کتاب رقص خاکستر

کتاب رقص خاکستر نوشتۀ شیرین خوشنویس است. این کتاب را انتشارات نامه مهر منتشر کرده است.

درباره کتاب رقص خاکستر

سلما یک دختر باهوش و نخبه است که در خانواده‌ای کاملاً مذهبی و خشک زندگی می‌کند و با قبول‌شدنش در دانشگاه به‌سختی خانواده‌اش را راضی می‌کند تا به دانشگاه برود. ورود سلما به فضایی آزادتر و بزرگ‌تر باعث می‌شود مسیر اصلی خودش را گم کند.

رقص خاکستر، داستان دو قلب شکسته است. داستان عشق میان سلما و شاهدی که قلبشان برای دوباره تپیدن به ترمیم نیاز دارد. این قصه، قصهٔ قلب‌هایی است که در خانواده برای هم می‌تپند و با بخشش و جبران اشتباهات گذشته، امید به زندگی دوباره را برای یکدیگر به ارمغان می‌آورند.

خواندن کتاب رقص خاکستر را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای علاقه‌مندان به رمان‌های ایرانی خواندنی و جذاب است.

بخشی از کتاب رقص خاکستر

«مامان عصبی صندلی آشپزخانه را کشید و روی آن نشست و گفت: نه دیگه، امروز ابرو برمی‌داره، فردا می‌خواد چادرش رو برداره، پس‌فردا هم هزار تا غلط دیگه می‌کنه.

کلافه گفتم: قضیه چادر برداشتنم که داستان دیروز و امروز نیست، من از اولم گفتم که چادر جلو دست‌وپام رو می‌گیره و باهاش راحت نیستم. آخه کجای قرآن نوشته چادر واجبه؟ بابا این یه تیکه پارچه سیاه از زمان قاجار اومد، ول نمی‌کنید چرا؟ همچین روش تعصب دارید، انگار نعوذبالله چادر با سوره فلق نازل شده... اه.

مامان عصبی از جایش بلند شد و به سمتم آمد؛ اما لیلا جلویش را گرفت. مامان با صدای کنترل شده غرید: بی‌عقل، چادر حرمت داره.

اسماً هم بازوی من را گرفت و خیره در چشم‌هایم گفت: ول کن دیگه. تو که می‌دونی نمی‌تونی چادرت رو برداری، چرا هی بحث بیخود می‌کنی؟

لیلا هم با لحن صلح‌طلبانه‌ای گفت: فداتشم سلما! اره تو درست می‌گی، مانتو هم حجابه ولی بابای ما کم کسی نیست که! آخه مگه میشه دختر حاج توحیدی باشی و مانتویی باشی؟! کل بازار تهران و کل این محله سرش قسم می‌خورن، مسجد محل رو بابا ساخته، اونوقت دخترش مانتویی باشه؟!

«چیش»ی کشیدم و پشتم را به او کردم و با اسماً مشغول کشیدن برنج در دیس شدیم، مامان هم همانطور غر می‌زد: آخه اگه بچه نخبه و باهوش داشتن مثل اینه، الهی که به هیچ والدینی خدا بچه نخبه نده. نخبگیش تو جوون مرگ کردنه منه.

می‌خواستم حرفی بزنم؛ اما اسماً آرام زیر گوشم گفت: سلما خفه شو دیگه! چی رو می‌خوای ثابت کنی؟! اعتقاداتشون همینه دیگه.

با آرنج در پهلویش کوبیدم و گفتم: تو یکی ساکت شو، با اون نامزد خودشیرینت. ایش... دوسش داری اسماً؟

اسماً لبش را گزید و گفت: اره خیلی. اصلاً همین‌که محرمیت رو خوندن، مهرش تو دلم افتاد.

ادای عق‌زدن درآوردم و «یک خاک تو سر هولت کنم.» گفتم و همگی شروع به کشیدن غذا کردیم. نهار روز جمعه را خانوادگی و دور هم خوردیم. با امیرحسین پسر دوسالهٔ لیلا حسابی بازی کردم تا اینکه حدود اذان مغرب بود که پدرم همه‌یمان را صدا زد تا حاضر بشویم و به مسجد برویم. بیشتر از دوسال بود که به هوای درس و کنکور به مسجد نرفته بودم، حسابی تیپ زدم و بهترین چادرم را سرم کردم و به همراه بقیه راهی شدیم.

بعد از نماز مغرب، اسماً اشاره کرد که بلند شویم. در آشپزخانه، سینی چای را پر می‌کردم که کسی از پشت بغلم کرد. به طرفش چرخیدم، زهرا دختر یکی از دوست‌های بابا و هم‌محلی‌مان بود. مرا محکم در آغوشش فشرد و گفت: وای خدا! ببین کی اینجاست! نابغه محله، سلماخانوم توحیدی!

من هم غش‌غش خندیدم و او را بغل کردم و چنددقیقه‌ای خوش‌وبش کردیم. زهرا یک سال از من بزرگ‌تر بود، البته او هم مثل من کنکوری بود، چون من یک سال جهشی خوانده بودم، توانسته بودم در هفده‌سالگی کنکور بدهم.

با داد لیلا، هر دو از جا پریدیم: وای بدو، مامان مخم رو خورد.»