کتاب مولانا و چند داستان مثنوی

کتاب مولانا و چند داستان مثنوی نوشتهٔ دکتر سیروس شمیسا است و نشر قطره آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب مولانا و چند داستان مثنوی

کتاب مولانا و چند داستان مثنوی دو بخش عمده دارد یکی افکار مولانا و دیگری تفسیر و تحلیل چند تمثیل او در مثنوی و لذا بحثی است در اَفکار و اَسمار مولانا. در مورد مولانا یکی از مشکلات جدّی مختصر و موجز نوشتن است، زیرا هم آثار او متعدد و مفصل است و هم در مورد او مطالب بسیاری نوشته‌اند و هم مسائل مطروحه او مهم است و احاطه بر همه این‌ها و طرح نکات آن‌ها دشوار و زمان‌گیر است. هدف اصلی سیروس شمیسا اشاره‌های کوتاه به برخی از افکار مولانا بود. در ایران هم زمان آن فرا رسیده است که تمثیلات مولانا و امثال آن را مانند یک رمان به صورت کلی بخوانیم تا متوجه مطلب گوینده اثر باشیم. تفسیر شمیسا از این داستان‌ها برداشتی کم و بیش امروزی از این داستان‌هاست و بدیهی است که برداشت‌های دیگری هم ممکن است چنان‌که در گذشته صورت گرفته و در آینده هم صورت خواهد گرفت. آنچه مهم است نفس برداشت کردن از کلیت اثر و توجه به این نکته است که نمی‌توان یک داستان را در سطح جمله (بیت) خواند و در دریافت‌های جزئی ماند و به کلّ داستان بی‌اعتنا بود. بخش عمده‌ای از گزاره‌های عرفانی را امروزه می‌توان با استعانت از اسطوره‌شناسی و روانکاوی تحلیلی فهمید.

خواندن کتاب مولانا و چند داستان مثنوی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

اگر دوست دارید چند داستان از مثنوی را شبیه رمان امروزی بخوانید و سپس معنای آن را متوجه شوید این کتاب را حتما بخوانید.

بخشی از کتاب مولانا و چند داستان مثنوی

«تفسیر داستان موسی و شبان

این داستان هر چند به صورت‌هایی کم و بیش شبیه در برخی از منابع قدیم قابل ردیابی است اما به این شکل از ساخته‌های خود مولاناست و باید آن را از شاهکارهای اندیشه‌های عرفانی ایرانی دانست.

در این داستان سه قهرمان با هم دیالوگ دارند:

۱. چوپان که سمبل افراد معمولی ـ یعنی اکثریت جوامع ـ است.

۲. موسی: سمبل روحانیان و نماینده ادیان. موسی می‌خواهد دین رسمی تک صدایی را به مردم القا کند. حال آن‌که طریق اتصال به خدا بر طبق آموزه‌های عرفانی به عدد انفس خلایق است. دین موسی مبتنی بر علم و آموزش و دین چوپان مبتنی بر عشق و احساس است.

۳. خدا که سمبل معنویت محض و حقیقت مطلق است و بین موسی و چوپان قضاوت می‌کند. سخنگوی خداوند در این داستان مولاناست به عبارت دیگر این مولاناست که از سوی خداوند داوری می‌کند.

بین این سه سمبل دیالوگ‌های بسیار پر معنایی رد و بدل می‌شود. به قول گادامر متن اول امروزی فهمیده می‌شود و سپس به‌تدریج به جایگاه تاریخی خود رفته و از آنجا افاده معنی می‌کند. از نگاه امروز موسی یادآور علمای دین است. شبان مردم عادی از روستائیان و کسبه و کارگران را به یاد می‌آورد. خداوند قاضی و حاکمی است که مدافع شبان است. نکته مولانا این است که نباید این همه فضول بود. هر کس اصطلاحی دارد و اقوام و اصناف مختلف خدا را به اسلوب خود می‌شناسند و می‌پرستند. نباید همه را به یک راه خواند و به قول برزویه طبیب گفت که «من مُصیبم و خصم، مُخطی.»»