دانلود و خرید کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن

کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن به نویسندگی سایمون کوپر، نویسنده‌ی آفریقایی-انگلیسی، در سال ۱۹۹۴ منتشر شده است و با ترجمه و صدای عادل فردوسی‌پور به بازار کتاب ایران راه یافته است. کوپر که بیشتر حول مسائل ورزشی و خصوصا فوتبال می‌نویسد، در این کتاب سعی می‌کند تاثیرات فوتبال بر مسائلی از جمله سیاست و فرهنگ را بررسی کرده و علل آن‌ها را کشف کند. نام کامل این کتاب فوتبال علیه دشمن: چگونه محبوب‌ترین ورزش جهان انقلاب‌ها را آغاز و هیجان می‌بخشد و دیکتاتورها را در قدرت نگه می‌دارد است.

درباره‌ی کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن

فوتبال در جهان، چیزی فراتر از یک ورزش محبوب است؛ این ورزش برای بسیاری از افراد، حکم مرگ و زندگی را دارد. در سرتاسر جهان، فوتبال نیروی قدرتمندی در زندگی میلیاردها انسان محسوب می‌شود. با تمرکز بر هویت‌های ملی، سیاسی و فرهنگی، فوتبال رسانه‌ای است که امیدها و ترس‌ها، احساسات و نفرت‌های نهفته در جهان را ابراز می‌کند.

سایمون کوپر به ۲۲ کشور سفر کرد تا تاثیرات احتمالی عجیب‌وغریب فوتبال بر سیاست و فرهنگ را کشف کند. او همچنین سعی کرد کشف کند که چه عاملی باعث می‌شود کشورهای مختلف، یک بازی ساده را بسیار متفاوت برگزار کنند. کوپر تعداد زیادی از هواداران این ورزش را در مسیر نوشتن کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن ملاقات کرد، از یک برلینی شرقی گرفته که به خاطر هواداری تیم محبوبش توسط استاسی تحت تعقیب است، تا یک ژنرال آرژانتینی که دیدگاه‌های خاص خود را درباره‌ی هر تاکتیک دارد.

کوپر همچنین سعی می‌کند تقاطع ترسناک میان فوتبال و سیاست را روشن کند، به ویژه در پی حملات ۱۱ سپتامبر، جایی که فوتبال، به شدت مورد علاقه‌ی افرادی مانند اسامه بن لادن بود. نتیجه‌ی تمام این تلاش‌ها، یکی از تحسین‌شده‌ترین کتاب‌های جهان در مورد فوتبال و همچنین مطالعه‌ای شگفت‌انگیز درباره‌ی آن و جایگاه این ورزش در جهان است.

کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن کتابی ساده اما برجسته است. با شنیدن این کتاب صوتی متوجه می‌شویم که چرا هلندی‌ها از آلمانی‌ها متنفر هستند، راز موفقیت دینامو کیف چیست و چرا هر کس که می‌خواهد تاریخ و فرهنگ انگلیس پس از جنگ را ترسیم کند، باید درباره‌ی اشک‌های گسکوین نیز توصیح دهد.

فوتبال علیه دشمن را چه انتشاراتی منتشر کرده‌اند؟

کتاب فوتبال علیه دشمن توسط نشر چشمه و با ترجمه‌ی عادل فردوسی‌پور به انتشار رسیده است. این کتاب همچنین در قالب کتاب صوتی نیز در دسترس است و گویندگی آن را نیز خود عادل فردوسی‌پور انجام داده است.

شنیدن کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

مسلما در وهله‌ی نخست، شنیدن کتاب صوتی فوتبال علیه دشمن را به افرادی پیشنهاد می‌کنیم که نه تنها به فوتبال علاقه‌ی جدی دارند، بلکه به آن به عنوان چیزی فراتر از یک ورزش نگاه می‌کنند و به کشف ارتباط آن با عواملی از جمله فرهنگ و سیاست علاقه‌مند هستند. با این همه، در ابتدا ممکن است تصور کنید که فوتبال علیه دشمن، فقط برای افرادی جذاب خواهد بود که به ورزش فوتبال علاقه‌ی بسیاری دارند؛ اما این کتاب صوتی به قدری جذاب و خواندنی است که سایمون بارنز، نویسنده‌ی نشریه‌ی تایمز، این کتاب را هم به افرادی پیشنهاد کرده است که به فوتبال علاقه دارند و هم افرادی که به فوتبال علاقه‌ای ندارند. فوتبال علیه دشمن کتابی فوق‌العاده است که با دقت بسیار نوشته شده و سرشار از روحیه، شادابی و کنجکاوی جوانی است. بسیاری از منتقدان معتقدند که کتاب‌های مرتبط با فوتبال رفته‌رفته باکیفیت‌تر شده‌اند، اما هیچ‌یک چنین سطحی از اصالت، گستردگی و شجاعت محض را در خود نگنجانده‌اند.

