رالف والدو امرسون
زندگینامه و معرفی کتاب‌های رالف والدو امرسون
رالف والدو امرسون (Ralph Waldo Emerson) شاعر، فیلسوف و مقاله‌نویس آمریکایی قرن نوزدهم بود. او ۲۵ مه ۱۸۰۳ در بوستون به دنیا آمد و پس از ۷۸ سال در ۲۷ آوریل ۱۸۸۲ بر اثر ذات‌الریه در کنکورد درگذشت.
بیوگرافی رالف والدو امرسون
خانواده‌ی پدری او نسل‌اندرنسل کشیش بودند. امرسون که در ۸سالگی پدر از دست داده بود، به پیروی از اجدادش در مدرسه‌ی الهیات هاروارد تحصیل کرد. او در سال ۱۸۲۶ مجوز تبلیغ دینی دریافت کرد و در سال ۱۸۲۹ در مقام کشیش به کلیسای یونیتاری دعوت شد.
امرسون در ۲۶سالگی با الن تاکر پیوند عاشقانه بست. ۲ سال بعد، امرسون به سوگ همسرش نشست. فقدان همسر جوانش به تردیدهای اعتقاداتی‌اش دامن زد و سبب شد او از منصب خود در کلیسا کناره‌گیری کند.
گردشگری
او در پی کسب آرامش ازدست‌رفته، سال ۱۸۳۲ سفرش را به اروپا آغاز کرد. امید داشت تا با نویسندگان و فیلسوفان محبوبش دیدار کند و از آن‌ها الهام بگیرد. امرسون گردشگری را از شهرهای فلورانس، رم، ونیز و میلان ایتالیا آغاز کرد. از کوه وزوو بالا رفت و تجربه‌ای ژرف از طبیعت و تاریخ این کشور به اندوخته‌هایش افزود. او از باغ گیاه‌شناسی معروف پاریس نیز بازدید کرد. این بازدید تأثیر شگرفی بر او گذاشت و فکر طبیعت‌شناس‌شدن را به جانش انداخت.
امرسون در ادامه‌ی سفرش با نویسندگان برجسته‌ای مانند ساموئل تیلور کولریج و ویلیام وردزورث ملاقات کرد. این دیدارها او را به تفکر بیشتر درباره‌ی فلسفه و ادبیات واداشت. امرسون در اسکاتلند با توماس کارلایل آشنا شد. این آشنایی مقدمه‌ی یک دوستی طولانی و ارزشمند بین این دو نویسنده بود. او تحت‌تأثیر صداقت و صمیمیت کارلایل قرار گرفت و دوستی‌شان تا پایان عمر ادامه داشت.
در سال ۱۸۳۵ دور اول سفرهای امرسون تمام شد. او پس از بازگشتش به وطن، با لیدین جکسون ازدواج کرد و زندگی خانوادگی پرجنب‌وجوشی را آغاز کرد که حاصلش چهار فرزند بود. امرسون در سال‌های بعدی نیز دو بار دیگر به اروپا سفر کرد. این سفرها به او فرصت داد تا با فرهنگ‌ها و ایده‌های جدید آشنا شود و دیدگاه‌های خود را گسترش دهد. این سفرها بنیان ایده‌های جدید را در ذهن او کاشتند و باعث شدند فلسفه‌ی تعالی‌گرایی را توسعه دهد.
فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی
امرسون هنگامی که در سال ۱۸۳۳ به خانه بازگشت، درباره‌ی تجربه‌های معنوی و زندگی اخلاقی، سخنرانی و مدتی در دانشگاه هاروارد تدریس کرد؛ ولی به دلیل ترویج و بیان افکار و عقایدش اخراج شد. امرسون سپس به بنیان‌گذاری مکتب تعالی‌گرایی آمریکایی همت گمارد. او یکی از بنیان‌گذاران باشگاه تعالی‌گرایان بود که در سال ۱۸۳۶ تأسیس شد. این باشگاه محلی برای بحث و تبادل نظر درباره‌ی ایده‌های تعالی‌گرایی و فلسفه‌های جدید بود. عقیده‌ی کلیدی این نویسندگان این بود که هر فردی می‌تواند از طریق شهود و اراده‌ی آزاد، از دنیای فیزیکی حواس فراتر رود و به تجربه‌ی معنوی عمیق‌تری برسد.
