کتاب کودک، خانواده، انسان

کتاب کودک، خانواده، انسان نوشتهٔ ادل فیبر و ایلین مزلیش و ترجمهٔ گیتی ناصحی است و نشر نی آن را منتشر کرده است. روش تربیت کودک براساس نظرات دکتر هایم جینات در این کتاب آمده است.

درباره کتاب کودک، خانواده، انسان

کتاب کودک، خانواده، انسان حاصل تجربیات دو مادر است که به مدت پنج سال در یک گروه تربیت کودک شرکت کردند تا بتوانند فرزندانشان را با روش‌های بهتری پرورش دهند. از آنجا که نویسندگان کتاب روان‌شناس حرفه‌ای نیستند، در این کتاب از اصطلاحات دشوار و فنی خبری نیست و نویسندگان با ساده‌ترین زبان، تجربیات خود را در مقام مادر در دسترس خواننده قرار داده‌اند. آن‌ها حاصل یک دوره‌ٔ پنج‌ساله‌ٔ کار گروهی زیر نظر دکتر جینات را در این کتاب گرد آورده‌اند و با طرح شکست‌ها و موفقیت‌هایشان نشان می‌دهند که تربیت کودک، کاری ساده و پیش‌پاافتاده نیست. خانم ادل فیبر دارای درجه‌ٔ لیسانس در رشته‌ٔ تئاتر و فوق‌لیسانس علوم تربیتی از دانشگاه نیویورک است. او مادر سه فرزند است و در مدارس نیویورک تدریس می‌کند. خانم ایلین مزلیش دارای درجه‌ٔ لیسانس در رشته‌ٔ تئاتر است و در مؤسسات پرورش کودکانی که مشکل تربیتی دارند، مشغول به کار است. او نیز مادر سه فرزند است.

فصل‌ها و بخش‌های این کتاب از این قرار هستند:

* کودکان انسان‌اند

- احساسات کودکان برای آنها واقعی است

- احساسات و جلوه‌های مختلف آن

- وقتی کودک به خود اعتماد می‌کند

- رها شدن بحثی درباره استقلال

- «آفرین!» کافی نیست: روش جدید تمجیدکردن

- نقش‌هایی که به کودکان تحمیل می‌کنیم

- شخصیت را تغییر ندهید: حالت را عوض کنید

* والدین نیز انسان‌اند

- هر چه احساس می‌کنیم، واقعی است

- حمایت از من، از آنهاــ از همگی ما

-  احساس گناه و عذاب

-  خشم

-  چهره نوین یک والد

خواندن کتاب کودک، خانواده، انسان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به همهٔ پدران و مادران پیشنهاد می‌کنیم. کسانی که می‌خواهند در آینده والد شوند نیز این کتاب برایشان مفید است.

بخشی از کتاب کودک، خانواده، انسان

«جلسه بعدی ما را روزالین، که یک مادر با شور و حرارت بود، با داستان ملاقاتی تصادفی که با هم‌اتاقی سابقش داشت، شروع کرد و گفت:

یک نگاه به او کردم و عجیب‌ترین کار از من سر زد. این‌طور وانمود کردم که او را نشناخته‌ام. اصلا نمی‌دانم چرا. او همیشه دختر خوبی بود. ولی همواره به من یک احساس ... نمی‌دانم چه بگویم، احساس کمبود اعتمادبه‌نفس می‌داد... احساس اینکه زیاد باهوش نیستم.

یک لحظه به فکرم رسید از طرف دیگر بروم، سپس با خودم فکر کردم: «این واقعاً خنده‌دار است! من دیگر زن بزرگی شده‌ام. دارای خانواده هستم.»

بالاخره صدا زدم: «سلام ماشا!» و وانمود کردم که تازه او را دیده‌ام: «صد سال به این سال‌ها!»

آن‌قدر از دیدن من خوشحال شد که واقعاً خجالت‌زده شدم. دست‌هایش را به دور من حلقه کرد و گفت: «روزالین، این اطراف زندگی می‌کنی؟ من تازه به این محله آمده‌ام!» دقیقه‌ای بعد، مشغول ردوبدل‌کردن خاطرات گذشته شدیم و عکس‌های بچه‌های‌مان را به یکدیگر نشان دادیم. بعد، از من پرسید که آیا مشغولیتی دارم یا نه. نمی‌دانم چرا دلم نمی‌خواست به او راجع به کلاس چیزی بگویم. آخر، کی به کسی می‌گوید بزرگ‌ترین مشغولیات من این است که بروم کلاس تا یاد بگیرم مادر بهتری باشم؟ اما وقتی او اشاره کرد که به بچه‌های عقب‌افتاده درس می‌دهد، یک‌دفعه به خودم گفتم: «چرا که نه؟ هر چیزی که ما در این کلاس‌ها یاد می‌گیریم، می‌توانست برای یک معلم خیلی مفید باشد.»

به‌همین‌خاطر شروع به توصیف جلسات‌مان کردم. برایش توضیح دادم چطور یاد می‌گیریم خشم خود را به طریقی ابراز کنیم که به بچه آسیب نرساند، چطور به فرزندان‌مان یاد می‌دهیم که روی پای خود بایستند، و چگونه از وقتی آموختیم احساسات فرزندان‌مان را بی‌کم‌وکاست بپذیریم همه ما احساس خوبی پیدا کردیم. او با علاقه فراوان گوش می‌کرد، تا اینکه به روش جدید تشویق‌کردن رسیدم. در این موقع آن نگاه تحقیرآمیز گذشته بر چهره‌اش نشست:

ــ «توصیف‌کردن چیزی که می‌بینی یا حس می‌کنی؟» و با اخم اضافه کرد: «اصلا چنین چیزی را قبول ندارم. برای چه این همه طول‌وتفصیل بدیم وقتی که می‌توانیم مستقیماً به بچه بگیم چی فکر می‌کنیم؟ به نظر من هیچ اشکالی ندارد که به بچه‌ای که یک گلدان قشنگ درست کرده بگویم کارش خوب است. همین‌طور هم اشکالی ندارد که در صورت لزوم به او بگویم کارش خوب نیست. من به‌هیچ‌وجه معتقد به لوس‌کردن بچه‌ها نیستم.»»