دانلود و خرید کتاب صوتی قرن دیکتاتورها

کتاب صوتی قرن دیکتاتورها نوشتهٔ اولیویه گز و ترجمهٔ ابوالفضل الله دادی است. مهدی صفری گویندگی این کتاب صوتی را انجام داده و آوانامه آن را منتشر کرده است. این اثر صوتی شما را با شخصیت، طرز فکر و پیشینهٔ بخشی از دیکتاتورهای جدید از سراسر جهان آشنا می‌کند.

درباره کتاب صوتی قرن دیکتاتورها

گفته شده است که از زمان «پیسی‌استراتوس» که نخستین جبار یونان باستان بود، مردانْ قدرت فردی خود را ورای هر نظارت و قانونی، بی‌رحمانه بر قبایلشان اعمال کرده‌اند. سزارهای رومی که خون‌خوارترین‌شان «کالیگولا» و «نرون» بودند، یا مستبدانی کمابیش روشن‌فکر، فرمان‌روایانی خودکامه و قصابانی خون‌آشام مثل «چین شی‌هوانگ» (نخستین کسی که امپراتوری چین را یک‌پارچه و فرهیختگان را زنده‌به‌گور کرد) یا «محمد تغلق» و «سلطان دهلی» که صرفاً محض لذت پایتخت خود را با خاک یکسان کرد. اما دیکتاتورها هیچ‌گاه به اندازه‌ٔ قرن اخیر تکثیر نشدند؛ انگار که پیشرفت و فن، ۲ شاخص این قرن، علیه خودش به پا خاست. وقتی دستگاه اختاپوس‌وارِ قدرت در دولت‌های مدرن به‌دست دیکتاتورها افتاد، خشونت با شدتی بی‌سابقه طغیان کرد؛ از «لنین» به‌عنوان پیامبر توتالیتاریسم گرفته تا «صدام حسین» که دیکتاتور عراق بود و... .

اولیویه گز در کتاب صوتی قرن دیکتاتورها، پس از پیشگفتاری به قلم خود، ۲۰ متن از نویسندگان مختلف را آورده که هر یک به یکی از دیکتاتورهای بزرگ قرن بیستم در جای‌جای جهان پرداخته است. «ولادیمیر لنین»، «بنیتو موسولینی»، «ژوزف استالین»، ««آدولف هیتلر»، «فرانسیسکو فرانکو»، «فیلیپ پتن»، «توجو هیدکی»، «مارشال تیتو»، «کیم سونگ ایل» و پسران، «مائو تسه‌تونگ»، «انور خوجه»، «آلفردو استروسنر»، خاندان «دووالیه»، «فیدل کاسترو»، «ژوزف دزیره موبوتو»، «معمر قذافی»، «اریش هونکر»، «آگوستو پینوشه»، «پول پوت» و «صدام حسین» دیکتورهایی هستند که در این کتاب صوتی با آن‌ها، طرز فکر و سرگذشتشان بیشتر آشنا می‌شوید؛ رهبرانی از شوروی، ایتالیا، آلمان، اسپانیا، فرانسه، ژاپن، یوگسلاوی، کرهٔ شمالی، چین، آلبانی، پاراگوئه، هائیتی، کوبا، مراکش، لیبی، شیلی، کامبوج و عراق که بر این سرزمین‌ها سلطنت و به مردم آن‌ها ظلم کردند.

شنیدن کتاب صوتی قرن دیکتاتورها را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

شنیدن این کتاب صوتی را به دوستداران مطالعه درمورد دیکتارتورهای سراسر جهان پیشنهاد می‌کنیم.

درباره اولیویه گز

اولیویه گز روزنامه‌نگار و نویسندهٔ فرانسوی است که در سال ۱۹۷۴ میلادی به دنیا آمد. او در استراسبورگ متولد و در همان شهر بزرگ شد و از سنین بسیار کم، ذهن و روحش را با مطالعه روشن نگه داشت. او پس از پایان تحصیلات دانشگاهی‌اش در لندن، به‌عنوان خبرنگار مستقل با مجله‌های معتبر بسیاری در سراسر دنیا از جمله «نیویورک تایمز»، «لو موند» و «فرانکفورتر آلگماینه زایتونگ» همکاری کرد؛ اولیویه گِز سپس ۵ سال به‌عنوان خبرنگار نشریهٔ «لا تریبون» فعالیت کرد و گزارش‌های بسیاری در ارتباط با اروپای مرکزی، آمریکای لاتین، خاورمیانه و اتحادیه‌ٔ اروپا نوشت. تحریر رمان تاریخی «ناپدیدشدن یوزف منگله» یکی از نقاط پررنگ نویسندگی اوست. این رمان بر اساس زندگی یک افسر نازی نوشته شده؛ افسری که در خلال جنگ جهانی دومو در در آشویتس، ماه‌ها به‌عنوان پزشک مشغول بود و به بهانه‌ٔ مطالعات انسان‌شناسانه، بی‌رحمانه‌ترین آزمایش‌ها را بر اسیران تحمیل کرد. کتاب «قرن دیکتاتورها» اثر دیگری است که اولیویه گِز آن را با گردآوری نوشته‌هایی از ۲۱ نویسنده، تألیف کرده است.