امرسون تأثیر زیادی بر جنبش‌های اجتماعی و اصلاحات قرن نوزدهم داشت. ایده‌های او درباره‌ی خوداتکایی، فردگرایی و ارتباط با طبیعت، الهام‌بخش بسیاری از جنبش‌های اصلاحی مانند جنبش حقوق زنان، جنبش کارگری و جنبش حفاظت از محیط‌زیست بود. او یکی از حامیان برجسته‌ی جنبش ضد برده‌داری در آمریکا نیز بود. در سخنرانی‌ها و نوشته‌های خود به‌شدت از برده‌داری انتقاد می‌کرد و مدافع حقوق برابر برای همه‌ی انسان‌ها بود.
مروری بر آثار رالف والدو امرسون
«طبیعت» اولین کتاب امرسون در سال ۱۸۳۶ منتشر شد. این کتاب اولین اثر بزرگ امرسون به‌حساب می‌آید و بهترین بیان او درباره‌ی تفکر تعالی‌گرایی است. بر اساس این باور، همه‌چیز در جهان ما (حتی یک قطره شبنم) یک هستی کوچک‌شده است. امرسون این کتاب را پس از بازگشت از دور اول سفرش به اروپا و تحت‌تأثیر ملاقات‌هایش با اندیشمندان و بازدیدش از باغ گیاه‌شناسی نگاشت.
«پژوهشگر آمریکایی» عنوان شناخته‌شده‌ترین سخنرانی امرسون در سال ۱۸۳۷ بود که در انجمن فی بتا کاپا دانشگاه هاروارد ایراد کرده بود و روحانیون محافظه‌کار بوستون را شوکه کرد. الیور وندل هلمز پدر، این سخنرانی را «اعلامیه‌ی روشن‌فکری استقلال» آمریکا دانست. این اثر نویسندگان آمریکایی را تشویق کرد تا به‌جای تقلید از پیشینیان خارجی، سبک خود را دنبال کنند.
از مشهورترین آثار امرسون می‌توان به مقالات «سری اول و دوم» (۱۸۴۱، ۱۸۴۴) اشاره کرد. این دو مجموعه شامل مقالاتی از جمله «خوداتکایی»، «دوستی» و «تجربه» است. امرسون در این مقالات به موضوعات مختلفی مانند فردگرایی، طبیعت و نقد فرهنگی پرداخته است.
سری اول شامل مقاله‌ی معروف امرسون به نام «خوداتکایی» (اتکای به خود) است که در آن نویسنده بر اهمیت استقلال فردی و اعتمادبه‌نفس تأکید دارد و به شنونده‌ی خود دستور می‌دهد تا رابطه‌ی خود را با طبیعت و خدا بررسی کند و بیش از همه به قضاوت خود اعتماد کند.
کتاب «نمایندگان انسان» شامل ۶ مقاله درباره‌ی شخصیت‌های شهیری چون افلاطون، مونتنی، شکسپیر، ناپلئون و گوته است و در سال ۱۸۵۰ به چاپ رسیده است. امرسون در این کتاب به تحلیل زندگی و آثار این شخصیت‌ها پرداخته و تأثیرات آن‌ها بر تفکر و فرهنگ بشری را بررسی کرده است.
کتاب «صفات انگلیسی» نتیجه‌ی دومین سفر امرسون به انگلستان در سال ۱۸۴۷ است که سال ۱۸۵۶ در دسترس عموم قرار گرفت. امرسون در این کتاب به تحلیل فرهنگ و جامعه‌ی انگلیسی پرداخته و تأثیرات آن بر تفکر و فرهنگ آمریکایی را بررسی کرده است.
«روش زندگی» کتابی است که در سال ۱۸۶۰ به چاپ رسید. این کتاب مجموعه‌ای از مقالات است که موضوعات مختلفی مانند قدرت، ثروت، فرهنگ، رفتار و زیبایی را بررسی می‌کند. امرسون در این کتاب چگونگی زندگی بهتر و معنادارتر را بررسی کرده است.
