کتاب تاریخ جهان

کتاب تاریخ جهان نوشتهٔ ارنست گامبریچ و ترجمهٔ علی رامین است. نشر نی این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این اثر از عصر حجر تا عصر انرژی هسته‌ای را در برگرفته است.

درباره کتاب تاریخ جهان

کتاب تاریخ جهان تحولات و رخدادهای بشر را در ۴ فصل از عصر حجر تا عصر انرژی هسته‌ای با زبانی بسیار ساده و صمیمی، بی‌تکلف، شیرین و جذاب روایت کرده است؛ چنان‌که بسیاری از خوانندگان آن در گروه‌های سنی و سطوح آموزشی مختلف گفته‌اند از مطالعهٔ این کتاب نه‌تنها بسیار لذت برده‌اند، بلکه آن را دریچهٔ نویی به جهان تاریخی و تاریخ جهان یافته‌اند. خوانندگان این کتاب بر آن شده‌اند که با کتاب‌های دیگری، مطالعهٔ تاریخ را پی بگیرند. مفسر لوس‌آنجلس‌تایمز گفته است که ارنست گامبریچ در این کتاب، به تاریخ جان بخشیده است و خواننده را همراه با خود در سفینه‌ای زمان‌پیما بر فراز تاریخ جهان به پرواز درمی‌آورد. این نویسنده، مخاطب خود را همواره در طول کتاب حاضر به سیروسلوکی فکری و عاطفی میان گذشته و حال وامی‌دارد. گامبریچ فصل پایانی کتاب، با عنوان «بخش کوچکی از تاریخ که من خود در آن زیسته‌ام» را این‌گونه به پایان برده است: «اکنون هر زمان یک زلزله، یک سیل، یک توفان سهمگین، قحطی و خشکسالی و بلایای دیگر در نقاط دورافتاده‌ای از جهان، مردان، زنان و کودکان زیادی را به کام مرگ می‌برد، هزاران انسان در کشورهای ثروتمند، پول و نیروی‌شان را برای یاری‌رساندن به بازماندگان آن‌ها به‌کار می‌گیرند. چنین نیکوکاری‌هایی در گذشته صورت نمی‌گرفت. بنابراین همچنان حق داریم به آینده‌ای بهتر امیدوار باشیم.»

خواندن کتاب تاریخ جهان را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ارنست گامبریچ

سر ارنست هانس گامبریچ، تاریخدان متولد اتریش است که بیشتر عمرش را در بریتانیا گذراند. او کتاب‌های بسیاری دربارهٔ نقد هنر و تاریخ هنر (از جمله «سرگذشت هنر» (در ایران با عنوان تاریخ هنر)) نوشته است. کتاب سرگذشت هنر یکی از معروف‌ترین کتاب‌ها در معرفی هنرهای تصویری است. کتاب «تاریخ جهان» با ترجمهٔ علی رامین، «سایه‌ها: نمایش سایه‌های افتان در هنر غرب» با ترجمهٔ سهند سلطان‌دوست و «هنر و وهم: پژوهشی در روان‌شناسی بازنمایی تصویری» با ترجمهٔ امیرحسن ندائی دیگر کتاب‌های منتشرشده از ارنست گامبریچ در ایران است.

بخشی از کتاب تاریخ جهان

«اگر می‌خواستم می‌توانستم چندین و چند فصل دیگر را به جنگ‌های کاتولیک‌ها و پروتستان‌ها اختصاص دهم ولی چنین نمی‌کنم. دوران دهشتناکی بود. اوضاع با چنان سرعتی آشفته و درهم تنیده شده بود که افراد دیگر نمی‌دانستند چرا و دربرابر چه کسی می‌جنگند. امپراطوران آلمان متعلق به خاندان هابسبورگ که محل حکمرانی‌شان گاه در پراگ و گاه در وین قرار داشت، قلمرو واقعی قدرت‌شان از اتریش و بخشی از مجارستان فراتر نمی‌رفت.

آن‌ها انسان‌های متدین بودند که می‌خواستند حاکمیت کلیسای کاتولیک را در سراسر امپراطوری‌شان از نو استوار سازند. با این همه برای مدتی اجازه دادند تا پروتستان‌ها مراسم دینی‌شان را اجرا کنند تا روزی که طغیانی در شهر بوهِم صورت گرفت. در سال ۱۶۱۸ میلادی گروهی از پروتستان‌های ناراضی سه فرستاده کاتولیک امپراطور را از پنجره قصری در پراگ به بیرون انداختند. سه فرستنده در میان تلی از کود فرو افتادند و بنابراین آسیب چندانی ندیدند. با این همه این رخداد آتش جنگ خونینی را برافروخت که سی سال به طول انجامید. تصورش را بکنید، سی سال! اگر کسی در ده سالگی خبر آغاز این جنگ را شنیده بود، باید به چهل سالگی می‌رسید تا بتواند رنگ صلح را ببیند. البته اگر وقت زنده بودن را می‌داشت!»