کتاب انقلاب فرهنگی چین (۱۹۷۶-۱۹۶۶)

کتاب انقلاب فرهنگی چین (۱۹۷۶-۱۹۶۶) نوشته دانیل لزه است و با ترجکه واهیک کشیش‌زاده در انتشارات مهراندیش منتشر شده است. 

درباره کتاب انقلاب فرهنگی چین (۱۹۷۶-۱۹۶۶)

«انقلاب کبیر فرهنگی پرولتری» در تاریخ جمهوری خلق چین در حکم نمادِ گسست در تداوم بی‌مانندی است که با تأثیری که بر حزب کمونیست و جامعهٔ چین برجای گذاشته تا به امروز اعتبار خود را حفظ کرده است. بدون تلاش رادیکال صدر حزب، مائو تسه دون برای پاسداری از میراث انقلابی‌اش، بدون ملاحظهٔ قربانیان و وفاداری‌ها از راه یورش به بوروکراسی حزبی و پس‌مانده‌های فرهنگ سنتی، پشتیبانی گستردهٔ مردم از سیاست‌های اصلاحیِ تنگ شیائو پینگ پس از سال ۱۹۷۸ غیرقابل‌تصور می‌بود. 

مائو در ۲۶ دسامبر ۱۸۹۳ در شاوشان از استان هونان به دنیا آمد. خانواده‌اش از طبقهٔ کشاورز بودند، اما نسبت به دیگر هم محلی‌هایشان، وضع مالی خوب و مناسب تری داشتند. تلاش مائو تسه‌تونگ، صدر حزب کمونیست چین، در راستای ممانعت قطعی از بازگشت اندیشه و اقتصاد سرمایه‌داری در جمهوری خلق چین نه‌تنها در تاریخ جمهوری خلق چین، بلکه تا به امروز در مجموعهٔ تاریخ جنبش کمونیستی یک مورد استثنایی به شمار می‌رود.

کتابی که در دست دارید شمه‌ای از علت‌ها، سیر رویدادها و پیامدهای انقلاب فرهنگی چین را در اختیار خواننده می‌گذارد. 

خواندن کتاب انقلاب فرهنگی چین (۱۹۷۶-۱۹۶۶) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم.

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به تاریخ جهان پیشنهاد می‌کنیم. 

درباره دانیل لزه

دکتر دانیل لِزه، استاد چین‌شناسی در دانشگاه آلبرت ـ لودویگ شهر فرایبورگ آلمان، با گرایش تاریخ و سیاست چین معاصر است. دکتر لِزه، پس از تحصیل در رشته‌های تاریخ و جرم‌شناسی و اقتصاد در دانشگاه‌های ماربورگ و پکن، کارشناسی ارشد خود را از دانشگاه مونیخ دریافت کرد. پایان‌نامه دکتری دانیل لِزه درموردِ انقلاب فرهنگی مائو تسه‌تونگ در دانشگاه بین‌المللی برمن به پایان رسید، و پس‌ازآن مدت‌زمانی طولانی را در جمهوری خلق چین و هنگ‌کنگ گذراند. دکتر دانیل لِزه مقالات و کتاب‌های متعددی در خصوص چین، مائو و انقلاب فرهنگی نوشته است.

بخشی از کتاب انقلاب فرهنگی چین (۱۹۷۶-۱۹۶۶)

کنترل همه‌جانبهٔ گفتمان اجتماعی دربارهٔ گذشته حتی در کشورهایی چون جمهوری خلق چین که استبداد حزبی حاکم است' توهمی بیش نیست. رونقِ بازار بحث و گفتگو دربارهٔ انقلاب فرهنگی در داخل چین به میزان فشار و سرکوب حاکم جریان دارد. حزب' خود یک‌رشته بررسی‌های همه‌جانبهٔ درونی در رابطه با مسئولیت اعمال شدیدترین خشونت‌ها در خلال انقلاب فرهنگی انجام داده است، که تنها در درون حزب و در میان تعدادِ اندکی دست‌به‌دست گشت و تنها شمار معدودی از این تحقیقات به خارج راه یافت. به‌ویژه مسئلهٔ آدم‌خواری در منطقهٔ گوانگ‌شی سروصدا به‌پا کرد. افزون بر آن' موارد قتل و یا اعمال خشونت در بسیاری از مناطق بر مبنای تحقیقات کمیته‌های محلی حزب، اغلب چندین بار، بررسی‌شده و بعضاً مورد پیگرد قرار گرفت. اما انگیزهٔ مرکزی و اصلی از این تحقیقات' نه بررسی خطاهای تاریخی بلکه ارزیابی رفتار کادرهای محلی حزب بر مبنای میزان وفاداری به رهبری حزبِ حول تنگ شیائو پینگ بود. نتایج پاره‌ای از این بررسی‌ها را می‌توان در تعدادی از هزاران گاه‌شماری یافت که در آن بر پایهٔ رهنمود تنگ شیائو پینگ، تاریخ این دوران «با قلمی درشت ولی بدون پرداختن به جزییات» تشریح شده و داده‌های پراکنده‌ای پیرامون حوادث رویداده در حین انقلاب فرهنگی نقل شده است.

رشتهٔ دیگری از روایات رویدادهای انقلاب فرهنگی را می‌توان در متن‌های بی‌شمار یادمانده‌ها یافت که به شکل رمان، در بلاگ‌های اینترنتی و فوروم‌های ویژه و انتشارات اینترنتی به بررسی این رویدادها پرداخته‌اند و سبب شده‌اند که نتوان تنها از تابوی گفتگو دربارهٔ انقلاب فرهنگی سخن گفت. اما این ادبیات یادمانده‌ها نشانگر گرایش‌های مختص قشرهای معینی است. به‌ویژه در مورد یادمانده‌هایی که به زبان‌های غربی ترجمه شده‌اند می‌توان به‌یقین گفت که این نویسندگان یا خود قبلاً به گاردهای سرخ تعلق داشته‌اند، یا قربانیانی بوده‌اند که در گذشته در مدارس، یا دانشگاه‌ها شاغل بوده‌اند. این مکانیسم گزینش مبتنی بر سطح سواد نویسندگان سبب شده است که تصویر واژگونه‌ای از انقلاب فرهنگی غالب شود. این کتاب‌ها اکثراً بر قربانیان شهری سال‌های ۱۹۶۶ و ۱۹۶۷، یا دوران گسیل اجباری گاردهای سرخ به روستاها متمرکز هستند، درحالی‌که زمینهٔ وقایع در حوزهٔ روستایی و مرزی اصلاً موردتوجه قرار نگرفته‌اند. تحقیقات آماری اما نشان می‌دهد که بیشترین قربانیان انقلاب فرهنگی در روستاها بوده‌اند، به‌ویژه در فاصلهٔ سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۱، زمانی که کارگزاران حکومتی و ارتشی به نام کمیته‌های تازه تأسیس انقلاب، مخالفان، وابستگان به «طبقات سیاه» یا شورشیان سابق را سرکوب کردند.