این کتاب به گونه‌ای نوشته شده که هم برای خواننده‌‌ای نه چندان جدی که در جست‌وجوی مطلبی طنز درباره‌ی فوتبال و سیاست است جذاب باشد و هم برای دانشگاهیان جدی که به دنبال پاسخی برای چگونگی تجلی فرهنگ یک ملت به سبک فوتبالی هستند.

درباره‌ی سایمون کوپر

سایمون کوپر یک نویسنده‌ی آفریقایی-انگلیسی است که در سال ۱۹۶۹ متولد شده است. بیشتر نوشته‌های او درباره‌ی ورزش، به خصوص از دیدگاه انسان‌شناسی هستند. کوپر تاکنون در استنفورد، کالیفرنیا، برلین و لندن زندگی کرده است. او در دانشگاه آکسفورد در رشته‌های تاریخ و زبان آلمانی تحصیل کرده و همچنین در دانشگاه هاروارد، بورسیه‌ی کندی داشته است. او اکنون به همراه خانواده‌اش در پاریس زندگی می‌کند.

کوپر در اوگاندای آفریقای جنوبی متولد شد و زمانی که هنوز کودک بود، به لیدن هلند مهاجرت کرد؛ جایی که پدرش، آدام کوپر، در دانشگاه لیدن سخنرانی‌هایی مرتبط با انسان‌شناسی ایراد می‌کرد.

کوپر در سال ۱۹۹۴ به واسطه‌ی کتاب فوتبال علیه دشمن (با عنوان اصلی Football Against The Enemy) برنده‌ی جایزه‌ی کتاب ورزشی سال ویلیام هیل شد. پس از این، این کتاب در ایالات متحده تحت عنوان Soccer Against The Enemy منتشر شد. کوپر همچنین تاکنون برای آبزرور و گاردین نیز مطالبی نوشته و اکنون نیز به عنوان نویسنده‌ی ستون ورزشی در فایننشال‌ تایمز فعالیت می‌کند.

در سال ۲۰۰۳، کوپر کتاب آژاکس، هلندی، جنگ: فوتبال اروپا در طول جنگ جهانی را نیز منتشر کرد. در سال ۲۰۰۹، کوپر به همراهی استفان زیمنسکی، کتاب فوتبال‌سنجی را منتشر کرد. کوپر در این کتاب، فرمولی را مطرح کرد که به واسطه‌ی آن توانست بازی کردن صربستان و برزیل در فینال جام جهانی ۲۰۱۰ را پیش‌بینی کند.

کوپر معمولا درباره‌ی فوتبال و فرهنگی که آن را احاطه می‌کند می‌نویسد. او تعدادی مقاله نیز درباره‌ی ورزش کریکت نوشته است. کوپر علاوه بر انگلیسی، به زبان آلمانی نیز می‌نویسد.

علاوه بر همه‌ی این‌ها، کوپر در مجلات کشورهایی از جمله ژاپن، هلند، سوئیس و سایر کشورها نیز می‌نویسد. او تاکنون جوایز متعددی را برای فعالیت‌های روزنامه‌نگاری خود از آن خود کرده است، از جمله جایزه‌ی مانوئل وازکوئز مونتالبان برای نویسندگی ورزشی در سال ۱۹۹۸ و جایزه‌ی انجمن ویراستاران مجلات بریتانیا برای بهترین ستون‌نویسی سال در سال‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰.

بخشی از کتاب فوتبال علیه دشمن

سپتامبر ۱۹۹۰، ده ماه پس از فروپاشی دیوار، راهی برلین شدم. آن موقع شهر دو باشگاه بزرگ داشت؛ اف‌سی برلین در شرق و هرتا برلین در غرب، و هلموت کلاپ‌فلایش تازه از شرق برلین به غرب نقل مکان کرده بود.

