کتاب معنی زندگی

کتاب معنی زندگی نوشتهٔ حسن انوری است. انتشارات لنا این مجموعه مقاله یا جستار را روانهٔ بازار کرده است.

درباره کتاب معنی زندگی

کتاب معنی زندگی حاوی مقاله‌های حسن انوری است. عنوان این مقالات عبارت است از «چند نکته دربارهٔ دهخدا و لغت‌نامه»، «دشواری‌های فرهنگ‌نویسی در زبان فارسی»، «تجربه‌های من در فرهنگ‌نویسی»، «آسیب‌شناسی زبان فارسی»، «ایران در شاهنامه»، «اسطوره و شعر»، «آیا باب برزویهٔ طبیب در کلیله و دمنه نوشتهٔ ابن‌مقفّع است؟»، «روز حافظ» «روز زبان فارسی ـ روز شهریار» و «معنی زندگی».

در یک تقسیم‌بندی می‌توان ادبیات را به ۲ گونهٔ داستانی و غیرداستانی تقسیم کرد. ناداستان (nonfiction) معمولاً به مجموعه نوشته‌هایی که باید جزو ادبیات غیرداستانی قرار بگیرند، اطلاق می‌شود. در این گونه، نویسنده با نیت خیر، برای توسعهٔ حقیقت، تشریح وقایع، معرفی اشخاص، یا ارائهٔ اطلاعات و به دلایلی دیگر شروع به نوشتن می‌کند. در مقابل، در نوشته‌های غیرواقعیت‌محور (داستان)، خالق اثر صریحاً یا تلویحاً از واقعیت سر باز می‌زند و این گونه به‌عنوان ادبیات داستانی (غیرواقعیت‌محور) طبقه‌بندی می‌شود. هدف ادبیات غیرداستانی تعلیم عامهٔ مردم است (البته نه به‌معنای آموزش کلاسیک و کاملاً علمی و تخصصی که عاری از ملاحظات زیباشناختی است)؛ همچنین تغییر و اصلاح نگرش، رشد افکار، ترغیب، یا بیان تجارب و واقعیات از طریق مکاشفهٔ «مبتنی بر واقعیت» از هدف‌های دیگر ناداستان‌نویسی هستند. ژانر ادبیات غیرداستانی به مضمون‌های بی‌شماری می‌پردازد و فرم‌های گوناگونی دارد. انواع ادبی غیرداستانی می‌توانند شامل این‌ها باشند: جستارها، زندگی‌نامه‌ها، کتاب‌های تاریخی، کتاب‌های علمی - آموزشی، گزارش‌های ویژه، یادداشت‌ها، گفت‌وگوها، یادداشت‌های روزانه، سفرنامه‌ها، نامه‌ها، سندها، خاطره‌ها، نقدهای ادبی.

خواندن کتاب معنی زندگی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران زبان و ادبیات پارسی و قالب جستار و مقاله پیشنهاد می‌کنیم.

درباره حسن انوری

حسن انوری در سال ۱۳۱۲ در یکی از روستاهای شهر تکاب از توابع استان آذربایجان غربی به دنیا آمد. دورهٔ ابتدایی تحصیل را در تکاب گذراند. درس‌های دورهٔ دبیرستان را پیش خود خواند و در سال ۱۳۳۷ وارد دانشکدهٔ ادبیات دانشگاه تبریز و موفق به بهره‌گیری از استادان آن از جمله «ماهیار نوابی» شد. انوری بین سال‌های ۱۳۴۴ تا ۱۳۴۶ دورهٔ فوق‌لیسانس و طی سال‌های ۱۳۴۶ تا ۱۳۵۱ دورهٔ دکتری دانشگاه تهران را در رشتهٔ ادبیات فارسی گذراند و با نوشتن رسالهٔ «اصطلاحات دیوانی دورهٔ غزنوی و سلجوقی»، مورد توجه جامعهٔ فرهنگی و فرهیختگان آن روز ایران قرار گرفت. او سال‌ها در سلک آموزگاری، دبیری و استادی دانشگاه به خدمت پرداخت و سرانجام در اوایل انقلاب ۱۳۵۷ به بازنشستگی نائل شد. یکی از بزرگ‌ترین کارهای او همکاری با «لغت‌نامهٔ دهخدا» بوده است که نزدیک به ۶۰ سال ادامه یافت؛ کاری که بعدها زمینه‌ساز تدوین و تألیف یکی از بزرگ‌ترین فرهنگ‌های معاصر زبان و ادب فارسی شد.

