کتاب سقوط در آینه های خویشتن

کتاب الکترونیکی سقوط در آینه‌های خویشتن نوشتۀ اورزولا پریس (با نام اصلی: اورزولا کرشل) و ترجمۀ سهیلا پشنگ در انتشارات افراز چاپ شده است. این کتاب، روایت‌گر سفری ذهنی و احساسی در دل تجربۀ زیستن و درک هویت انسانی است که با زبانی شاعرانه و درون‌نگر، مرزهای میان خاطره، روایت و تأمل فلسفی را درهم می‌آمیزد.

درباره کتاب سقوط در آینه‌های خویشتن

عنوان اصلی این اثر Sturz durch alle Spiegel (سقوط از میان همۀ آینه‌ها) است و در آن، نویسنده به بررسی مفهوم «خود» از طریق بازتاب‌های گوناگون در آینه‌های ذهنی، اجتماعی و زمانی می‌پردازد. روایت کتاب ساختار کلاسیک داستانی ندارد، بلکه ترکیبی است از نثر تأملی، روایت‌های درونی، تکه‌هایی از زندگی شخصی و بازتاب‌های احساسی که همگی حول محور هویت در حال تغییر نویسنده شکل گرفته‌اند. کتاب تلاشی است برای درک خویشتن در جهانی بی‌ثبات، جهانی که در آن همه چیز – از زمان گرفته تا تصویر ذهنی از خود در نوسان است. نویسنده با تکیه بر مشاهده و نوشتن، تلاش می‌کند ناپایداری‌ها را ثبت کند، نه به‌قصد تثبیت، بلکه برای همراه شدن با جریان تغییر. متن کتاب، گاه فلسفی و گاه شاعرانه است، و خواننده را به چالشی برای هم‌ذات‌پنداری و اندیشیدن وا‌می‌دارد. این اثر یکی از نمونه‌های بارز ادبیات خود‌تحلیلی در فضای معاصر آلمانی است و گرچه روایت خطی ندارد، اما از طریق تکرار مضامین کلیدی مانند هویت، زمان، حافظه و تصویر، انسجامی احساسی و فکری پیدا می‌کند.

کتاب سقوط در آینه‌های خویشتن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب برای مخاطبانی مناسب است که به متون ادبی و فلسفی، نوشتارهای روان‌کاوانه، و تأملاتی دربارۀ هویت فردی علاقه‌مندند. همچنین برای خوانندگانی که با سبک‌های غیرخطی، تجربی و شاعرانه ارتباط برقرار می‌کنند، اثری تأمل‌برانگیز خواهد بود.

درباره اورزولا کرشل

اورزولا کرشل (Ursula Krechel) شاعر، نمایشنامه‌نویس و رمان‌نویس آلمانی متولد ۱۹۴۷ است. آثار او در حوزه‌های شعر، نثر و مقاله‌نویسی شناخته شده‌اند و در ادبیات معاصر آلمان جایگاهی تثبیت‌شده دارد. او در رشته‌های تئاتر، ادبیات و هنر تحصیل کرده و جوایز متعددی از جمله جایزه ادبی لایپزیگ و جایزۀ گئورگ بوشنر را در کارنامه دارد. نثر او اغلب تأمل‌برانگیز، چندلایه و مبتنی بر واکاوی روانی شخصیت‌هاست.

بخشی از کتاب سقوط در آینه‌های خویشتن

«وقتی به نزدیکی ستون مارکوس رسید، کسی را ندید که شبیه او باشد. اگرچه واقعیت این بود که او دیگر نمی‌دانست بعد از گذشت بیش از یک‌سال که آن‌ها همدیگر را برای اولین و تنها بار در افتتاحیهٔ آن نمایشگاه دیده بودند، مرد چقدر تغییر کرده است. آن روز، مرد از سوزن‌دوزی‌های قدیمی و قیمتی آسیای میانه روی ابریشم، صحبت کرده بود؛ از روش تولید و کاربرد آن‌ها، از اهمیت تزئینات و از چیزی که به‌نظرش بسیار جالب می‌آمد؛ یعنی از داستان‌های احتمالی مربوط به هر تکه، از این‌که خانم‌های هنرمند که بوده‌اند، چه‌کسانی آن‌ها را سفارش داده‌اند، در کدام مجلس‌ها و چه خانواده‌هایی از تزیینات استفاده می‌شده، چه‌کسی و از چه مسیری آن‌ها را به روسیه، اروپا و هندوستان برده و کسانی که آن‌ها را با خود به خاورمیانه بردند که بودند. او وقتی دید که مرد بدون هیچ ابایی احساساتش را دربارهٔ زیبایی آن منسوجات، رنگ‌ها و فرم‌هایشان و درخشندگی ملایم ابریشم آن‌ها بیان می‌کند و دستش را به‌آرامی روی هر یک از پارچه‌ها می‌کشد، بسیار شگفت‌زده شد.»