کتاب نغمه شبانه

کتاب نغمه شبانه نوشتهٔ کریس آبانی و ترجمهٔ  امیر یداله پور است. انتشارات آگه این کتاب را روانهٔ بازار کرده است. این رمان را که بازگوکنندهٔ تاریکی‌های جنگ است، نوجوانی بی‌زبان روایت می‌کند.

درباره کتاب نغمه شبانه

گفته شده است که رمان نغمه شبانه فاجعهٔ جنگ را از دامِ مستندنگاریِ صِرف دور کرده و از جنگ داخلی در نیجریه قصه‌ای پدید آورده که از شرح لحظات فاجعه‌بار جنگ و تبعات وحشتناک آن آغاز می‌شود و به اسطوره، رؤیا، کابوس، ناخودآگاه قومیِ یک سرزمین و در نهایت به دغدغه‌های بنیادین آدمی (عشق، مرگ، زندگی و جاودانگی) پیوند خورده است.

راوی «نغمه‌ٔ شبانه» نوجوانی زبان‌بریده است. نوجوانی که یک جوخه مین‌یابی را فرماندهی می‌کند و حنجره‌اش را طبق قانونی جنگی بریده‌اند؛ چون سربازان مین‌یاب نباید حینِ انجام عملیات فریاد بزنند. این زبان‌بریدگی خود وجهی فراواقعی به روایتِ جنگ می‌دهد و روایت را از بیرون هر چه بیشتر متوجه صداها و تصاویری می‌کند که در مکان‌ها درون جا دارند و یک سرشان به ناخودآگاه می‌رسد.

رمان از لحظه‌ای آغاز می‌شود که راوی از پسِ یک انفجار به‌هوش می‌آید و خود را جداافتاده از جوخه‌اش می‌یابد. جست‌وجوی او برای یافتن جوخه او را به سفری در سرزمینش می‌کشاند. هر چه پیش‌تر می‌رویم خیال و واقعیت نیز بیشتر به هم می‌آمیزند. آنچه در این آمیزش اهمیت دارد، فعال‌شدن خاطره از طریق تخیل است. راوی در طول این سفر مدام به گذشته‌اش رجوع می‌کند.

کتاب نغمه شبانه رمانی است که در بیش از ۲۰ فصل نوشته شده است. عنوان برخی از این فصل‌ها عبارت‌اند از: «حقیقت: انگشت اشاره را بر زبان می‌گذاری، به سمت آسمان»، «آرامش: کف دست را روی چانه‌ات می‌گذاری»، «مادر: دست‌ها را ضربدر می‌کنی، انگار نوزادی را تکان می‌دهی»، «پناه: با دست‌ها سرت را نگه می‌داری»، «دست را مانند هفت‌تیر می‌گیری» و «ترس: کف دست را باز می‌کنی و روی قلب‌ات می‌زنی».

خواندن کتاب نغمه شبانه را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

خواندن این کتاب را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر و قالب رمان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره کریس آبانی

کریستوفر اَبانی (Chris Abani) در دسامبر ۱۹۶۶ در نیجریه به دنیا آمد. او شاعر، رمان‌نویس و نمایشنامه‌نویس است؛ نویسنده‌ای که به‌خاطر نوشته‌هایش بارها به زندان رفت.

نخستین رمانش را در سال ۱۹۸۵ منتشر کرد و بابت انتشارش ۶ ماه به زندان افتاد. پی‌رنگ این داستان مهیج سیاسی با نام Masters of the Board به کودتایی گوشه می‌زد که همان اواخر در نیجریه صورت گرفته بود و این منجر شد به محاکمهٔ کریس جوان به اتهام تلاش برای براندازی حکومت. پس از آزادی نوشتن را ادامه داد که حاصل آن کتاب «سیروکو» (۱۹۸۷) و البته یک سال زندان بود؛ این بار که از حبس درآمد، چندین‌وچند نمایشنامه با مضامین ضددولتی نوشت که به‌مدت ۲ سال در خیابان‌های اطراف اداره‌های دولتی اجرا می‌شدند. سومین دورهٔ زندان او با حکم اعدام نیز همراه بود، اما دوستانش سبیل برخی مقامان را چرب کردند تا او را برهانند.

