کتاب مامان! بابا! من غول نیستم!

کتاب مامان! بابا! من غول نیستم! نوشتهٔ مسلم وافی و سعید شریف یزدی و ترجمهٔ خدیجه آسیمه (گروه متنوک) است و نشر معارف آن را منتشر کرده است. موضوع این کتاب آسیب‌های کاهش جمعیت و فرزندآوری و راه‌های مقابله با آن است.

درباره کتاب مامان! بابا! من غول نیستم!

واژهٔ غول را از کودکی وقتی می‌شنیدیم به یاد داستان‌های ترسناک می‌افتادیم؛ موجودی با شاخ‌های بلند و صورتی بدترکیب و صدای هولناک؛ وقتی بزرگ‌تر شدیم برای ترساندن دیگران و منصرف‌کردنشان از موضوعی یا فردی از کلمه مثل غوله یا از غول بدتره استفاده می‌کردیم.

اما امروزه می‌بینیم که حتی بدون ذکر نام غول بعضی موضوعات چنان ترسناک و سخت جلوه داده شده‌اند که حتی فکرش را هم نمی‌کنیم.

یکی از آنها موضوع فرزند و فرزندآوری است. مقوله‌ای که در گذشته نه چندان دور مهمان خانه‌ها بود و همه به وجودش و حضورش افتخار می‌کردند!

ظاهراً ترس از فرزندآوری ریشه در تاریخ دارد. چنانچه قرآن کریم نیز درباره مشرکانی که اقدام به کشتن فرزندانشان می‌کردند از واژه ترس استفاده می‌کند: «وَلَا تَقْتُلُوا أَوْلَادَکمْ خَشْیةَ إِمْلَاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَإِیاکمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ کانَ خِطْئًا کبِیرًا». فرزندانتان را از بیم تنگدستی نکشید؛ ما به آنان و شما روزی می‌دهیم، یقیناً کشتن آنان گناهی بزرگ است.

این ترس از فرزندآوری می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی مانند ترس از عدم تأمین نیازهای اقتصادی، ترس از عدم تربیت صحیح، ترس از محدودشدن و به طور کلی ترس از آینده خود و فرزندان باشد.

در کتاب مامان! بابا! من غول نیستم! سعی شده ضمن تبیین شرایط موجود در حوزه جمعیت و آسیب‌های آن و ارائه راهکارهای مرتبط در جهت کاهش آسیب‌ها و ترویج فرزندآوری به بررسی برخی از انواع ترس‌ها در مورد فرزندآوری و عللشان پرداخته و در نهایت راهکارهای مقابله با آن ترس‌ها بیان شود.

خواندن کتاب مامان! بابا! من غول نیستم! را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ زوج‌هایی که قصد فرزندآوری ندارند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب مامان! بابا! من غول نیستم!

«در متنی که ما ابلاغ کردیم، در مقدمهٔ این سیاست‌ها، چهار نکتهٔ اصلی را به‌عنوان انگیزه و عامل تهیهٔ این سیاست‌ها ذکر کردیم. این چهار نکته را من اینجا تکرار می‌کنم؛ یکی اشاره به ظرفیت‌های فراوان مادّی و معنوی کشور بود. در مقدمهٔ ابلاغ‌شده در این سیاست‌ها به این اشاره کردیم؛ این بسیار مسئلهٔ مهمی است. ظرفیت‌های کشور خیلی وسیع است. خیلی از ماها آگاه نیستیم به گسترهٔ این ظرفیت‌های عجیب، یا به اهمیت آن توجه نداریم. می‌دانیم، آمارها دستمان هم هست، توجه نمی‌کنیم. بعضی از مسئولین این‌جورند؛ آمارها را دارند، اما اهمیت آمارها موردتوجه آن‌ها قرار نمی‌گیرد. حالا از باب مثال، نیروی انسانی است که من قبلاً هم یک اشاره‌ای کردم. ما الآن ازلحاظ نیروی انسانی و از جهت دارا بودن نیروی جوان، در بهترین وضعیتیم؛ یعنی الآن بیش از ۳۱ درصد جمعیت ما بین پانزده سال تا بیست و نه سال سن دارند. این وضعیت عالی است، فوق‌العاده است.

البته اگر آنچه من مکرر توصیه کردم درمورد نسل مورد توجه قرار نگیرد، این امتیاز را در آینده‌ای نه‌چندان دور از دست خواهیم داد. سیاست‌های نسل هم ان‌شاءالله ابلاغ خواهد شد؛ آن‌ها هم در دست تهیه است. فعلاً این‌جوری است وضع ما. بیش از ۳۱ درصد جوان داریم. ۲۵ برابرِ اول انقلاب دانشجو داریم. جمعیت کشور از اول انقلاب تا حالا ۲ برابر شده. جمعیت دانشجو ۲۵ برابر شده. یعنی ما از ۱۲ هزار رسیده‌ایم به ۴ میلیون و ۱۰۰ هزار. این چیز مهمی است، خیلی حادثهٔ عظیمی است. هم این رشد مهم است هم این دارایی‌ای که فعلاً داریم مهم است. ۱۰ میلیون دانش‌آموختهٔ دانشگاه‌ها داریم. ۶۵ هزار عضو هیئت‌علمی داریم که بیش از ده برابر آن چیزی است که در اول انقلاب وجود داشت. ۵ هزار شرکت دانش‌بنیان داریم که الآن ۱۷ هزار متخصص و فعال در این شرکت‌ها مشغول کارند.

ببینید این ظرفیت‌ها چقدر مهم است! نتیجه این شده که طبق گزارش پایگاه‌هایی که رتبهٔ علمی کشورها را مشخص می‌کنند، ما در رتبهٔ پانزدهم دنیا هستیم، در یک پایگاه رتبهٔ شانزدهم، در یک پایگاه رتبهٔ پانزدهم، در این حدود، که این‌ها البته مال سال میلادی گذشته (۲۰۱۳) است. این چیز مهمی است. ما در بعضی از رشته‌های علمی، رتبه‌مان از این بالاتر است. در بعضی از رشته‌های علمی، جزو هفت هشت کشور [اول] دنیا، و در بعضی جاها جزو چهارپنج کشور اول دنیا قرار داریم. این آن زیرساخت اساسی است: نیروی انسانی.»