دانلود و خرید کتاب صوتی ژوناس یا هنرمند در حال کار

کتاب صوتی ژوناس یا هنرمند در حال کار نوشتهٔ آلبر کامو و ترجمهٔ پرویز شهدی است. تایماز رضوانی گویندگی این داستان صوتی فرانسوی را انجام داده و انتشارات مجید آن را منتشر کرده است. این اثر از مجموعه داستان «دور از دیار و قلمرو» انتخاب شده است.

درباره کتاب صوتی ژوناس یا هنرمند در حال کار

کتاب صوتی ژوناس یا هنرمند در حال کار را یکی از فلسفی‌ترین داستان‌های آلبر کامو توصیف کرده‌اند. این داستان به مسئلهٔ وجود (اگزیستانس) می‌پردازد. داستان صوتی ژوناس یا هنرمند در حال کار، داستان هنرمند نقاشی را روایت می‌کند که به‌خاطر آثارش با تحسین جامعهٔ هنری روبه‌رو می‌شود و بسیار زود در میان عموم به شهرت و محبوبیت می‌رسد. وقتی «ژیلبرت ژوناس» اقبال خود را از دست می‌دهد، به استودیوی شخصی‌اش پناه می‌برد و خود را از همه پنهان می‌کند و تصمیم می‌گیرد دوباره اثری بزرگ خلق کند. آیا خواهد توانست؟ او روزی به این نتیجه می‌رسد که نمی‌تواند همه را راضی نگه دارد و توقعات همه را برآورده سازد. این‌چنین ستارهٔ اقبالش افول می‌کند؛ به‌این‌ترتیب منتقدان شروع به انتقاد از او و آثارش می‌کنند و طرفدارانش او را ترک می‌گویند. ژوناس به استودیوی شخصی‌اش پناه می‌برد و حتی حاضر نمی‌شود همسر و فرزندانش را ببیند. او پیوسته به استودیوی شخصی خودش پرده اضافه و آن را کوچک و کوچک‌تر می‌کند و مدعی می‌شود که در حال کار روی تابلویی جدیدی است.

گفته شده است که این کتاب دارای لایه‌های مذهبی است؛ نام ژوناس (Jonas) با حضرت یونس (Jonah) قرابت فراوان دارد و نکتهٔ مهم‌تر اینکه داستان هم با آیه‌ای از کتاب یونس شروع می‌شود. می‌توان گفت سرگذشت ژوناس کنایه‌ای از سرنوشت حضرت یونس و یادآور زمانی است که اهالی کشتی برای نجات خود او را به دریا افکندند تا طوفان آرام شود. جامعه هم ژوناس را قربانی «وجود» خود می‌کند. گرچه حضرت یونس به سلامت به ساحل رسید، ژوناس هرگز از این طوفان نجات نیافت.

شنیدن کتاب صوتی ژوناس یا هنرمند در حال کار را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دوستداران ادبیات داستانی معاصر فرانسه و قالب داستان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره آلبر کامو

آلبر کامو در ۷ نوامبر سال ۱۹۱۳ در خانواده‌ای فقیر در الجزایر متولد شد. آن زمان الجزایر تحت استعمار فرانسه بود. پدرش کارگری فقیر بود و مادرش خدمتکار بود. آن‌ها صاحب ۲ فرزند به نام «لوسین» و «آلبر» بودند. پدرش در جنگ کشته شد. مسئولیت نگهداری ۲ بچه بر عهدهٔ مادرش افتاده بود. کامو به‌خاطر خانواده‌اش مدرسه را رها کرد و به کارگری مشغول شد. معلمش به استعداد او پی برد و او را به ادامهٔ تحصیل تشویق و کمک کرد تا بتواند بورسیهٔ تحصیلی شود. با وجود اینکه کامو یکی از متفکران مکتب اگزیستانسیالیسم است، همواره این برچسب خاص را رد می‌کرد. او در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و تا پیش از آنکه در سال ۱۹۳۰ گرفتار بیماری سل شود، دروازه‌بان تیم فوتبال این دانشگاه بود. کامو در بعدازظهر چهارم ژانویهٔ ۱۹۶۰ و در ۴۷سالگی بر اثر سانحهٔ تصادف نزدیک سن در شهر ویل‌بلویل درگذشت. در جیب کت او یک بلیط قطار استفاده‌نشده پیدا شد. ابتدا قرار بود با قطار و همراه با همسر و فرزندانش به سفر برود، ولی در آخرین لحظات پیشنهاد دوست ناشرش را برای همراهی پذیرفت تا با خودروی او سفر کند. رانندهٔ اتومبیل و میشل گالیمار، دوست نزدیک و ناشر آثار کامو نیز در این حادثه کشته شدند. آلبر کامو در گورستان لومارین در جنوب فرانسه دفن شد.

پس از مرگ آلبر کامو، همسر و فرزندانش حق تکثیر آثار او را در اختیار گرفتند و ۲ اثر باقی‌ماندهٔ او را منتشر کردند. اولین آن‌ها کتاب «مرگ شاد» بود که در سال ۱۹۷۰ منتشر شد. دومین کتابی که پس از مرگ کامو منتشر شد یک اثر ناتمام به نام «آدم اول» بود که در سال ۱۹۹۵ منتشر شد. آدم اول یک خودزندگی‌نامه دربارهٔ دوران کودکی نویسنده در الجزایر است. از دیگر آثار این نویسندهٔ مشهور می‌توان به رمان‌های «بیگانه»، «سقوط»، «طاعون»، نمایشنامه‌های «کالیگولا»، «سوءتفاهم»، «حکومت نظامی» و کتاب نظریِ «افسانهٔ سیزیف» اشاره کرد.

بخشی از کتاب صوتی ژوناس یا هنرمند در حال کار

«ژیلور ژوناس، هنرمند نقاش، به ستاره‌ی اقبالش اطمینان داشت. فقط این امر را باور می‌کرد، اگرچه نسبت به اعتقادهای مذهبی دیگران، گونه‌ای احترام و ستایش قائل بود. وانگهی این عقیده‌ی خودش هم عاری از فضیلت نبود، چون بر این پایه بنا شده بود که به طرزی مبهم درآمد زیادی دارد بی‌آنکه سزاوارش باشد. بنابراین، موقعی که در حدود ۳۵ سالگی میان ده، دوازده نفری از منتقدها درمورد افتخار پی بردن به استعدادهای او جر و بحث در گرفت، هیچ تعجبی از خود نشان نداد. اما این خونسردی و آرامش که بعضی‌ها به غرور و تکبر او نسبت دادند، برعکس، نشانه‌ی فروتنی و اعتماد‌به‌نفسش بود. ژوناس، موفقیت‌هایش را بیشتر مدیون ستاره‌ی اقبالش می‌دانست، تا شایستگی‌هایش...»