کتاب مکافات

چالمرز جانسون در کتاب مکافات از سیاست‌های نادرست آمریکا در عرصه‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و بین‌المللی سخن گفته و خبر از فروپاشی این امپراتوری داده است.

آمریکا امروز بده‌کارترین دولت دنیا است. طبق آمارهای رسمی یک درصد مردم آمریکا بیش از ۹۰ درصد ثروت کشور را دارند و شکاف بین فقرا و ثروتمندان در این کشور در سال‌های اخیر به بالاترین سطح رسیده است. نتیجهٔ این شکاف طبقاتی، فشار روزافزون به اقشار ضعیف و آسیب‌پذیر جامعه و به تبع آن بروز بحران‌های اجتماعی و اعتراضات گسترده در سطح جامعهٔ آمریکا بوده است. از طرفی ظهور قدرت‌های اقتصادی بزرگ و روبه‌رشد مثل چین، گسترش مخالفت با الگوی آمریکایی در آمریکای لاتین، بحران اقتصادی جهانی که از این کشور آغاز و به سایر نقاط جهان سرایت کرده و در نهایت افول وال‌استریت به‌عنوان نماد برتری اقتصادی آمریکا، تنها نمونه‌هایی از کاهش قدرت و نفوذ ایالات متحده در عرصه‌های مختلف جهانی است.

در کنار این عوامل، شکست سیاست‌های آمریکا در عراق و افغانستان، تقویت موضع جبههٔ مقاومت در خاورمیانه پس از جنگ‌های لبنان و فلسطین، گسترش احساسات ضدآمریکایی و ضدصهیونیستی در کشورهای اسلامی و نهایتاً سقوط دیکتاتورهای مورد حمایت آمریکا در جهان عرب و ظهور یک خاورمیانهٔ اسلامی را هم می‌توان به فهرستِ زمینه‌های فروپاشی سلطهٔ جهانی ایالات متحده افزود.

درباره کتاب مکافات

جانسون معتقد است امروز تمامی نهادهای دولت امریکا اعم از مجلس سنا، پنتاگون و محافل صنعتی و... در حال میلیتاریزه کردن این کشور هستند و گسترش هرچه بیشتر جنگ‌افروزی‌های ایالات متحده، به‌ویژه در دههٔ اخیر و در خاورمیانه را می‌توان در همین راستا مشاهده و تحلیل نمود.

چالمرز جانسون با تحلیل‌هایی بسیار مستدل، قوی و متقن در این کتاب به اثبات این موضوع می‌پردازد که این میلیتاریزه‌سازی اقتصاد، چنانچه به‌سرعت روندی معکوس را در پی‌نگیرد، به فروپاشی اقتصادی ایالات متحده منتهی خواهد شد.

خواندن کتاب مکافات را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

علاقه‌مندان به کتاب‌های حوزه جامعه‌شناسی، سیاست و اقتصاد را به خواندن این اثر دعوت می‌کنیم.

جملاتی از کتاب مکافات

از سال ۱۹۸۸ تاکنون، پنتاگون دربارهٔ موضوعی که به‌وضوح سلطهٔ میلیتاریسم بر دموکراسی ما را فاش می‌سازد، به عبارت دیگر بستن پایگاه‌های نظامی داخلی، بسیاری از جوامع درون مجموعهٔ سیاسی آمریکا را عصبانی کرده است. هنگامی که فرماندهی عالی لیست تأسیسات نظامی‌ای که دیگر نیازی به آنها ندارد و یا آنها را نمی‌خواهد منتشر می‌کند، اعلام این موضوع به گونه‌ای تغییرناپذیر جریانی از گریه و زاری و ماتم را در میان سیاستمداران هر دو حزب، رهبران دولت‌های محلی، کارشناسان تلویزیونی، وعاظ و کشیش‌ها، و جوامع تجاری و کارگری در مکان‌هایی که در آن تأسیسات نظامی در آستانهٔ تعطیلی قرار می‌گیرند، به راه می‌اندازد. تمام آنها ملتمسانه می‌گویند: «لطفاً پایگاه نظامی ما را حفظ کنید». در آمریکای امپریالیستی، بستن سربازخانه‌ها معادل زلزله، فوران آتشفشان، و یا گردباد از نوع درجه پنج می‌باشند.

منطق نظامی، مالی و راهبردی بستن تأسیسات نظامی اضافی، منطقی کاملاً صحیح است، به‌ویژه هنگامی که بعضی از آنها به دوران جنگ‌های داخلی بازگشته و دیگر پایگاه‌ها هم به سامانه‌های تسلیحاتی‌ای چون زیردریایی‌های مسلح به موشک‌های اتمی ترایدنت اختصاص داده شده‌اند که در دوران پساجنگِ سرد بی‌فایده می‌باشند. حداقل در تئوری هم که شده، راهی وجود دارد که با کمک گرفتن از آن می‌توان این وابستگی به «کینزیانیسم نظامی»، تحریک مصنوعی تقاضای اقتصادی از طریق صرف هزینه‌های نظامی را کاهش داد. ایالات متحده ممکن است سلطهٔ جهانی پایگاه‌های نظامی‌اش را تدریجاً کاهش داده و بعضی از آنها را به داخل کشور انتقال دهد.