نظرات کاربران درباره کتاب سه جرم کیهانی (کتاب سوم؛ پایان مرگ)

خب بالاخره جلد آخر این مجموعه هم به ایستگاه پایانی خودش رسید؛ البته پایانی فقط از منظر جهان انسانی ما، وگرنه اگر قرار باشه صادق باشیم، شواهد توی خود کتاب فریاد می‌زنن که این چرخه، این لوپ تکراری، اصلاً چیزی به اسم پایان نمی‌شناسه. پایان مرگ کتابی نبود که بشه راحت نشست و بلعیدش. خیلی سخت بود خوندنش. نه از اون سختی‌های نمایشی، از اون مدل که ذهنت رو زیر بار مفاهیم له می‌کنه. با بدبختیِ دوچندان می‌تونستم روزی حدود صد صفحه جلو برم، اونم به شرطی که بعدش یه وقفه بدم تا ذهنم دچار شوک اطلاعاتی نشه. هر فصلش انگار یه لایه‌ی تازه از جهان رو می‌کَند و پرتت می‌کرد وسطش، بدون اینکه ازت بپرسه آماده‌ای یا نه. از یه جایی به بعد دیگه قصه صرفاً قصه نبود؛ بیشتر شبیه مواجهه بود. مواجهه با مقیاس‌هایی که انسانی نیستن، با تصمیم‌هایی که اخلاق توشون کش میاد و گاهی می‌شکنه، با آینده‌ای که نه ترسناکیش مستقیمه و نه امیدش قابل لمس. همین هم باعث شد تموم‌کردنش، برخلاف انتظار، یه جور غم سنگین به‌جا بذاره؛ غمِ از دست دادن شخصیت‌ها نه، بیشتر غمِ فهمیدن اینکه جای ما توی این معادله چقدر کوچیک و بی‌دفاعه. راستش ته دلم امیدوارم سریالی که قراره ساخته بشه بتونه این حس رو یه‌جوری تعدیل کنه، یا حداقل قابل‌تحمل‌ترش کنه؛ هرچند بعید می‌دونم بشه این حجم از ایده و فشار ذهنی رو بی‌هزینه آورد روی تصویر. در نهایت، پایان مرگ دقیقاً همون چیزی بود که باید می‌بود: یه اثر علمی‌–تخیلی سخت، پیچیده، بی‌رحم با ذهن مخاطب، و پایانی که بیشتر از اینکه ببنده، رها می‌کنه—رها توی فکر