کتاب کتابی کوچک برای آغازی دوباره

کتاب کتابی کوچک برای آغازی دوباره نوشته نویسندگان مجله اوپرا است که با ترجمه منیژه جلالی منتشر شده است. کتاب کتابی کوچک برای آغازی دوباره را نشر البرز منتشر کرده است.

درباره کتاب کتابی کوچک برای آغازی دوباره

بچه‌های گستاخ، همسران بی‌اعتنا، رئیس‌های بد، دوستان نامناسب و بی‌عدالتی‌های اجتماعی، همه چیزهایی هستند همچون کفش‌های تنگ و آزاردهنده و لباس‌هایی با لکه‌های زرد بزرگ که دیگر جایی در زندگی ما ندارند. این کتاب به شما یاد می‌دهد مرحله به مرحله چطور از این چیزها فاصله بگیرید و بتوانید به نتیجه‌ای که می‌خواهید برسید و روحتان را سبک کنید. این کتاب به شما کمک می‌کند تا زندگی آرام‌تر و راحت‌تری داشته باشید و از زندگی بیشتر لذت ببرید. 

خواندن کتاب کتابی کوچک برای آغازی دوباره را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به تمام کسانی که به دنبال شادی و آرامش هستند پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب کتابی کوچک برای آغازی دوباره

کیسهٔ زباله پر از پوشاک‌هایی همچون پلیور، لباس، ژاکت، کفش و کمربندهایی است که سال‌ها در کمدم خاک می‌خوردند و منتظر بودند روزی که هرگز نرسید، دوباره استفاده شوند: پیراهن‌هایی که دیگر دکمه ندارند، لباس‌های زیری که برای نوزده‌سالگی‌ام مناسب بودند و کلاهِ ضدآبی که عمری در کشوی کمد انتظار کشید و هرگز قطره آبی به خود ندید.

دو مبلِ سنگین متحیرانه در انتظارند تا کسی بر آنها بنشیند. لوازم خانه چشمانشان را برمی‌گردانند، گویی می‌ترسند توجه مرا جلب کنند. آه، شما اینجایید! شما پارچه‌های راه‌راه افقی آلپاکا پانچو۴ که در نمایشگاهی خیابانی خریداری شدید-بسیار سنگین هستند! شمعدانی متفاوت: مزاحم! و شارژر مرموز تلفن همراه که تلاش می‌کند در پشت دوربینِ بی‌مصرف پنهان شود!

این ناسپاسی ویژگی من نیست، و موضوع همین است. بدون توجه به لازم یا زیادی بودن این لوازم و اینکه در هر نقل‌وانتقال چقدر هزینهٔ اضافی روی دستم می‌گذارند، همیشه اشیای غیرضروری در خانهٔ من جایی برای خود می‌یابند. ولی اکنون در آپارتمانی کوچک در بوستون زندگی می‌کنم که تنها برای من و حیوان کوچکم جا دارد و نمی‌توانم از نگه‌داشتن آنها خوشحال باشم. نمی‌توانم زمان زیادی از وقتم را در جابه‌جایی یا یافتن فضا برای آنها تلف کنم. انرژی من باید برای دوستان، خانواده و کارم صرف شود، نه برای جابه‌جایی همیشگی آشغال‌ها: ژاکت‌هایی که هرگز پوشیده نمی‌شوند، چکمه‌های شبیه به هم، کوسن‌های روی مبل که مدام زیاد می‌شوند و-شاید باور نکنید-لباس‌های تافته و مخمل ویژهٔ مجالسِ جشن که هنوز برچسب قیمتشان دست نخورده است و اشیای غیرضروری دیگری ازاین‌دست.

سرانجام روزی که می‌خواستم مقوای مستطیلی زیرِ بستهٔ غذایی را که از رستوران چینی‌ها آورده بودند، نگه دارم-چون ممکن است روزی به‌کار آید-فهمیدم باید کاری کنم. بنابراین پاییز گذشته شروع کردم به پر کردن کیسه‌ها و جعبه‌ها از گوشواره‌های بی‌مصرف، کیف‌های سنگین و پرده‌های یاقوتیِ سنگین که سال‌ها بود دیگر استفاده نمی‌شدند. رهاشدن از این‌گونه چیزها آسان است-آنها برای من معنایی ندارند. حتی می‌توانم منطق خداحافظی با همهٔ آنها را بپذیرم و فقط یکی از سه کفگیر و یکی از چهار دستگاه قهوه‌ساز را برای استفاده نگه دارم؛ می‌دانم که به‌راستی به جنگلی از اشیای غیرضروری نیاز ندارم. کیسه‌ها و جعبه‌ها مدام پر می‌شوند. لوازم زیادی از طریق سازمان‌های خیریه، ای بی و بازیافت به دنیای بیرون وارد می‌شوند. در نهایتِ شگفتی می‌بینم که هرچه بیشتر پاک‌سازی می‌کنم، سبکی و آرامش بیشتری در زندگی‌ام می‌یابم. هیچ‌کدام از این وسایلِ خانه به‌جز کابینت‌ها و کفِ زمین نمی‌تواند چنین احساسی ایجاد کند.