کتاب دیالمه

کتاب دیالمه نوشته محمد مهدی خالقی و مریم قربان‌زاده است. این کتاب داستان زندگی مرد بزرگی است که بسیاری او را نمی‌شناسند، عبدالحمید دیالمه.

درباره کتاب دیالمه 

دکتر عبدالحمید دیالمه در زمره نام‌آوران گمنامی است که تاکنون کاری در شأنش انجام نشده است. کمتر انقلابی‌ای در حد شهید دیالمه ناشناخته مانده است. مردم مشهد نیز که دیالمه یکی از سران انقلابشان بود، شناختشان از دیالمه محدود می‌شود به یک نقاشی روی دیوار دانشکده پزشکی سابق با این زیر نویس: «شهید عبدالحمید دیالمه، نماینده مردم مشهد در مجلس شورای اسلامی». 

شهید دیالمه با طرح مباحثی چون: انسان خلوت وخلوت انسان، طراح هدایتی، مذهب در بوته تاریخ، انسان درقالب زمان، الیناسیون (از خود بیگانگی جامعه) و.... در پی ترسیم انسان شناسی اسلامی و نقش مذهب در زندگی آدمی بود ودر این راستا نظریات و دیدگاههایی که نیاز به مذهب را در نظریاتی چون نظریه ترس؛ طبقه حاکم؛ طبقه محکوم؛ نظریه فروید و ...مطرح می کردند؛ به چالش کشید.

او برای اولین بار در سطح دانشگاه به جای مباحثی همچون: جامعهٔ بی طبقه توحیدی، خود سازی انقلابی و ......که عناوین رایج در آن روز بود از " صیرورت انسان بر صراط مستقیم " سخن گفت و با طرح ضوابط حرکت بر این راه ازجمله زهد و آزاد اندیشی، صبر، توکل، شفاعت، فقر، قضا و قدر، امام و انتظار، مفاهیم اصیل و دقیق شیعی و تفاوت آن با مفاهیم دیگر را بازخوانی کند، تا هم نقشهٔ راهی که قران کریم برای سعادت انسان بیان داشته ترسیم شود وهم نشان دهد که دغدغه‌ها و دل مشغولی‌های او از سنخ دیگری است. این کتاب سعی دارد این شهید بزرگوار را به تمام جوانان انقلابی معرفی کند.

خواندن کتاب دیالمه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به زندگی شهدا پیشنهاد می‌‌کنیم

بخشی از کتاب دیالمه

بچه هر چه باشد برای پدر و مادرش زیباترین است. وحید لاغر بود، با چشمانی درشت. وقتی به دنیا آمد، مادرش را یک روز در بیمارستان نگه داشتند، اما پدرش به خانه برگشت تا مقدمات را آماده کند. برای شروع یک زندگی سه نفره. مادر وحید از خانواده‌های اصیل تهرانی بود. نوه آیت‌الله افجه‌ای از انقلابیون صدر مشروطه. طاهره خانم؛ زنی متدین و کدبانو که سعی می‌کرد یک بار هم بدون وضو وحید را شیر ندهد. او اعتقادات دینی‌اش را به بهترین حالت به فرزندانش منتقل کرد.

آن روزها منزلشان محل رتق و فتق امور همسایگان هم بود. جناب سرهنگ دیالمه، پزشک بود. آدمی کاردان و مقید که به دلیل همین خصوصیاتش به سرعت ترقی کرد و رئیس یکی از بیمارستان‌های ارتش شد.

نظم پدر زبان زد بود. می‌توانستی ساعتت را با کارهایش تنظیم کنی. وحید میراث‌دار همین ویژگی‌های پدرش شد، پُر کار و با اراده و مهم‌تر از همه، شجاع در انجام دستورات دین. پدرش یک ارتشی بود و امثال او در ارتش شاهنشاهی کم بودند. مردی که در دوران سربازی‌اش در زمان دین ستیزی رضاخانی، اذان پادگان را می‌گفت، مربی پسری شد که سخنران منابر ضد ظلم دوران محمدرضا شاه بود. 

لقمه حلال، چیزی نبود که به راحتی به دست بیاید. آن هم در ارتش بی در و پیکر محمدرضا. پارتی‌های شبانه افسران و ماجرای فسادهای آن‌ها، کوچک‌ترین تأثیری در پاک زیستی جناب سرهنگ نداشت. پدر هیچ وقت از ماشین بیت‌المال استفاده شخصی نمی‌کرد. همان زمان شاه هم. آدم بی‌سروصدا و بی‌ادعا و مخلصی بود. پُرکار و بااراده.

اقوام و خویشان، سرهنگ دیالمه را به عنوان یک فرد متدین می‌شناختند. جوری که وقتی به خانه سرهنگ می‌رفتند و قصد دید و بازدید داشتند، به جهت احترام او مراعات مسائل شرعی را می‌کردند. وحید و خواهرانش، شب‌هایی که پدر در خانه بود، با صدای اذان و قرآن او از خواب بیدار می‌شدند.

وحید بزرگ شد. مربی آداب و اخلاق نوجوانی‌اش، پدر بود. گرچه او را کمتر می‌دید، اما استحکام اعتقادات و اراده‌اش را از پدر به ارث برد. پدر آخر شب به خانه می‌آمد و باز با راننده‌ای برای سرکشی به بیمارستان می‌رفت. به تک تک اتاق‌ها سر می‌کشید و از غذای بیمارستان می‌خورد. همیشه به فکر مستضعفان بود. وحید این‌ها را می‌دید و یاد می‌گرفت.