اف‌سی برلین قبلاً به نام دینامو برلین شناخته می‌شد. قبل از فروپاشی دیوار در ورزشگاه یان بازی می‌کردند که با اولین محل اقامتم در برلین شرقی پیاده فقط ده دقیقه فاصله داشت. پرنزلائر برگ یکی از معدود محله‌های برلین بود که در بمباران متفقین در جنگ سالم مانده بود, اما در طول زمان فرسوده شده بود. آخرین بازسازی‌ها در دههٔ ۱۹۲۰ صورت گرفته بود و در ماه مه ۱۹۴۵ ارتش سرخ برای تسخیر هر خیابانش مجبور شده بود بجنگد. ساختمانی که در آن اقامت داشتم یکی از معدود بناهایی بود که اثر گلوله روی نمای بیرونی آن دیده نمی‌شد ولی در عوض، پنجرهٔ ورودی ساختمان که نمونهٔ زیبایی از هنر دکوراسیون دههٔ ۱۹۲۰ بود، از چهار قسمت شکسته بود. باد به‌شدت به داخل می‌آمد (هوای خاص برلین باعث می‌شد همیشه هوا حداقل ده درجه سردتر به‌نظر برسد)، اما این باد کمک می‌کرد تا بوی گند ادرارِ گربه‌ها آزاردهنده نباشد.

همه‌جور سروصدایی در پاگردها به گوش می‌رسید: صدای جروبحث، ریختن قهوه و ریختن زغال با بیلچه در بخاری. مستأجران معمولاً در خانه بودند: چهار نفر از هفت نان‌آور ساختمان دیگر کار نمی‌کردند و همسایهٔ من که زمانی مأمور دولت بود به خدمتکاری روی آورده بود. او می‌گفت: «اگر به من بود، مجبورشان می‌کردم دوباره دیوار را بسازند.» او هنوز هم برلین را برلینِ شرقی می‌نامید.

علاوه‌بر انبوه بی‌کاران، دیوارهای منقش به نشان‌های نئونازی‌ها و گداهای رومانیایی فلج که در خیابان‌ها دیده می‌شد، برلین شرقی کماکان پایتختی کمونیستی به‌نظر می‌رسید و انگار همیشه نوامبر بود. شهر رنگ خاکی داشت، با سایه‌های بی‌پایان خاکستری و مجسمه‌های آریایی که جای مجسمه‌های کارگران سوسیالیست نصب شده بود، هیچ شور و هیجانی در مردم به‌وجود نمی‌آورد. در مرکز شهر مجسمه‌های مارکس و انگلس کماکان به چشم می‌خورد: مارکس نشسته و انگلس ایستاده. احتمالاً لنین را هم خوابیده در نظر گرفته‌اند. کسی هم روی مجسمه‌ها نوشته بود: «دفعهٔ بعد کارها بهتر انجام خواهد شد.» و پشت مجسمه نوشته بود: «متأسف‌ایم.» این دوران هیجان‌انگیزی برای حضور در برلین بود. یکی از نشریات دانشجویی شرق برلین نوشت: «به‌ندرت چیزی سر جایش قرار دارد. از سوی دیگر هیچ‌کس نمی‌داند چه اتفاقی خواهد افتاد. فقط یک نکته کاملاً روشن است، که این شرایط تغییر خواهد کرد.»

کسی نمی‌دانست چه اتفاقی برای دینامو رخ می‌دهد، ولی آن‌ها اسم‌شان را تغییر داده و ورزشگاهِ یان را هم ترک کرده بودند، چون دیگر توانایی پرداخت اجاره‌اش را نداشتند. این ورزشگاه شیک‌ترین ساختمان پرنزلائر برگ و در چند متری دیوار قدیم بود. در مسیرم به‌سمت برلین غربی برای تلفن زدن هر وقت از کنارش می‌گذشتم، شگفت‌زده می‌شدم. نورافکن‌های ورزشگاه که در بالاترین نقطهٔ ممکن نصب شده‌اند و نورشان خاکستری‌رنگ است، به آدم احساس حضور در یک زندان عمومی را می‌دهد. روزهای مسابقه تیم‌های حریف دقیقاً چنین احساسی داشتند. برای این‌که از فرار جلوگیری شود، سربازان سکوهای نزدیک به مرز را در زمان مسابقه اشغال می‌کردند. جمعیت بسیار کمی به ورزشگاه می‌آمدند.