کتاب رازهای ناگفته از نقاشی قهوه خانه ای

کتاب رازهای ناگفته از نقاشی قهوه خانه ای نوشته ابوالفضل طاهریان ریزی است. این کتاب را انتشارات طاهریان منتشر کرده است. این اثر روایتی تازه از هنر ایران است.

درباره کتاب رازهای ناگفته از نقاشی قهوه خانه ای

نقاشی قهوه‌خانه‌ای یکی از سبک‌های نقاشی کاملاً ایرانی در جهان است که حاصل تلاش افراد پاک و مظلومی است که سال‌ها در این عرصه تلاش کرده‌اند.

این اساتید، هنرمندان گمنام و فقیری بودند که در نهایت صداقت فرهنگ چندهزارسالهٔ ما را در قالب پرده‌هایی از دلاوری و رشادت رستم و اشکبوس و یا مظلومیت سهراب و سیاوش به تصویر می‌کشیدند و صحنه‌هایی قابل لمس از دشت کربلا را برای مردم کوی و برزن خلق می‌کردند و یاد آنها را گرامی می‌داشتند.

به قولی نقاشی قهوه‌خانه‌ای هنری بود که جوابگوی نیازهای روز و ضروری عصر خود بود تا به نوعی تلنگری به انسانها برای بیدار شدن غیرت و تعصب ملی است. نقاشی قهوه‌خانه‌ای را شاید بتوان صدای رسای فرهنگ ایرانی برای استمرار و انتقال به نسل‌های بعدی دانست که زیر یوغ جباران قد علم کرد. این هنرمندان، متأسفانه هنرشان به دلایل مختلف ناشناخته و مهجور باقی‌مانده است. نقاشی قهوه‌خانه‌ای را می‌توان ویترینی متأثر از عرفان در فرهنگ و هنر ایران در عرصه‌های مختلف دانست. این کتاب را به تمام کسانی که می‌خواهند این سبک نقاشی را بهتر بشناسند پیشنهاد می‌کنیم. 

خواندن کتاب رازهای ناگفته از نقاشی قهوه خانه ای را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به هنر ایرانی پیشنهاد می‌کنیم. 

بخشی از کتاب رازهای ناگفته از نقاشی قهوه خانه ای

یکی از بزرگترین اساتید نقاشی قهوه‌خانه‌ای بی‌شک استاد قوللر آقاسی بود. او فرزند استاد علیرضا قوللر آغاسی از هنرمندان کاشی‌ساز بود.

به مرور حسین از پدر این هنر را فرا گرفت و نقش‌های زیادی را بر سینهٔ کاشی کشید.

به مرور هنر کاشی‌پزی از رونق افتاد زیرا مردم به دنبال تزئینات مدرن بودند.

استاد حسین از این رو به سمت لندی‌سازی و گچ‌بری روی آورد و کم‌کم سفارش تابلوهای نقاشی را برای امرارمعاش قبول می‌کرد.

وی اولین سفارش پردهٔ نقاشی شاهنامه را از قهوه‌چی مهربان میدان سید اسماعیل، مش صفر گرفت و در ازای آن چندین وعده چای و نان و غذا دریافت کرد.

لندی‌سازی چیست؟

لندی‌سازی هنر گچ‌بری به شکل پیش‌بخاری‌های زیبا و نقوش مکرر گل و گیاه در سقف می‌باشد. از این هنر در تزئین خانه‌های مسکونی و مساجد و قصرها استفاده می‌شد.

زندگی در آن دوره برای هنرمندانی مثل استاد حسین قوللر بسیار سخت و طاقت‌فرسا بود. آنها مجبور بودند برای گذران زندگی کارهای مختلفی را انجام دهند ولی هیچ‌گاه از کار خود کم نمی‌گذاشتند.

سفارشات قهوه‌چی از یک پردهٔ شاهنامه به چندین پرده از جنگ‌های مختلف رستم و صحرای کربلا افزایش یافت. 

فقر و تنگدستی دوست و همدم همیشگی این هنرمند بزرگ اما متواضع و فروتن بود. استاد اصلی آنها برای کشیدن پرده‌های نوای دلشان بود آنها با دل و جان به صدای مردم، مؤذن، نقال و نوحه‌خوان و مرشد جنگ رستم و سهراب گوش می‌دادند و اشکی بر مظلومیت حسین می‌ریختند و دست بر قلم برده و از دل خود مایه می‌گذارند.

پرده معروف مصیبت کربلا در سبک نقاشی قهوه‌خانه‌ای اثر حسین قوللرآقاسی در سال ۱۳۳۰

بسیاری از هنرمندان تحصیل‌کرده هنر آنها را به باد تمسخر می‌گرفتند ولی آنها از پی دل خود می‌رفتند و گوش به حرف کسی نمی‌دادند.

این اساتید در نقاشی‌های خود کاملاً بدعت‌گذار بودند.

کم نبودند کسانی که پاکی و صداقت را در صورت نقاشی شده سهراب در پرده رستم و سهراب و پاکی و مظلومیت را در پرده سیدالشهدای استاد حسین قوللرآقاسی می‌دیدند.