کتاب داروین به شهر می آید

کتاب داروین به شهر می آید نوشتهٔ منو شیلتهویزن و ترجمهٔ آرمان نیسی است و انتشارات مازیار آن را منتشر کرده است. این کتاب به شما توضیح می‌دهد که چگونه جنگل‌های شهری، تکامل را به پیش می‌برند.

درباره کتاب داروین به شهر می آید

حدود ۲۰۰ سال بعد از سفر داروین به جزایر گالاپاگوس، منو شیلتهویزن پژوهشگر ارشد در مرکز تنوع زیستیِ ناتورالیس در هلند و استاد زیست‌شناسی در دانشگاه لیدن، ما را به سفری در دلِ شهرها می‌برد و نشان‌مان می‌دهد که این جزایر بزرگ و در حال گسترشِ انسانی می‌توانند به مثابه‌ٔ منبعی بالقوه برای انتخاب طبیعی عمل کنند و با تغییر در شرایط زیست‌محیطی و فرایندهای اکولوژیکی، مسیر و حتی سرعت تکامل و گونه‌زایی را به صورت دیگرگونه‌ای عوض کنند.

منو شیلتهویزن در کتاب داروین به شهر می آید تلاش می‌کند تا با زبانی ساده و همه‌فهم و با ارجاع به مهم‌ترین و جدیدترین پژوهش‌های انجام‌شده در زمینه‌ٔ اکولوژی شهری تکاملی، دورنمای کاملی از تأثیرات شهرها بر روی به‌طور کلی طبیعت و به‌طور اخص بر روی رفتار و ویژگی گونه‌های شهری را در برابر خوانندگان خود ترسیم کند.

خواندن کتاب داروین به شهر می آید را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران و پژوهشگران نظریات داروین پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب داروین به شهر می آید

«شکل بی‌عیب و نقصی دارد. معجزه‌ای از مهندسی در ابعاد کوچک که برای بازدیدی کوتاه‌مدت از دنیا مهیا شده است. بال‌های ظریف و هنوز فرسوده‌نشده‌ای که به دقت بر روی شکمی جمع شده‌اند که با هر نفس‌کشیدنی به‌آرامی بالا و پایین می‌شود. شش پای چالاک که مثل روز اولشان، با ظرافت بر روی دیوار غبارآلود قرار گرفته‌اند - هر کدامشان از نه قطعه ساخته شده‌اند، و این یعنی هنوز طی برخوردهای سهمگین با پره‌های دستگاه‌های تهویه یا پاهای جلویی عنکبوت‌های جهنده، قطع نشده و از تعدادشان کم نشده است. سینه‌اش که از آن موهایی طلایی رنگ بیرون زده، منبع تولید نیرویی است که انرژی لازم برای ماهیچه‌های پروازی را در خود حبس کرده است. این سینه آنقدر فشرده شده که از پشت صورت آرام او دیده نمی‌شود. صورتی که در آن، مغزی مینیاتوری، هماهنگ با کانال‌های ورودی و خروجی شاخک‌ها، زائده‌های حسی، چشمان بزرگ و هشت صفحه چفت و بست‌شده‌ی خرطوم جای گرفته است.

من در یکی از راهروهای گرم و شلوغ ایستگاه متروی خیابان لیورپول در لندن ایستاده‌ام، و با بینی چسبیده به دیوار سرامیکی، این نمونه‌ی ظریف از پشه‌ی خانگی (molestus culex) را که به تازگی از مرحله‌ی شفیرگی بیرون آمده، با تحسین نگاه می‌کنم. اما آرام آرام از خواب و خیال حشره‌شناسانه‌ام بیرون می‌آیم. نه فقط به خاطر رهگذران عجولی که برای برخورد نکردن به من، در آخرین لحظه به یک سمت دیگر راهشان را کج می‌کنند، و بیشتر از سر طلبکاری تا عذرخواهی، زیر لب ببخشیدی می‌گویند، بلکه از این بابت که با ناراحتی یادم می‌افتد که دوربین‌های مداربسته‌ای از سقف راهرو و واگن‌ها آویزان است و بلندگوها مدام از مسافران می‌خواهند که در صورت مشاهده‌ی هر گونه رفتار مشکوکی، آن را به پرسنل گزارش دهند.»