کتاب فانوس دریایی

کتاب فانوس دریایی داستانی ماجراجویانه از ژول ورن است. این داستان درباره دزدی دریایی در اقیانوس اطلس جنوبی  است که در اواسط قرن نوزدهم، اتفاق می‌افتد. او موضوع بقا و زنده ماندن در شرایط بد را دستمایه داستانی جذاب قرار داده است و به خیر و شر هم گریزی زده است.  

این کتاب را فاطمه داوود پور برای نوجوانان بازنویسی کرده است.

درباره کتاب فانوس دریایی

ژول ورن برای نوشتن این کتاب از فانوس دریایی واقعی در ایالت ایل دلوس آرژانتین، در نزدیکی Tierra del Fuego و Cape Horn الهام گرفته است. داستان مبارزه خیر و شر است. هر دو گروه خوب و بد داستان، نسبت به بعضی رویدادهای معین، نظرات مشابهی دارند. اما آنچه که سبب درگیری میان آن‌ها می‌شود، تفاوت میان اهدافشان است که مبارزه بینشان را آغاز می‌کند. 

موریز، واسکز و فیلیپ سه نگهبان فانوس دریایی هستند که در جزیره Staten در دماغه جنوبی آرژانتین ساکن هستند. اما موریز و فیلیپ به دست گروهی از دزدان دریایی تازه ‌وارد که یک شورشی آن‌ها را رهبری می‌کند، کشته می‌شوند. واسکز تنها کسی است که نجات پیدا کرده است. او چندماهی را با خوردن غذاهایی که دزدان دریایی در غارها مخفی کرده بودند، سر می‌کند تا در نهایت یک کشتی آمریکایی به آنجا می‌آید و ....

خواندن کتاب فانوس دریایی را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم 

اگر از طرفداران داستان‌های ماجراجویانه هستید، خواندن کتاب فانوس دریایی را به شما پیشنهاد می‌کنیم.

درباره ژول ورن 

ژول گابریل ورن ۸ فوریه ۱۸۲۸ در فرانسه به دنیا آمد. او به شدت به ادبیات و نمایشنامه نویسی علاقه‌مند بود اما به درخواست خانواده‌اش در رشته حقوق تحصیل کرد. اما ذوق و علاقه‌اش دوباره او را به سمت ادبیات کشاند. تخیل او باعث شد تا آثار جذابی بیافریند که هنوز هم در تمام دنیا طرفدار داشته باشد و کتاب‌هایش به زبان‌های بسیاری ترجمه شود. ژول ورن بعد از آگاتا کریستی، دومین نویسنده‌ای است که آثارش به تمام زبان‌ها ترجمه شده است.

از میان مشهورترین کتاب‌های او می‌توان به سفر به مرکز زمین، دور دنیا در هشتاد روز، بیست هزار فرسنگ زیر دریا، پنج هفته در بالن و میشل استروگف اشاره کرد. داستان‌های او عموما داستان‌هایی تخیلی هستند که بسیاری از آن‌ها کمی بعد به واقعیت بدل شده‌اند. ژول ورن در ۲۴ مارس ۱۹۰۵ در ۷۷ سالگی در امیان، فرانسه چشم از جهان فروبست.

بخشی از کتاب فانوس دریایی

«فیلیـپ‌ جــای‌ مــا ‌راحــت ‌اســت. ‌مــا ‌روی ‌کشــتی‌ نیســتیم ‌کــه ‌از ‌وزش‌ بــاد ‌ترســی‌ داشـته‌ باشـیم‌ و ‌کسـی‌ هـم‌ جـرأت‌ نمی‌کنـد ‌از ‌سـاحل‌ بـه ‌مـا ‌نزدیـک‌ شـود.‌ از ‌زمانی ‌کـه ‌فانـوس ‌دریایـی ‌سـاخته‌ شـده ‌دیگـر ‌کشـتی‌ها ‌دچـار ‌سـانحه‌ دریایــی ‌نمی‌شــوند. ‌فکــر ‌نمی‌کنــم ‌ماهیگیــران ‌یــا ‌دزدان‌ ‌دریایــی ‌دیگــر‌ جـرأت‌ ایـن ‌را ‌داشـته ‌باشـند‌ کـه ‌در ‌سـاحل‌ ایـن ‌دریـا ‌صیـد ‌کننـد،‌ زیـرا ‌کـه‌ امــواج ‌آن‌قــدر ‌زیــاد ‌اســت‌ کــه ‌قایق‌هــا‌ و‌ کشــتی‌های‌ کوچــک‌ از‌ تنگــه‌ هـورن ‌نمی‌تواننـد ‌عبـور ‌کننـد.‌ حـالا‌ دیگـر‌ ایـن‌ جزیـره‌ متعلـق ‌بـه ‌دولـت‌ اســت ‌و‌ بــا ‌چراغــی‌ کــه ‌دریــا ‌را‌ روشــن‌ می‌کنــد ‌می‌توانــد‌ تمــام‌ کشــتی‌ها‌ را‌ راهنمایــی ‌کنــد ‌و‌ ســخت‌ترین ‌توفان‌هــا‌ هــم‌ توانایــی‌ خامــوش‌ کــردن‌ ایــن ‌چــراغ ‌را ‌ندارنــد.‌ هــر‌ کشــتی‌ بــا ‌راهنمایــی ‌مــا‌ بــدون‌ هیــچ ‌خطــری‌ از‌ دماغــه ‌عبــور ‌خواهــد‌ کــرد ‌و ‌دیگــر ‌ماننــد‌ ســابق‌ بــه‌ تخته‌ ســنگ‌های‌ کنــار‌ دماغــه‌ برخــورد‌ نمی‌کنــد ‌و‌ اگــر ‌در‌ ظلمــات‌ شــب ‌هــم ‌باشــد‌ اتفــاق‌ ناگــواری ‌نمی‌افتــد.‌ مــا ‌در‌ ایــن‌ مــکان‌ هســتیم‌ و ‌همیشــه ‌چــراغ ‌را‌ روشــن‌ نــگاه ‌می‌داریــم ‌تــا ‌کشــتی‌ها ‌بتواننــد‌ خیلــی‌ راحــت‌ رفت‌ و آمــد ‌کننــد.»

واســکز‌ جــوری‌ حــرف‌ مــی‌زد‌ کــه‌ معلــوم‌ بــود‌ بــه‌ خــودش‌ اطمینــان‌ کامــل ‌دارد ‌و‌ همــکارش‌ هــم‌ هیــچ ‌اضطرابــی ‌نداشــت‌ ولــی ‌بــا ‌ایــن‌ حــال‌ بـرای ‌فیلیـپ ‌زندگـی ‌کـردن‌ و‌ مانـدن‌ در ‌ایـن‌ سـاحل‌ بـرای‌ مـدت‌ طولانـی‌ و‌ بــه‌ تنهایــی ‌خیلــی‌ دشــوار‌ بــود.