همکاری گسترده با سازمان کتاب‌های درسی، به‌منظور تألیف و تدوین کتب درسی و سروسامان‌دادن به کتب درسی آن دوران، نمونهٔ دیگری از خدمات این او به ایران بوده است. تأسیس مجموعهٔ متون دانشگاهی تحت‌عنوان «گزیده‌هایی از ادب فارسی» با همکاری «جعفر شعار»، تأسیس مجموعهٔ «گنج ادب» و تألیف دستور زبان فارسی در چند دوره با همکاری «حسن احمدی‌گیوی» از دیگر تلاش‌های فرهنگی انوری به شمار می‌رود. انوری از اولین کسانی بود که در کنار اعضای مؤسس شورای کتاب کودک که تصمیم داشتند فرهنگنامهٔ کودکان و نوجوانان را تألیف و تدوین کنند، قرار گرفت. نوشته‌هایی که از او منتشر شده، به بیش از ۸۰ عنوان اثر در قلمرو فرهنگ و ادب و زبان فارسی می‌رسد که بعضی از آن‌ها بیش از ۴۰ بار تجدید چاپ شده‌اند. حسن انوری در سال ۱۳۸۱ به عضویت پیوستهٔ فرهنگستان زبان و ادب فارسی درآمد.از آثار او می‌توان به این موارد اشاره کرد: «معنی زندگی»، «دستور زبان فارسی ۱ و ۲» (با همکاری حسن احمدی‌گیوی)، «گزیدهٔ گلستان»، «گزیدهٔ بوستان»، «اصطلاحات دیوانی»، «فرهنگ بزرگ سخن و متفرعات آن» که خود مشتمل بر چندین جلد کتاب متنوع است.

بخشی از کتاب معنی زندگی

«زندگی غربی تقریباً حالتی برون‌گرایانه دارد، درحالی‌که در شرق و زندگی شرق، مذهب، چه مذهب اسلامی و آسمانی و چه مذهب‌های غیرالهی مثل مذهب هند و در هندوستان، بیشتر از هر چیزی در زندگی‌ها مؤثر است. اگر شما به غرب سفر کنید و در متن زندگی غربی حضور پیدا کنید، مظاهر مذهب و نمودهای مذهبی را نمی‌توانید در زندگی روزانه ببینید. فقط در روزهای یکشنبه، مردم لباس‌های تمیز و تازهٔ خودشان را می‌پوشند و به کلیسا می‌روند! این تنها حضور مذهب در اروپاست.

بنابراین، شما در هیچ کجای غرب و اصولاً دنیا نمی‌توانید مراسمی مثل عزاداری ایام عاشورا را ببینید و نیز نمی‌توانید مراسمِ رقصِ آیین هندی را با مناسبات خاص هندی‌اش در اروپا مشاهده کنید. به نظر من، این موارد تظاهرات دین است؛ یعنی می‌خواهم بگویم تظاهرات دین در شرق بیشتر است، ولی جنبهٔ اخلاقی و معنوی و واقعی دین در غرب بیشتر است. غربی‌ها ذاتاً به آن چیزی که جوهرهٔ ادیان است بیشتر از ما شرقی‌ها توجّه می‌کنند. به زبان خیلی ساده‌تر و رُک‌تر اگر بخواهم حرف بزنم، باید بگویم: یک غربی اخلاقی‌تر و راستگوتر از شرقی است و به اندازهٔ یک شرقی به راه‌های مختلف انحرافی فکر نمی‌کند!»