کتاب و من دوستت دارم

کتاب و من دوستت دارم اثر جذاب دیگری از فردریک بکمن نویسنده سوئدی کتاب‌ پرفروش مردی به نام اوه است که با ترجمه الهام رعایی می‌خوانید.

درباره کتاب و من دوستت دارم

فردریک بکمن حالا مشهورتر و محبوب‌تر از آن است که نیاز به معرفی داشته باشد. بسیاری از کتاب‌خوان‌ها در همه‌جای دنیا رمانِ اولِ او، مردی به نام اوه، و بعد مادربزرگ سلام رساند و گفت متاسف است و شهر خرس بکمن را خوانده‌اند دوستشان داشته اند. او اکنون با یک رمان کوتاه آمده است. و من دوستت دارم که نام دیگر آن معامله زندگی‌ است. این کتاب، داستانی کوتاه است درباره چیزهایی که در قبال نجات یک زندگی، باید قربانی کنیم.

 اگر نه فقط آینده، که گذشته هم مهم باشد، اگر نه فقط جایی‌که می‌رویم، بلکه ردّپایی هم که بجا می‌گذاریم اهمیت داشته باشد، اگر مجبور شویم  همه دارایی‌مان را بگذاریم؛ خود را فدای چه کسی خواهیم کرد؟

بکمن در این رمان از زبان یک پدر که پسرش نامه می‌نویسد، از زبان پدری که از پس سال ها غفلت بیدار شده و به فرزندش می‌اندیشد با شما از عشق سخن می‌گوید.

خواندن کتاب و من دوستت دارم را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

 علاقه‌مندان به ادبیات داستانی به ویژه دوست‌داران آثار بکمن مخاطبان این کتاب‌اند.

 بخشی از کتاب و من دوستت دارم

سلام. من پدرت هستم. امروز حتماً صبح زود از خواب برخواهی خاست. امشب در هلسینگبوری شب کریسمس است و من یک نفر را کشته‌ام. می‌دانم که قصه‌های پریان این‌طور شروع نمی‌شود، اما من جان یک نفر را گرفته‌ام. فرقی می‌کند بدانی جان چه کسی را؟

شاید نه. اغلب ماها می‌خواهیم باور داشته باشیم که هر قلبی که از حرکت بازمی‌ایستد، کمتر از دیگر قلب‌ها نیست. اگر بپرسند: «آیا ارزش همهٔ زندگی‌ها به یک اندازه است؟» اغلب ما بلند جواب می‌دهیم «بععععله!» اما این تنها تا زمانی است که به یکی ازعزیزان ما اشاره کنند و بپرسند: «این زندگی چطور؟!»

آیا فرقی می‌کند اگر من یک آدم خوب را کشته باشم؟ محبوب کسی را؟ یک زندگی ارزشمند را؟

اگر یک بچه باشد چه؟

دخترک پنج سالش بود. یک‌هفته پیش دیدمش. یک صندلی کوچک قرمز در اتاق تلویزیون بیمارستان وجود داشت. صندلی مال او بود. وقتی او به بیمارستان آمد صندلی قرمز نبود، اما او می‌دید که صندلی دلش می‌خواهد قرمز باشد. بیست‌ودو جعبه مدادشمعی مصرف شد، اما مهم نبود. همه اینجا مدام به او مدادشمعی می‌دادند، انگار می‌شود بیماری و درد و رنج را با نقاشی بیرون ریخت، یا آن‌همه آمپول و دارو را. دخترک می‌دانست چنین کاری ممکن نیست _ دختر باهوشی بود _ اما به‌خاطر دیگران وانمود می‌کرد که هست. تمام روز را می‌نشست و روی کاغذ نقاشی می‌کشید، چون این‌کار بزرگترها را خوشحال می‌کرد و شب‌ها صندلی را رنگ می‌کرد، چون صندلی واقعاً دلش می‌خواست قرمز باشد!

دخترک یک عروسک پشمالوی نرم داشت، یک خرگوش که به آن می‌گفت: «خردوش.» وقتی تازه به حرف آمده بود، بزرگترها فکر می‌کردند می‌گوید: «خردوش.» چون هنوز نمی‌تواند بگوید: «خرگوش.» اما او می‌گفت «خردوش» چون اسم آن عروسک خردوش بود. درک این موضوع حتی برای یک بزرگسال نباید سخت باشد.

خردوش گاه دچار حملات ترس می‌شد و آن‌وقت بود که باید می‌نشست روی صندلی قرمز. شاید از نظر پزشکی ثابت نشده باشد که نشستن روی یک صندلی قرمز ترس را از بین می‌برد، اما خردوش که این را نمی‌دانست.