کتاب نخستین پرونده های پوآرو

کتاب نخستین پرونده های پوآرو نوشتهٔ آگاتا کریستی و ترجمهٔ حمیدرضا بلندسران است و انتشارات شرکت کتاب هرمس آن را منتشر کرده است.

درباره کتاب نخستین پرونده های پوآرو

کتاب نخستین پرونده‌های پوآرو مجموعه‌ای از چند رمان جنایی کوتاه اثر آگاتا کریستی است. هرکول پوارو بازرس سابق پلیس بلژیک بود و فقط یک اتفاق ساده باعث شد که تحقیقات مربوط به ماجرای پرهیاهوی قتل استایلز را به عهده بگیرد. کشف هویت قاتل در این ماجرا، اسم پوآرو را بر سر زبان‌ها انداخت و به همین دلیل او تصمیم گرفت تا پس از خدمتش در پلیس بلژیک به عنوان یک کارآگاه خصوصی به کار خود ادامه دهد.

کتاب نخستین پرونده های پوآرو در سپتامبر ۱۹۷۴ در بریتانیا توسط انتشارات کولینز کرایم کلوب و در همین سال توسط انتشارات داد، مید اند کمپانی در آمریکا به چاپ رسید.

خواندن کتاب نخستین پرونده های پوآرو را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران داستان‌های جنایی پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب نخستین پرونده های پوآرو

«من با پوآرو به بررسی پرونده‌های عجیبی پرداخته‌ام، ولی اگر نظر مرا بخواهید هیچ یک با حوادثی که الآن می‌خواهم برایتان تعریف کنم قابل مقایسه نیستند. حوادثی که سالها کنجکاوی ما را جلب کرده بود و در نهایت به معمایی منتهی شد که پوآرو آن را حل کرد. اولین بار در یکی از شبهای دوران جنگ بود که توجهمان به تاریخچه خانواده لموسُریه جلب شد. من و پوآرو تازه همدیگر را دیده بودیم و داشتیم خاطرات قدیمی روزهایی را که تازه در بلژیک با هم آشنا شده بودیم زنده می‌کردیم. او آن زمان مشغول رسیدگی به پرونده کوچکی برای ستاد فرماندهی جنگ بود و در نهایت موضوع را برایشان حل و فصل کرد و آنها هم از این قضیه راضی و خشنود بودند. داشتیم در رستورانی به نام کارلتون در جوار یک ژنرال ارتشی غذا می‌خوردیم که حین شام خوردن کلی از پوآرو تعریف و تمجید می‌کرد. ژنرال مجبور شد سریع برود چون با کسی قرار داشت، ما هم با خیالی راحت نشستیم و قبل از خروج قهوه‌مان را خوردیم.

وقتی داشتیم از سالن خارج می‌شدیم یک‌نفر صدایم زد که برایم خیلی آشنا بود، وقتی برگشتم سروان وینسنت لموسُریه را دیدم، یکی از رفقای جوانی که از فرانسه او را می‌شناختم. همراهش مرد مسن‌تری بود که شباهتشان نشان می‌داد اهل یک خانواده‌اند. همین طور هم بود. او با نام آقای هوگو لموسُریه به ما معرفی شد و عموی دوست جوانم بود.

راستش دوستی خیلی صمیمانه‌ای با سروان لموسُریه نداشتم، ولی جوان خوب و خوش‌مشربی بود، رفتار ملایم و خوشایندی داشت و یادم آمد زمانی به گوشم خورده بود از خانواده‌ای قدیمی و اعیانی است و کلی مال و املاک در نورثامبرلند دارند که همگی پیش از دوران اصلاحات به ثبت رسیده. من و پوآرو هیچ عجله‌ای نداشتیم و بنا به دعوت این مرد جوان، با دو دوست تازه‌مان پشت یک میز نشستیم و راجع به موضوعات مختلف با هم گپ زدیم. لموسریه بزرگتر حدودا چهل سالش بود که شانه‌های خمیده‌اش حالت دانشمندها را به او داده بود؛ گویا برای دولت در حوزه شیمی پژوهشهایی انجام می‌داد.»