی پرداخته‌ است. عنوان این شش فصل عبارت است از «جامعه‌شناسی نوین سالمندی»، «جامعه‌شناسی سالمندی پرخطر»، «جامعه‌شناسی مابعدنوگرایی و سالمندی»، «روش‌شناسی اجتماعی در سالمندشناسی اجتماعی»، «جامعه‌شناسی سالمندی و شخصی سازی» و «جمع بندی و خاتمهٔ سخن» است.

مترجمان این اثر معادل‌گزینی واژگان تخصصی سالمندی را که دانشی نوپا در ایران است، از کتاب دو جلدی «فرهنگِ سالمند» تالیف دکتر «عبدالرحیم اسدللهی» و «طاهره سکوت» استخراج شده است. این کتاب می‌تواند برای پژوهشگران، اساتید و دانشجویان حوزه‌های بین‌رشته‌ای مانند سالمندشناسی، سلامت سالمندی، کلیه گرایش‌های علوم اجتماعی، جامعه شناسی، علوم سیاسی و علاقه‌مندان به مطالعهٔ مکاتب جامعه‌شناسی و دیگر فعالان حوزهٔ دانش سالمندی مفید باشد.

خواندن کتاب سالمندی خوانشی بر جامعه شناسی متاخر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران جامعه‌شناسی و پژوهشگران حوزهٔ سالمندی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب سالمندی خوانشی بر جامعه شناسی متاخر

«تأثیر مشارکت کاربران خدمات برای رفع نیازهای خود، دگرگونی مراقبت اجتماعی خواهد بود. در واقع، لیدبیتر (۲۰۰۴) پیشنهاد می‌کند که برای درک شخصی‌سازی، باید آن را در زمینهٔ سیاسی وسیع «مشارکت» قرار دهیم؛ زیرا کاربران خدمات به‌طور فعال در انتخاب و شکل‌دهی خدماتی که دریافت می‌کنند درگیر می‌شوند. به گفتهٔ کرر (۲۰۰۸)، شخصی‌سازی این پتانسیل را دارد که شیوهٔ خلق کالاهای عمومی و ارائهٔ خدمات عمومی را دوباره سازمان‌دهی کند. لیدبیتر (۲۰۰۴) در گزارشی برای «اتاق فکر دموکراسی۲۸۷» پیشنهاد می‌کند که شخصی‌سازی، با درگیرکردن سنت مشارکت، ارتباط بین فرد و جمع را ایجاد می‌کند؛ حوزه‌های عمومی و خصوصی زندگی را به هم متصل می‌کند و به کاربران اجازه می‌دهد مستقل تر شوند؛ آگاهانه و خلاقانه در بازنویسی فیلمنامه می‌گویند که خدمات مورد استفاده توسط آن‌ها طراحی، برنامه‌ریزی، ارائه و ارزیابی می‌شوند. لیدبیتر تعدادی از اصول کلی مرتبط با شخصی‌سازی را شناسایی می‌کند که به پایداری و به‌ویژه سطحی که دولت بر استقلال فردی تأثیر می‌گذارد، مرتبط است. علاوه بر این، او این نکتهٔ قانع کننده را مطرح می‌کند که کاربران خدمات باید توسط حرفه‌ای‌ها پشتیبانی و فعال شوند؛ نه این که به قضاوت‌های آن‌ها وابسته باشند. آن‌ها باید بتوانند سؤال کنند؛ به چالش بکشند و کنکاش کنند و در عین حال پیشنهادهایی دربارهٔ اَشکال مناسب‌تر حمایت و درخواست‌هایی را ارائه کنند. همچنین کاربران صرفاً مصرف‌کنندگان نیستند و بین بسته‌های مختلف ارائه شده به آن‌ها انتخاب می‌کنند و تناقض بین گفتمان مصرف‌گرایی و مشارکت را که در قلب سیاست قرار دارد، ایجاد می‌کنند. در عوض، کاربران خدمات باید در شکل‌دهی و «تولید مشترک» سرویسی که می‌خواهند، مشارکت داشته باشند. سوالی که مطرح می‌شود این است که این، در واقع چه معنایی دارد؟ پاسخ پنج‌گانه است: (۱) یافتن راه‌های مشارکتی جدید برای کار و توسعهٔ مشارکت‌های محلی، که (همکاری) طیف وسیعی از خدمات را برای مردم و فرصت‌هایی برای شمول اجتماعی ایجاد می‌کند. (۲) پشتیبانی متناسب با نیازهای فردی مردم؛ (۳) شناسایی و حمایت از مراقبین در نقش خود، در حالی که آن‌ها را قادر می‌سازد تا زندگی فراتر از مسئولیت‌های مراقبتی خود را حفظ کنند (دولت اچ.ام ۲۰۰۸)؛ (۴) دسترسی به خدمات و منابع جامعهٔ جهانی - پاسخ «سیستم کل»؛ (۵) و مداخله و پیشگیری زودهنگام به‌طوری که افراد در مراحل اولیه و به روشی که برای آن‌ها مناسب است حمایت شوند.

استدلال می‌شود که این طرح‌های سیاست اجتماعی دارای تعدادی رشته‌های مشترک هستند که تغییری را در خدمات به دور از مراقبت و حمایت و به سمت نظارت بر خود افرادی که تحت مراقبت قرار می‌گیرند، ایجاد می‌کنند. شکلی که این تغییر به خود گرفته است بسته به محل تعامل و روابط قدرت بعدی بین کارگران حرفه‌ای و کاربران خدمات متفاوت است. برای خدمات سلامت روان، نظارت مستقیماً متوجه «مصرف‌کننده» یا «بیمار» معرفی‌شده است.»