دانلود و خرید کتاب صوتی زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری

کتاب صوتی زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری نوشته رافائل ژیوردانو، نویسنده ایتالیایی است که داستان زندگی زنی به نام کامیل را روایت می‌کند. این کتاب اولین رمان این نویسنده‌ است.

درباره کتاب زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری

کامیل، احساس سرخوردگی و ناکامی دارد هرچند او در زندگی کاری و شخصی بسیار موفق است اما احساس پوچی می‌کند. او یک روز در حال رانندگی در یک جاده‌ی بارانی است، موبایلش آنتن نمی‌دهد و ناگهان تصادف می‌کند. نمی‌داند برای کمک گرفتن چه کار کند پس به سمت یک خانه جنگلی می‌رود و از آنها کمک می‌خواهد.

کلود و همسرش، صاحبان خانه آدم‌هایی متمولی به نظر می‌آیند و البته کلود مرد بسیار خوش‌چهره و جذابی است که رفتار گرمش کامیل را جذب می‌کند و باعث می‌شود سفره دلش را پیش او باز کند؛ از قضا کلود روان‌شناسی با گرایش روزمره‌شناسی است. علم نوینی که به تازگی رونق گرفته است. او به کامیل می‌گوید که دچار روزمرگی حاد شده است و برای کمک، به او آدرس و شماره مطبش را می‌دهد. کامیل پس از مدتی تردید و دودلی تصمیم می‌گیرد، درمانش را با تراپیست خود شروع کند.

بعد از مراجعه‌ی کامیل شنونده با داستان او پیش می‌رود و کم‌کم او را می‌شناسد.

ژیوردانو در تمامی آثارش رویکردی خلاقانه به حل مشکلات زندگی دارد و در تمامی آنها به رفتارهای درونی و بیرونی انسان‌ها نگاهی ویژه می‌کند. کتاب‌های من می‌خواهم ذن شوم، زارهای دکتر کولزن، دفتر مربی‌گری صددرصد خوشبختی من از این جمله‌اند.

شنیدن کتاب زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام کسانی که به دنبال یک رمان روانکاوی جذاب هستند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب زندگی دومت زمانی آغاز می‌شود که می‌فهمی یک زندگی بیشتر نداری

دقیقه‌ها پشت‌سرهم می‌گذشتند... هیچ‌چیز... هیچ‌کس... تک‌وتنها در جنگلِ دورافتاده‌ای، گم شده بودم. نگرانی‌ام کم‌کم زیاد می‌شد و گلوی خشکم را خشک‌تر می‌کرد.

به‌جای دستپاچه‌شدن، یک کاری بکن! حتماً این اطراف چندتا خونه پیدا می‌شه...

این شد که صندلی امن ماشین را برای رُویارُوشدن با عوامل طبیعی ترک کردم؛ آن‌هم با پوشش مضحکِ جلیقهٔ نجات که خیلی برازنده‌ام بود! در چنین شرایطی، بضاعتم همین بود و جذاب‌بودن یا نبودنم زیاد اهمیت نداشت...

بعد از حدود ده دقیقه که به‌اندازهٔ ابدیت گذشت، به نردهٔ آهنی مِلکی شخصی رسیدم. زنگ آیفون تصویری را فشار دادم. با شرایطی که داشتم، برایم مثل گرفتن شمارهٔ اورژانس بود. مردی با صدایی یهوداوار؛ صدایی که مخصوص واکنش به آدم‌های مزاحم است، جواب داد:

ـ بله؟ چیزی شده؟!

انگشتانم را به‌هم حلقه کردم: خدا کنه ساکنان این منطقه مهمون‌نواز باشند و این یکی بیشتر!

- سلام آقا... ببخشید مزاحم شدم، راستش من توی جنگلِ پشت خونهٔ شما تصادف کردم... لاستیکم ترکیده و تلفنم آنتن نمی‌ده... نتونستم با امداد تماس...

از صدای جیرجیر بازشدن در، جا خوردم.

آیا نگاه مظلومانهٔ غمگینم بود که این حاشیه‌نشین رو مجاب کرد پناهم بده یا جلیقهٔ نجاتم؟!

چه فرقی می‌کرد. بدون آنکه اجازهٔ ورود بگیرم، خودم را به داخل خانه پرت کردم. چشمم به ساختمان خاص و بی‌نظیری افتاد که در میان باغ خوش‌ساختی قرار داشت؛ باغی که معلوم بود خوب هم به آن می‌رسند، تکه‌ای جواهر بود در میان آن لجنزار!