بخشی از کتاب صوتی قرن دیکتاتورها

«دیکتاتور فقط نویسندهٔ داستان‌های تخیلی نیست، بازیگر و کارگردانی برجسته هم است. از روی بالکنش، از پشت تریبون ورزشگاه به مناسبت کنگرهٔ حزبی واحد برای مردمش داد سخن می‌دهد. زمزمه می‌کند، زوزه می‌کشد، آروغ می‌زند؛ به کلمه‌ها چنگ می‌زند. سیرکی بزرگ حضورش را همراهی می‌کند. اسطوره‌های احیاشده و دینی که او پیامبرش است، به شکوه و جلال، تجلیل‌ها و آیین‌های جدید نیاز دارد: کمی زرق و برق و نمایش چشمگیر. با هیاهوی بسیار مردانِ چابک عضلانی و دخترانِ جوانِ پاکدامن، دسته‌های سربازان، ورزشکاران و موشک‌ها را به صف می‌کند, در حالی که گل‌ها و نشان‌ها و بیرق‌ها را حمل کرده‌اند و آن‌طور که باید خود را آراسته‌اند. هر دیکتاتوری زیورآلات، اونیفرم‌ها، پیراهن سیاه، کت مائو، کلاه پلنگی و شگردهایی خاص خود را دارد که لشکریانش را قوی‌تر و پرشمارتر نشان می‌دهد؛ مثل گذشته که حاکمان خودکامه در پادشاهی‌های آفریقا یا آمریکای میانه، جنگجویانشان را با پرها و خالکوبی‌ها و نقاب‌های جنگی آرایش می‌کردند. در عصر جدید همه‌چیز محکوم به زیرورو شدن است: انقلاب‌ها به قدری اذهان را تحت تأثیر قرار داده‌اند که ادعا می‌کنند به بشریت از نو شکل می‌دهند و با جهانیان پیوندی نزدیک دارند. تسهیل‌گرِ بزرگ زبان نمادینش را تحمیل می‌کند و پرچم و نشان، آدرس، سلام نظامی، سرود ملی و تمبرها باید مشخصه (یا چهرهٔ او) را بر خود داشته و قابل شناسایی باشند, و به‌آسانی قابل تکثیر؛ محرک‌هایی که هیجان می‌آفرینند و ارعاب می‌کنند. فرمانروای مستبد در اصل به افراد بی‌اعتماد است. او از گهواره تا گور در پی این است که آن‌ها را شکل دهد و رؤیایش درآوردن آن‌ها به قالب توده‌ای نظم‌یافته است. کانتی خاطرنشان می‌کند که مثل حضور در ورزشگاه، انسان‌ها, در بین توده, خود را از هراسِ ارتباط و تابوهایشان خلاص می‌کنند و به این ترتیب احساسِ برابری و آسیب‌ناپذیری می‌کنند, گویی که «زره بزرگی بر تن دارند». توده افراد را از [گناه] مبرا می‌کند. آن‌ها می‌توانند از حد و مرزهای شخصیتشان بگذرند و اگر به‌خوبی اداره شوند، آزادانه دست به کشتار بزنند؛ سیستم آن‌ها را از مسئولیتشان معاف می‌کند. بدین منظور دیکتاتور از تبلیغات استفاده و سوءاستفاده می‌کند. در قرن بیستم، قرن پیشرفت، روزنامه‌ها و سینما و رادیو و تلویزیون راه‌های شگفت‌انگیزی برای دخل وتصرف در اذهان [ملت] فراهم کرده است. برخی با شور و شوق بازی می‌کنند و بعضی از خصومت‌ها و ترس بهره می‌برند, اما راهکارشان هرچه باشد، هرگز نباید متوقف شوند، تکرارْ اذهان را شرطی می‌کند. تبلیغاتْ ملتِ تحت سلطه و ناظران خارجی (و احمق‌های به‌دردبخور و طرفدارانش) را به یک اندازه مخاطب قرار می‌دهد.»