کریس آبانی به بریتانیا کوچید و تا ۱۹۹۹ همان‌جا ماند. او که در دانشگاه دولتی ایمو در نیجریه زبان انگلیسی و مطالعات ادبی خوانده بود از کالج برک‌بکِ دانشگاه لندن نیز با مدرک کارشناسی‌ارشد جنسیت و فرهنگ فارغ‌التحصیل شد. پس از آن به ایالات‌متحد نقل‌مکان کرد. او در آمریکا هم تحصیلات خود را ادامه داد و دانش‌آموختهٔ کارشناسی‌ارشد زبان انگلیسی و دکترای ادبیات و نگارش خلاقانه از دانشگاه کارولینای جنوبی اشد. او در دانشگاه نورث‌وسترن شهر شیکاگو تدریس کرده است.

کریس آبانی بیش از ۵ رمان کوتاه و بلند و چند مجموعهٔ شعر نوشته که هر یک بازتابی انسانی و یگانه از وضعیت اجتماعی و سیاسی آفریقا و آفریقایی‌هاست. آثار او به فرانسه، اسپانیایی، آلمانی، سوئدی، رومانیایی و برخی دیگر از زبان‌های اروپایی ترجمه شده‌اند.

سرزمین بخشش (۲۰۰۴)، باکرهٔ شعله‌ها (۲۰۰۷)، تاریخ سرّی لاس‌وگاس (۲۰۱۴) نام برخی از رمان‌های او هستند. «سرزمین بخشش» جوایز ادبی پرشماری را برای ااین نویسنده به ارمغان آورد. ۲ رمان کوتاه او با نام‌های ابیگِیل شدن (۲۰۰۶) و نغمهٔ شبانه (۲۰۰۷) نیز با تحسین منتقدان روبه‌رو شدند.

کریس اَبانی تاکنون موفق به دریافت جایزهٔ آزادی قلم انجمن پِن آمریکا (۲۰۰۱)، جایزهٔ پرینس کلاوس هلند برای ادبیات فرهنگ (۲۰۰۱)، جایزهٔ بنیاد همینگوی (۲۰۰۵)، جایزهٔ آزاد کتاب پِن (۲۰۰۸)، جایزهٔ ادگار (۲۰۱۴) و بسیاری جوایز و تقدیرنامه‌های ادبی دیگر شده است.

بخش‌هایی از کتاب نغمه شبانه

«هنوز به جاده برنگشته‌ام، هرچند می‌توانم پیچ و تاب‌اش به دور تپه را ببینم. به‌جای آن، تصمیم می‌گیرم که از مسیری پُرشاخ‌وبرگ به‌سوی دامنه‌های تپه‌های روبه‌رو پایین بروم و سریع‌تر به دره برسم. از این مسیر می‌توانم تا فرسنگ‌ها دورتر را ببینم، تنها انبوه هرازگاهیِ درختان و بوته‌های نورسته چشم‌اندازم را مسدود می‌کند. گرد و خاک نرم و سرخی روی گیاهان نشسته، به رنگ دیوار آن ویلای قدیمی که انگار فاصلهٔ چندانی با این‌جا ندارد، و برگ‌های این‌جا رنگ‌های مختلف و زیبایی دارند، از سبز زمردی گرفته تا صورتی خال‌دار، نارنجی و زرد تا قهوه‌ای سوخته. علف‌ها هم چندان بلند نیستند، بعضی جاها به یک وجب هم نمی‌رسند. لکه‌هایی هست که خورشید علف‌ها را سوزانده و گویی زمین بایر شده است. دورتر، مردان جوانی از گلهٔ گاوها مراقبت می‌کنند و حواصیل‌ها می‌چرند. حواصیل‌ها با تشریفات به‌خصوصی پشت سر گاوها می‌خرامند، گاهی روی یکی از آن‌ها می‌پرند تا کک‌های پنهان درون پوست‌شان را بخورند، یا بچرخند و دیوانه‌وار جیغ بکشند و سپیدی خیره‌کننده‌شان را نمایش دهند. می‌ایستم و نگاه‌شان می‌کنم، آهنگی از دوران کودکی‌ام، آهنگی که پدربزرگ یادم داده بود، به خاطرم می‌آید.»