کتاب نامه های شوپن

کتاب نامه های شوپن با عنوان اصلی Correspondence. Selections نوشتهٔ فردریک شوپن، حاصل گردآوری خنریک اوپینسکی و ترجمهٔ محسن الهامیان است. ترجمهٔ انگلیسی همراه با مقدمه و یادداشت‌های ویرایشی بر عهدهٔ اتل لیلیان وینیچ (E. L. Voynich) بوده و انتشارات علمی و فرهنگی این کتاب را منتشر کرده است. اثر حاضر که در دستهٔ ناداستان و قالب نامه‌نگاری قرار می‌گیرد، شما را با یکی از تأثیرگذارترین موسیقی‌دانان لهستانی و نوازندهٔ برجستهٔ پیانو در دورهٔ موسیقی رمانتیک آشنا می‌کند. این آشنایی از طریق مطالعهٔ نامه‌های این هنرمند رخ می‌دهد. نسخهٔ الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب نامه های شوپن

کتاب «نامه‌های شوپن» که در سال ۱۴۰۰ در ایران منتشر شده، از متن انگلیسی با عنوان «Chopin's letters» به پارسی برگردانده شده است. برگردان انگلیسی این اثر در سال ۱۹۳۱ و در نیویورک انجام گرفت. این کتاب توسط پژوهشگران به‌عنوان اثری با اهمیت فرهنگی انتخاب شده و بخشی از پایگاه دانشی تمدن بشری، آن‌گونه‌که ما آن را می‌شناسیم محسوب می‌شود. این اثر از نسخهٔ اصلی بازتولید شده و تا حد ممکن به متن اصلی وفادار باقی مانده است. این کتاب در ایالات متحدهٔ آمریکا و احتمالاً در برخی دیگر از کشورهای دیگر در مالکیت عمومی قرار دارد. در داخل ایالات متحده می‌توان آزادانه این اثر را کپی و توزیع کرد؛ زیرا هیچ فرد یا نهادی (حقیقی یا حقوقی) مالکیت حق چاپ بر محتوای این اثر را ندارد. ازآنجاکه این نسخهٔ بازتولیدی از یک اثر تاریخی است، ممکن است شامل صفحاتی گمشده یا تار، تصاویر نامرغوب، علامت‌گذاری‌های نادرست و... باشد. پژوهشگران بر این باورند که این اثر به‌اندازه‌ای مهم است که باید حفظ، بازتولید و به‌طور گسترده در دسترس عموم قرار گیرد. نامه‌های موجود در کتاب «نامه‌های شوپن» انگیزه و به انجام رسیدن بعضی از تصنیفات شوپن را بر ما معلوم می‌کند؛ همچنین این اثر را نشان‌گر رفتارهای شخصی و طرز فکر این هنرمند بزرگ دانسته‌اند. با مطالعهٔ این نامه‌ها با استادان و همشاگردی‌های او و محیط زندگی دوران کودکی او که در شکل‌گیری شخصیت شوپن به‌عنوان یک انسان و یک موسیقی‌دان نقش داشته، آشنا می‌شویم.

خلاصه کتاب نامه های شوپن

خلاصهٔ دو نامه از کتاب حاضر را بخوانید.

نامهٔ شمارهٔ ۳۳، به خانواده‌اش، وین، پنج‌شنبه، سال ۱۸۲۹ میلادی:

شوپن در این نامه از دیدارهایش با اشراف و موسیقی‌دانان برجسته در وین از جمله «کنت لیخنوفسکی» و «چرنی» صحبت می‌کند و از تحسین‌هایی که دریافت کرده می‌گوید. او اشاره می‌کند که احتمالاً کنسرت دومی برگزار خواهد کرد؛ زیرا نمی‌خواهد در ورشو تصور شود که اجرای اولش ناموفق بوده است؛ همچنین تأکید می‌کند که کنسرت را بدون دریافت پول اجرا می‌کند تا به کنت لیخنوفسکی که از نظر مالی در تنگنا است کمک کند. شوپن از مهربانی لهستانی‌های مقیم وین و حمایت‌های دوستانش از جمله «وورفل» قدردانی کرده و از خانواده‌اش می‌خواهد سلامش را به «پان السنر» و «پان اسکاربک» برسانند.

