کتاب صور آگاهی نگون بخت

کتاب صور آگاهی نگون بخت نوشتهٔ فرزاد امینی است. نشر نیماژ این کتاب را منتشر کرده است. این کتاب که از مجموعهٔ «استخوان‌های روح این نشر است، با تکیه بر معنی صیروت روح نزد هگل، فیلسوف آلمانی نگاشته شده است.

درباره کتاب صور آگاهی نگون بخت

فرزاد امینی در کتاب صور آگاهی نگون بخت در تلاش است تا بحثی دقیق درباره‌ٔ جدل رابطه‌ٔ ابژه و سوژه را بیان کند. او این هدف را با سیری که در کتاب «پدیدارشناسی روح هگل» آمده است دنبال می‌کند. هگل در امتداد معرفت‌شناسی‌اش، جدل میان رابطه‌ٔ ابژه و سوژه را مطرح می‌کند و معتقد است که این جدل است که معین می‌کند منظور از آگاهی نگون‌بخت چیست. تا این جدل در نحو اندیشه‌ٔ هگل فهم نشود، درک نگون‌بختی آگاهی - روح نزد او میسر نیست. آنچه نزد هگل نامعتبر است، بی‌واسطگی شناخت است و این بی‌واسطگی، آنجایی به امر مرهوم مبدل می‌شود که حکم به وجود می‌دهد و صدق حکمش را نیز از همان وجود یا امر موهوم دریافت می‌کند. این منظر از معرفت‌شناسی و تاریخ فلسفه، قبل از زمانهٔ رنه دکارت هم فیلسوفان را درگیر کرده است، اما هگل با مطرح‌کردن این مسئله، تزلزلی جدی در تاریخ اندیشه ایجاد کرد. این اثر شامل چهار فصل است که عنوان آن‌ها عبارت‌اند از «فصل اول: آنچه نیستی است: شیء محض- هستی محض»، «فصل دوم: خودآگاهی، ستیز در رفع غیرِ فی‌نفسه»، «فصل سوم: تعین شیء به‌مثابهٔ اندیشیدن؛ آغاز موضوعیت انسان» و «فصل چهارم: صور آگاهی نگون‌بخت و ستیز با غیریت».

خواندن کتاب صور آگاهی نگون بخت را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مکاتب و نظریه‌های فلسفی و علاقه‌مندان به نقد ادبی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب صور آگاهی نگون بخت

«شکل دوم از تحقق آگاهی نگون‌بخت، شرح استحالهٔ «من» در مُثل و ایدهٔ آرکئتیپوسی افلاطونی است که نهایتاً به دو صورت رواقی‌گری و شک‌گرایی خود را می‌نمایاند. آن دست‌نایابی آگاهی نگون‌بخت به دیگری و رنج‌مویه‌اش برای غیریت در این فرم نیز مطلق‌بودن و جامع‌بودن انسان را به‌عنوان سوژه گم می‌کند. انسان در صیرورت روح در پی آزادی از هر نحو از تحقق غیر است. ناتوانی و یأس از غیریت کامل و خیال خامِ وصل و یگانگی، رواقی را وا می‌دارد تا دیگری را در خویش «بازنمایی» کند، چراکه دستش از دیگری کوتاه است. پس همه‌چیز را به درون فرو می‌برد. رواقی، دیگری را در درونش فقط به نمایش می‌گذارد و نظاره‌اش می‌کند. این فروبردن دیگری در درون بر وفاقِ جزئیت و ازخودبیگانگی آگاهی نگون‌بخت رواقی است. آگاهی رواقی‌گرایانه و آگاهی «دیگری» روبه‌رویش در امتناعِ یگانگی، همواره در فاصله‌اند و این آگاهی همیشه در هجران به سر می‌برد، وضعیتی که هر چهار شکل آگاهی نگون‌بخت آن را تجربه می‌کند. وضعیتی که باعث می‌شود آگاهی رواقی همه‌چیز را بر توافقِ فردیت و شخصیت خویش تفسیر کند. گسترش این ناکامی و هجر، آگاهی نگون‌بخت را فقط از درون، از خارجیت غیر آزاد می‌کند و «غیرِ» بیرون را به درون می‌برد و در این درماندگی خویش، با غیرِ خودساختهٔ باطنی‌اش سرخوشانه می‌زید و گمان می‌کند ثروتمند عالم است. نتیجهٔ این‌روندِ سرکوبنده و فروروندهٔ آگاهی، فروخوردن غایت خویش است که تفوق بر غیر است، و «قناعت» و «رضا» محصولات اخلاقی شکلِ دوم از آگاهی نگون‌بخت است، به‌طوری‌که آنان را کمال حیاتِ غیرانسانی خویش می‌داند. این ناکامی و سرخوشی باطنی، شق دیگر از شکل دومِ آگاهی نگون‌بخت را می‌سازد که «نفی عالم» است که با این نفی، در قول هگل شک‌گرایی شکل می‌گیرد.»