کتاب گفتار بودا

کتاب گفتار بودا نوشتهٔ رضا رامز است و نشر ارس آن را منتشر کرده است. این کتاب گفته‌های بودا را گردآوری کرده است.

درباره کتاب گفتار بودا

 بودا یکی از شخصیت‌های بزرگ تاریخ دنیاست. بودا از دوران کودکی مبعوث بود؛ ولی تدریجاً خود را به مردم نشان داد. از همان اوان کودکی در خود فرو می‌رفت و وحی می‌گرفت. اما صحیفهٔ حاوی این وحی‌ها از میان رفته است. بودا چرخهٔ زندگی‌های پی‌درپی را قبول داشت. از دیدگاه او همه چیز در این دنیا رنج است. زندگی انسان رنج است و منشأ این رنج هم خواسته‌های نفسانی انسان و نادانی اوست. سیر کمال را مرحله به مرحله به مردم نشان داد. بودا عقیده دارد که انسان باید به وسیلهٔ نیروهای درونی خواسته‌ها را در خود نابود کند تا از چرخهٔ تولدهای دوباره خلاص شود و به نیروانا (رهای سعادت مطلق و غیره) برسد. وقتی از او دربارهٔ عالم ماورای طبیعی سؤال می‌کنند پاسخ می‌دهد به آنجا که رسیدید می‌فهمید. معنای عمیقی در این گفته نهفته است. متأسفانه مانند بسیاری دیگر از پیامبران بخش بزرگی از آنچه به بودا نسبت داده می‌شود از او نیست. رضا رامز سعی کرده است در کتاب گفتار بودا گفته‌هایی که حقیقتاً متعلق به بودا هستند، گردآوری کند.

خواندن کتاب گفتار بودا را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران گفته‌های عارفانهٔ بودا پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب گفتار بودا

بیایید از جا برخیزیم و شاکر باشیم. زیرا اگر امروز چیز زیادی یاد نگرفتیم، حداقل چیز کمی یاد گرفتیم، و ... پس بیایید همگی شاکر باشیم.

همنشین نبودن با ابلهان، مصاحبت با فرزانگان و سلام گفتن به کسانی که شایستهٔ احترام‌اند، دعای بزرگی است.

زیستن در جایی که امتیازات زیادی دارد، بهره‌مند بودن از فضیلت‌هایی که پیش‌تر به کمال رسیده‌اند، رشد خصایل و اخلاق معنوی شایسته، دعای بزرگی است.

آموختن علم و هنر، رعایت نظم و ترتیب، و راستگویی دعای بزرگی است.

نیکوکاری، شرافتمند زیستن، مراقبت از خانواده، و انجام کارهای نیک، دعای بزرگی است.

مراقبت از پدر و مادر، خوشرفتاری با همسر و فرزند و انجام کارهای درست، دعای بزرگی است.

پرهیز از بدی، ترک چیزهای مسموم‌کننده و جدیت در کار خیر، دعای بزرگی است.

زیستن با ملایمت و شایستگی و خشنودی و حق‌شناسی، و شنیدن بموقع دستورات و قوانین، دعای بزرگی است.

بردباری و مهربانی، جستجوی بزرگان و فرزانگان و بیان دستورات و قوانین، دعای بزرگی است.

خود را محدود نگه داشتن، ساده زندگی کردن، داشتن درک و بینش عمیق از حقایق عالی، و درک کامل نیروانا، دعای بزرگی است.

استوار ماندن در برخورد با مسائل دنیوی و فراغت از اندوه و دلبستگی و ترس، دعای بزرگی است.

آنان که از اصول فوق پیروی کنند، هرگز شکست نخواهند خورد. بلکه پیوسته به سوی خوشبختی پیش خواهند رفت و برای آنان این دعای بزرگی است.

تا زمانی که افکار رنجش‌آور در ذهن می‌پرورانیم، خشم ناپدید نخواهد شد. خشم تنها زمانی ناپدید می‌شود که افکار رنجش‌آور را به فراموشی سپرده باشیم.

خشم را در خود نگه داشتن، مثل، آن است که ذغال داغی را در دست نگه دارید، به قصد آن که آن را به سمت شخص دیگری پرتاب کنید. در واقع این شما هستید که می‌سوزید. تنها پیروزی‌ای که به نیکبختی منجر می‌شود، پیروزی بر نفس خویش است.

می‌توان در جنگ بر میلیون‌ها نفر غلبه کرد، اما بزرگ‌ترین فاتح کسی است که بر نفس خود غالب شود.

هرگز دشمنی با دشمنی آرام نمی‌گیرد، بلکه با نیک‌خواهی آرامش می‌پذیرد و این حقیقت جاودانی است. باید خشم را با خیرخواهی، بدی را با خوبی، خودخواهی را با ایثار و نوع‌دوستی، و دروغ را با راستگویی مغلوب کرد.

چهار چیز است که آدمی را در این دنیا به خوشبختی می‌رساند:

اول این که آدمی در حرفهٔ خود شایسته، مؤثر، آگاه و جدی باشد و به آن آشنایی کامل داشته باشد.

دوم آن که مال زحمت‌کشیدهٔ خود را حفظ کند.

سوم آن که دوستان خوبی داشته باشد که باوفا، درس‌خوانده، پارسا، آزاده و هوشمند باشند و او را در رفتن به راه راست و دوری جستن از بدی یاری کنند.

چهارم آن که باید عاقلانه و به قدر درآمدش نه بیشتر و نه چندان کم‌تر زندگی کند.

یعنی نه آن که به خست ثروت جمع کند، و نه آن که به کارهای عجیب بپردازد.

چهار خصلتی که آدمی معمولی را پس از این جهان به خوشبختی می‌رساند. عبارتند از:

به ارزش‌های معنوی و فکری یقین داشته باشد.