نامهٔ شمارهٔ ۳۷، به «تیتوس وویچیخوفسکی» در پوتوژین، ورشو، ۱۲ سپتامبر ۱۸۲۹ میلادی:

شوپن در این نامه از سفرش به شهرهای مختلف مانند کراکو، وین، پراگ، درسدن و ورکلاو صحبت می‌کند. او از تجربه‌هایش در وین از جمله اجرای دو کنسرت، استقبال پرشور مخاطبان و آشنایی با موسیقی‌دانان بزرگی همچون «چرنی»، «وورفل» و «کلینگل» می‌گوید. شوپن ابتدا در اجرای کنسرت مردد بوده، اما به تشویق اطرافیان پذیرفته و با موفقیت اجرا کرده است. او از استقبال روزنامه‌های وینی، تحسین اشراف و موسیقی‌دانان و تأثیرگذاری سبک نوازندگی‌اش بر حضار نوشته است؛ همچنین از دیدارهایش با دوستان و لحظات خوشی که در شهرهای مختلف داشته سخن گفته و در پایان، مشتاقانه منتظر دیدار مخاطب نامه است.

چرا باید کتاب نامه های شوپن را بخوانیم؟

مطالعهٔ این اثر شما را با هنر موسیقی، شخصیت و تصنیفات یکی از تأثیرگذارترین موسیقی‌دانان لهستانی و نوازندهٔ برجستهٔ پیانو در دورهٔ موسیقی رمانتیک آشنا می‌کند.

کتاب نامه های شوپن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب را به دوستداران ناداستان و قالب نامه‌نگاری در حوزهٔ موسیقی پیشنهاد می‌کنیم.

درباره فردریک فرانسوا شوپن

«فردریک فرانسوا شوپن» (Frédéric François Chopin) زادهٔ یک مارس ۱۸۱۰، درگذشتهٔ ۱۷ اکتبر ۱۸۴۹، یکی از تأثیرگذارترین موسیقی‌دانان لهستانی و نوازنده برجستهٔ پیانو در دورهٔ موسیقی رمانتیک بوده است. شوپن تعدادی از فرم‌های موسیقی را ابداع کرد، اما مهم‌ترین نوآوری‌هایش را درقالب فرم‌هایی مثل سونات پیانو، والس، نوکتورن، اتود، پرلود و پولونِز به نمایش گذاشته است. «فردریک شوپن» در تمام طول عمر خود از ضعف جسمانی رنج برد؛ تاآن‌که در ۳۹سالگی بر اثر سل ریوی درگذشت.

بخشی از کتاب نامه های شوپن

«ف. ف. شوپن

۱۸

به همان شخص

[ورشو، ژوئن ۱۸۲۶]

انتظار نداشته باش که در این نامه تبریکات روزنامگذاری را برایت بنویسم. همهٔ این احساسات زرق‌وبرق‌دار، اظهار شگفتی و حرف‌های تأثربرانگیز، مزخرف و بی‌معنا هستند. این‌ها برای کسی خوب است که در غیاب دوستش بتواند جمله‌های بی‌معنا به هم ببافد؛ ولی وقتی آدم ۱۱‌سال سابقۀ دوستی با کسی دارد که این روی هم می‌شود ۱۳۲ ماه، ۴۶۸ هفته، ۳۹۶۰ روز، ۹۵.۰۴۰ ساعت، ۵.۷۰۲.۴۰۰ دقیقه، ۳۴۲.۱۴۴.۰۰۰ ثانیه، دوستی را به یاد آن‌ها انداختن و نامه‌های تعارف‌آمیز نوشتن آن‌ها به هم لازم نیست، چون این آدم‌ها نمی‌توانند آنچه را مایل هستند بنویسند.

با این کَلَک نامه را شروع کردم و حالا آنچه را در فکر دارم می‌توانم برایت بنویسم. اول سراغ مطلبی می‌روم که نمی‌توانم هضمش کنم؛ اینکه حضرت‌عالی مدت مدیدی است برایم نامه نمی‌نویسی. چرا؟ به چه دلیل؟ این موضوع به من خیلی برخورده است و اگر بهبودی در آن نبینم، وضعیت وحشتناک خواهد شد. چون نمی‌توانم همین طور، به حساب هیچ، نامه‌نگاری کنم؛ می‌دانی که مرا برای یک دیپلم گرفتن کشته‌اند، ولی این سوسیس به درد این سگ نمی‌خورد. چیزهای خوبی در مورد گذراندن دورۀ یک‌ساله شنیده‌ام.»