کتاب زنان و قرآن مقدس

کتاب زنان و قرآن مقدس؛ از دیدگاهی صوفیانه نوشتهٔ لین ویلکاکس و ترجمهٔ سیدمحمدحسین میرابوطالبی است و سبزان آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب زنان و قرآن مقدس

این اثر انقلابی به فراسوی محدوده‌های اجتماعی و فرهنگی حرکت می‌کند و به سمت حوزۀ روحانیت‌گرایی سیر می‌کند، در حالی که مفاهیم عملی مربوط به رفتار هر روزه را به نمایش می‌گذارد.

قرآن کریم به عنوان پیام و هدایتی شخصی برای آزادی زنانی دیده می‌شود که می‌خواهند معنویتشان را توسعه بخشند. قرآن، با سخن گفتن مستقیم با قلب و روح، پیامی برای تمام زنان در همۀ مکان‌ها و زمان‌ها می‌باشد.

دکتر لین ویلکاکس کارشناسی شناخته‌شده در روان‌شناسی تصوف در عرصۀ بین‌الملل است. کتاب‌های پیشین نوشته‌شده‌ او عبارت‌اند از: روان‌شناسی و تصوف، گفته‌های خردمندان صوفی، در جستجوی راه.

او استاد دانشگاه دولتی کالیفرنیا در ساکرامنتو و مؤسس مشارکتی در برنامه مطالعات زنان CSUS است. او یک روان‌درمانگر عملی و بنیان‌گذار و رئیس انجمن روان‌شناسی صوفیه است.

خواندن کتاب زنان و قرآن مقدس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به پژوهشگران حوزه‌های زنان و تصوف پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب زنان و قرآن مقدس

«حضرت مریم آشکارا نقش قابل تقلید زنانه و مثبت در آغاز قرآن کریم است و سطح تعالی‌یافتهٔ حالت روحی‌اش بسیار واضح بیان شده است. قرآن می‌فرماید که مریم آیتی برای همهٔ جهانیان است. مریم به عنوان زنی «راستین» توصیف می‌شود که «از عفتش مراقبت نمود.» خداوند نه‌تنها فرشته‌ای را به شکل انسان به سویش فرستاد، (سورهٔ مریم، آیهٔ ۱۷) بلکه دو مرتبه بیان داشت که به او مستقیماً «از روحمان دمیدیم... .» (سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۹۱؛ سورهٔ تحریم، آیهٔ ۱۲)

قرآن به نحو ویژه بیان می‌دارد که مریم کلام خدا را دریافت کرد و اینکه «... مریم حقیقت سخنان خدایش و آیات او را تصدیق نمود و از زمرهٔ فروتنان بود.» (سورهٔ تحریم، آیهٔ ۱۲) مریم و پسرش هر دو از برگزیدگان خدا هستند، زیرا قرآن بیان می‌دارد: «... و ما مریم و پسرش را آیتی برای جهانیان قرار دادیم.» (سورهٔ انبیاء، آیهٔ ۹۱) زمانی که نام عیسی یا مسیح ذکر می‌شود، به او اغلب و تقریباً همیشه با عنوان «پسر مریم» اشاره می‌شود (سورهٔ نساء، آیهٔ ۱۷۱؛ سورهٔ مائده، آیهٔ ۷۵؛ سورهٔ مؤمنون، آیهٔ ۵۰؛ سورهٔ احزاب، آیهٔ ۷؛ سورهٔ زخرف، آیهٔ ۵۷؛ سورهٔ حدید، آیهٔ ۲۷؛ سورهٔ صف، آیهٔ ۶) و سوره‌ای که از حمل و زایش عیسی با ما سخن می‌گوید به اسم مریم نامبردار است نه به نام عیسی. آشکارا به مریم، هم در گفتار ظاهر و هم به‌صورت نمادین، اهمیت زیادی داده می‌شود. مریم خودش وحی را دریافت نمود و آیتی برای همهٔ جهانیان است. او قطعاً در خانه‌اش محصور نبود. او همچنین صدق گفته‌های خدا را تصدیق کرد و آشکارا از حقیقت کلمهٔ الهی سخن گفت.

مریم شخص شجاعی است و شجاعتش مبدأ الهی دارد. او اول از همه از خانواده‌اش کناره گرفت و سپس فرشتهٔ خدا در مقابلش ظاهر شد. در پی آموزش‌های خداوند، مریم به‌تنهایی پسر مقدسش را آبستن شد و «به همراه او در مکانی دور کناره گرفت.» (سورهٔ مریم، آیهٔ ۲۲) خداوند پناهگاهی فراهم نمود «... بر زمینی بلند جهت آرامش و استراحت تا با آب گوارای چشمه‌ها تغذیه شود.» (سورهٔ مؤمنون، آیهٔ ۵۰) او تنها و بدون هیچ یار و همراهی درد زایش فرزند را تجربه می‌کند و در حالت اضطراب، فریاد می‌زند و آرزو می‌کند که کاش مرده بود. (سورهٔ مریم، آیهٔ ۲۳) خداوند به او آرامش می‌دهد و از او مراقبت می‌کند و برای او خرماهای تازه و رسیده برای تغذیه فراهم می‌کند و جویباری روان از زیر پاهایش به جریان درمی‌آورد تا دردش را تسکین دهد و اشک‌هایش را خشک کند. (سورهٔ مریم، آیهٔ ۲۴) او بعد از زایمان نیز عمل به دستورات را ادامه می‌دهد، خدا به او می‌فرماید تا به هر کسی که می‌بیند بگوید: «من با خدای بسیار بخشنده پیمان بسته‌ام که روزه بگیرم و امروز با احدی سخن نخواهم گفت.» (سورهٔ مریم، آیهٔ ۲۶)»