کتاب اسطوره سیزیف

کتاب اسطوره سیزیف نوشتهٔ آلبر کامو با ترجمهٔ مهستی بحرینی در نشر نیلوفر چاپ شده است. کامو سه‌گانه‌ای به نام پوچی دارد که شامل کتاب بیگانه، کالیگولا و اسطورهٔ سیزیف است. در داستان سیزیف به خود مفهوم پوچی بیشتر پرداخته شده تا مظاهر آن.

درباره کتاب اسطوره سیزیف

سیزیف در اساطیر یونان به‌خاطر فاش‌کردن راز خدایگان محکوم شد تا تخته سنگی را به دوش گرفته و تا قله یک کوه حمل کند، اما همین که به قله می‌رسد، سنگ به پایین می‌غلتد و سیزیف باید دوباره این کار را انجام دهد. کامو می‌گوید پیروزی وی در آگاهی است. هنگامی که سنگ سقوط می‌کند و سیزیف لحظه‌ای درنگ می‌کند و بر می‌گردد، این لحظه‌ است که نشان می‌دهد سیزیف به شکنجهٔ خویش و پوچ‌بودن کارش آگاه است.

این کتاب از ۴ فصل اصلی استدلال پوچ، انسان پوچ‌گرا، آفرینش پوچ و اسطورهٔ سیزیف تشکیل شده است. در نظر کامو فلسفی‌ترین مفهوم موجود، خودکشی است و پاسخ به این پرسش که آیا زیستن ارزشمند است؟ هرچند او با امیدهای واهی و امیدواربودن غیرمنطقی مخالف است، از طرفی خودکشی را نیز مقابل عصیان و شکلی از تسلیم‌شدگی می‌داند که درنظرش پسندیده نیست.

کتاب اسطوره سیزیف را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب به علاقه‌مندان به اسطوره پیشنهاد می‌شود.

درباره‌ آلبر کامو

آلبر کامو (Albert Camus)، فیلسوف و روزنامه‌نگار مشهور در ۷ نوامبر ۱۹۱۳ در الجزایرِ فرانسه در خانواده‌ای فقیر به دنیا آمد. او با داستان‌هایی که آفرید در سال ۱۹۵۷ موفق شد تا جایزهٔ نوبل ادبیات را از آن خود کند. به‌دلیل «آثار مهم ادبی که به‌روشنی به مشکلات وجدان بشری در عصر حاضر می‌پردازد» او پس از «رودیارد کیپلینگ» جوان‌ترین برندهٔ جایزهٔ نوبل است.

آلبر کامو در سال ۱۹۴۹ یک اتحادیهٔ بین‌المللی تأسیس کرد. اساس کار این اتحادیه «محکوم‌کردن هر ۲ ایدئولوژی شکل‌گرفته در آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی» بود. آندره برتون نیز یکی از اعضای آن بود.

آلبر کامو در طول دوران فعالیتش رمان‌ها و نمایشنامه‌های بسیاری نوشت. طاعون، سقوط، بیگانه، نمایشنامهٔ کالیگولا، نمایشنامهٔ صالحان، افسانه‌ٔ سیزیف و خطاب به عشق که مجموعهٔ نامه‌های عاشقانه‌ی او و «ماریا کاسارس» است، از آن جمله‌اند. آلبر کامو در ۴ ژانویهٔ ۱۹۶۰ در ۴۶سالگی در ویل‌بلویل فرانسه به‌علت یک سانحهٔ رانندگی چشم از دنیا فروبست.

بخشی از کتاب اسطوره سیزیف

اگر بخواهید باید بگویم که دل‌های پاک می‌توانند محل دقیق برخورد انسان و غیرانسانی را در همه جا ببینند. اگر فاوست و دن‌کیشوت آفریدگان برجسته هنرند، برای بزرگی بی‌حد و حصری است که با دست‌های زمینی‌شان به ما نشان می‌دهند. با وجود این، همیشه لحظه‌ای فرامی‌رسد که ذهن آدمی به انکار حقایقی بپردازد که این دست‌ها می‌توانند لمس کنند. لحظه‌ای فرا می‌رسد که آفرینش دیگر درگیر امر تراژیک نیست بلکه تنها گرفتار مسائل جدی است. آن‌گاه آدمی امید پیشه می‌کند و بدان سرگرم می‌شود. اما کار او این نیست. کار او این است که از ترفندها روی‌گردان شود. با وجود این، در پایان اقامه‌ی دعوای پرشور کافکا بر ضد کل جهان، باز با او روبه‌رو می‌شویم. رای باورنکردنی‌اش سرانجام جهان نفرت‌انگیز و اندوهباری را که در آن موش‌های کور هم به امید روی می‌آورند، تبرئه می‌کند.