کتاب «نظم نوین جهانی» نوشته‌ی رالف والدو امرسون به بررسی نمادها و تاریخچه‌ی طراحی دو سوی مهر بزرگ آمریکا می‌پردازد. امرسون ادعا می‌کند که این نمادها حاوی پیام‌های مخفی درباره‌ی سرنوشت پنهان آمریکا هستند. او معتقد است این سرنوشت به حدی ناخوشایند بوده که طراحان آن مجبور به پنهان‌سازی حقیقت در قالب نمادها شدند. کتاب به تحلیل این نمادها و نقش احتمالی گروه‌های مخفی در شکل‌گیری آینده آمریکا می‌پردازد و تأثیرات آن‌ها را بر سیاست و جامعه بررسی می‌کند.
«شعرها» در ۱۸۴۷ منتشر شد. این مجموعه شامل برخی از معروف‌ترین اشعار امرسون است. مضامینی همچون طبیعت، عشق و فلسفه دست‌مایه‌ی این اشعار است. زیبایی و عمق معنایی اشعار امرسون سبب‌ساز تحسین این اشعار شده است. شعر‌های او را اغلب تند و تعلیمی معرفی می‌کنند.
«آدرس مدرسه‌ی الهیات هاروارد» سخنرانی امرسون در سال ۱۸۳۸ است که در مدرسه‌ی الهیات هاروارد ارائه شد. این سخنرانی یکی از مهم‌ترین و جنجالی‌ترین سخنرانی‌های امرسون است. او در این سخنرانی به نقد دین سازمان‌یافته پرداخت و بر تجربه‌ی شخصی و مستقیم از الهیات تأکید داشت.
او علی‌رغم مشکل در بینایی و تکلم، تا پایان عمر به نوشتن ادامه داد و در سال ۱۸۷۰ کتاب «جامعه و فرد» و مجموعه شعری به نام پارناسوس را در سال ۱۸۷۴ منتشر کرد. آثار امرسون همگی به زبان مادری او نگاشته شده‌اند.
افتخارات
امرسون در سال ۱۸۶۶ از دانشگاه هاروارد دکترای افتخاری دریافت کرد. او همچنین به‌عنوان یکی از اعضای برجسته‌ی آکادمی هنرها و علوم آمریکا انتخاب شد. این عضویت نشان‌دهنده‌ی شناخت و تقدیر از دستاوردهای علمی و ادبی او بود. امرسون جایزه‌ی «بوودین» را برای مقاله‌ای که در دوران دانشجویی در کالج هاروارد نوشته بود، دریافت کرد. این جایزه به بهترین مقاله‌های دانشجویی اهدا می‌شود و بیانگر مهارت او در نوشتن بود.
امرسون در زمان حیاتش جایزه‌ای به نام خود نداشت؛ اما پس از مرگش، جایزه‌ای به نام او بنیان گذارده شد. جایزه‌ی «رالف والدو امرسون» توسط انجمن فی بتا کاپا به کتاب‌هایی که بیشترین تأثیر را در حوزه‌ی علوم انسانی داشته‌اند، اهدا می‌شود. اولین بار این جایزه در سال ۱۹۶۰ به آلبرت ویلیام لوی برای کتاب «فلسفه و دنیای مدرن» اهدا شد.
نظرات دیگران درباره‌ی امرسون
فیلسوف آلمانی، فریدریش نیچه، امرسون را «بااستعدادترین آمریکایی» نامید. نیچه به‌شدت تحت‌تأثیر ایده‌های امرسون درباره‌ی فردگرایی و خوداتکایی قرار داشت.
شاعر آمریکایی، والت ویتمن، امرسون را «استاد» خود می‌دانست. ویتمن از امرسون به‌عنوان یکی از تأثیرگذاران بزرگ بر شعر و فلسفه‌ی خود یاد می‌کرد.
فیلسوف و منتقد ادبی، استنلی کاول، امرسون را به‌عنوان یکی از تأثیرگذارترین نویسندگان در فلسفه و ادبیات آمریکایی می‌دانست. او به تحلیل عمیق آثار امرسون پرداخته و تأثیرات آن‌ها را بر فرهنگ معاصر بررسی کرده است.
رابرت بلا، جامعه‌شناس دینی، امرسون را به‌عنوان یکی از ریشه‌های اصلی نقص‌های ملی آمریکا (فردگرایی افراطی، ضعف در همبستگی اجتماعی، نقد نهادهای اجتماعی و مذهبی) می‌دانست.
