کتاب مبانی روان درمانی

کتاب مبانی روان درمانی؛ مقدمه‌ای بر نظریه و عمل نوشتهٔ بروس ومپولد و ترجمهٔ علی نیلوفری و لیلا عبدالله پوری است و انتشارات ارجمند آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب مبانی روان درمانی

کتاب مبانی روان درمانی به معرفی نظریه‌های روان‌درمانی اختصاص دارد. این فرایندی پویا با روشی قابل توجه است. شما با نظریه‌ها آشنا می‌شوید، اما آن‌ها صرفا اطلاعاتی را برای یادگیری به شما عرضه نمی‌کنند. هدف صرفا تبدیل شدن شما به یک نظریه‌دان مطلع و آگاه نیست؛ هدف به کارگیری نظریه برای تبدیل شدن به یک درمانگر مؤثر است. در فرایند تبدیل شدن به درمانگر، شما باید به تعدادی از این نظریه‌ها به عنوان نقشه راه‌تان مسلط شوید. شما با برخی از نظریه‌ها بیشتر احساس راحتی کرده و آن‌ها را از بقیه منطقی‌تر خواهید یافت. همچنین، برخی از نظریه‌ها بیش از بقیه در مورد مراجع متناسب خواهند بود. بنابراین، اصلا موضوع این نیست که کدام نظریه برای شما بهترین است ـ موضوع مهم‌تر این است انتخاب نظریه نهایتا به این بستگی دارد که کدام نظریه آن‌گونه که توسط شما به کار گرفته می‌شود، برای مراجعتان بیشترین اثربخشی را دارد. این هم، یک فرایند پویا و پیچیده است.

در فصل اول، مقدمه‌ای کوتاه بر روان‌درمانی به عنوان یک فعالیت التیام‌بخش، ارائه شده است. فصل‌های بعدی به بررسی تاریخچه روان‌درمانی، نقش نظریه در روان‌درمانی و نهایتا پژوهش در مورد چگونگی اثربخشی روان‌درمانی اختصاصی دارند.

خواندن کتاب مبانی روان درمانی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ روان‌درمانگران پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مبانی روان درمانی

«یکی از پایه‌های مدل عوامل مشترک در روان‌درمانی این است که شخص درمانگر یک عنصر حیاتی است (ومپولد، ۲۰۰۷). برطبق این دیدگاه، برخی از درمانگران صرف‌نظر از رویکرد مورد استفاده، مؤثرتر از برخی دیگر هستند. سؤال اساسی این است که آیا برخی از درمانگران پیوسته نتایجی بهتر از برخی دیگر را ایجاد می‌کنند؟ اگر چنین است، ویژگی‌ها و اقدامات درمانگران مؤثر کدام‌ها هستند؟ به طور تاریخی، ارائه دهنده خدمات در بسیاری از بافت‌ها به دلیل تأکید بر درمان یا برنامه نادیده گرفته شده است (دانزیگر، ۱۹۹۰؛ ومپولد، B ۲۰۰۱). به عنوان مثال، به طور کلی در آموزش، هدف تحقیقات، نوآوری‌ها در برنامه درسی یا اصلاحات مدرسه بوده است نه معلمی که آن برنامه درسی را ارائه می‌دهد (نی، کونستانتوپولوس و هجس، ۲۰۰۴). در کشاورزی، حوزه‌ای که بسیاری از روش‌های آماری مورد استفاده در روان‌شناسی از آن گرفته شده‌اند، محققان به فعالیت‌های زراعتی (گونه‌های محصول، آبیاری و کودها) علاقمند هستند تا تفاوت‌ها در اجرای این فعالیت‌ها توسط خود کشاورزان. در پزشکی، داروها یا روش‌ها مورد توجه بوده و تفاوت‌ها در نتایج در میان پزشکان مختلف نادیده گرفته شده‌اند. به همین ترتیب، روان‌درمانی نیز به ویژه در چند دهه اخیر درمانگر ارائه دهنده رویکرد را نادیده گرفته است (بوتلر و دیگران، ۲۰۰۴). اخیرا پیشرفت‌ها در روش‌های آماری (یعنی الگوسازی چند مدلی) برآورد دقیق‌تر تأثیرات درمانگر، در نظر گرفتن این که مراجعان در قالب درمانگران قرار می‌گیرند (یعنی این‌که درمانگران مراجعان بسیاری را با استفاده از یک درمان می‌بینند، مانند آنچه که در آزمایشات بالینی صدق می‌کند؛ مراجعه کنید به سنجیدرز و بوسکر، ۱۹۹۹) را امکان‌پذیر ساخته است.

نخستین منبع شواهد مربوط به تأثیرات درمانگر، آزمایشات بالینی است. از آن‌جایی که درمانگران مورد غفلت واقع شده‌اند، آزمایشات بالینی به ندرت (اگر نگوییم هرگز) برای شناسایی تأثیرات درمانگر طراحی شده‌اند. با وجود این، تعدادی تحلیل مجدد به منظور برآورد اهمیت نقش درمانگر صورت گرفته است. در اوایل دهه ۱۹۹۰، کریتس ـ کریستوف و همکران چندین آزمایش بالینی را تحلیل مجدد کرده و دریافتند که در حدود ۸ درصد از واریانس نتایج در «درون» درمان‌ها، ناشی از نقش درمانگران است (کریتس ـ کریستوف و دیگران، ۱۹۹۱؛ کریتس ـ کریستوف و مینتز، ۱۹۹۱). در این‌جا نیز ممکن است ۸ درصد اندک به نظر برسد، اما بزرگتر از تأثیر هر عامل واحد دیگری است؛ با در نظرداشتن این‌که روان‌درمانی در مقایسه با حالت بدون درمان ۱۳ درصد واریانس را توجیه می‌کند، ۸ درصد چشمگیر به نظر می‌رسد.»