کتاب تفسیر سوره مبارکه یس

کتاب تفسیر سوره مبارکه یس نوشته حمیدرضا ارباب سلیمانی یکی از کتاب‌های تفسیر سور‌ه‌ای قرآن است که در انتشارات حکمت و عرفان منتشر شده است. درباره عظمت سوره یس همین بس که پیامبر اسلام (ص) فرمودند: هر چیزی قلبی دارد و قلب قرآن سوره یس است.

درباره کتاب تفسیر سوره مبارکه یس

این کتاب شامل گفتارهایِ تفسیریِ حجت‌السلام والمسلمین حمیدرضا ارباب‌سلیمانی است که از ماه مبارک رمضان ۱۳۸۰، در برنامه «آیات و بینات» رادیو قرآن آغاز و تا سال ۱۳۸۳ ادامه پیدا کرد. از امتیازات این نوع تفسیر می‌توان به ترتیبی، ساده و روان، کوتاه و مختصر، محکم و دقیق و جذاب و زیبا بودن اشاره کرد.

سوره یس در مکه نازل شده است و هشتاد و سه آیه دارد و به‌نام اولین آیه‌اش که از حروف مقطعه است، نام‌گذاری شده است.

مطالب این سوره بر محور عقاید است و با خواندن این سوره و تدبّر در آن می‌توان باورهای دینی را اصلاح و تربیت کرد و در روایات تعلیم این سوره به فرزندان و هم‌چنین هدیه کردن ثواب قرائت آن به اموات سفارش شده است.

این سوره چهار بخش عمده دارد:

۱. سخن از رسالت پیامبر اسلام (ص) و هدف از نزول قرآن؛

۲. بیان رسالت سه تن از انبیاء الهی، چگونگی دعوت آنها به‌سوی توحید و چگونگی مبارزه آنها با شرک؛

۳. معرفی برخی از آیات عظمت پروردگار در جهان هستی به‌عنوان نشانه‌های توحید؛

۴. مسائل مربوط به‌معاد، سؤال و جواب در دادگاه قیامت و ویژگی‌های بهشت و دوزخ؛

خواندن کتاب تفسیر سوره مبارکه یس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به شناخت قرآن پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تفسیر سوره مبارکه یس

«قریه» نام محلی است که مردم در آن جمع می‌شوند، خواه روستا باشد، خواه شهر، کوچک یا بزرگ. مراد از این قریه، شهر انطاکیه در منطقه شامات است و این شهر یکی از شهرهای بسیار مهم روم قدیم بوده است و امروزه جزء خاک ترکیه و از شهرهای تجاری آن است. پیامبر اکرم (ص) موظف می‌شود سرگذشت اصحاب قریه، یعنی مردم شهر انطاکیه را بازگو کند تا عامل عبرتی برای منحرفان و مایه دل‌گرمی خداپرستان گردد. داستانی واقعی، نه تخیلی. در این داستان می‌بینیم خدای متعال دو پیامبر را هم زمان به‌سوی مردم انطاکیه می‌فرستد و هر دو مورد تکذیب قرار می‌گیرند، بلافاصله خداوند پیامبر سوّمی را برای تقویت آنها ارسال می‌کند.

نکته‌ها:

۱. گاهی باید دعوت به حق و امر به معروف به‌صورت گروهی باشد، نه فردی؛ و اگر دشمن مردان خدا را تضعیف کرد نباید از کار و هدف دست کشید، بلکه باید نفرات خود را تقویت کرد و از همین‌جا یکی از اصول مدیریت هم استفاده می‌شود و آن این‌که اگر کسی را به مأموریت فرستادیم و کاری را بر عهده او گذاشتیم، دست تنها رهایش نکنیم و او را برای رسیدن به‌هدف، پشتیبانی و تقویت کنیم.

۲. از تعبیر «بلاغ مبین» می‌توان استفاده کرد که آنها صرفاً ادّعای رسالت نکردند؛ بلکه دلایل و معجزاتی نشان دادند تا حقانیت خود را به اثبات برسانند. در بعضی از روایات آمده است که آنها مثل حضرت مسیح (ع) بعضی از بیماران غیرقابل علاج را به‌فرمان خدا شفا دادند.

۳. در بیان داستان، عبرت‌ها مهم است. نام قریه، نژاد، زبان و تعداد افراد مهم نیست «أَصْحَابَ الْقَرْیَهِ».

۴. انبیا به‌سراغ مردم می‌رفتند و منتظر نبودند تا مردم به‌سراغ آنان بیایند «جَاءَهَا الْمُرْسَلُونَ».

۵. وظیفه انبیا روشنگری و تبلیغ آگاهی‌بخش است و ضامن نتیجه نیستند «وَمَا عَلَیْنَا إِلَّا الْبَلَاغُ».