کتاب از برج‌های روبرو آسمان فشرده قرض می‌گیرم

زمان را گم کرده‌ام آخرین شماره‌ی بی پاسخ را از گوشی‌ام پاک می‌کنم و زل می‌زنم به مجسمه‌ی زنی که در حال گردگیری میدان است.

این روزها گوشی‌ام مدام صدا می‌کند پیامهای تبلیغاتی، کلافه کننده‌اند دلم برای زمستان تنگ شده! برای تو و حرفهای نگفته ات!

فکرکردن به بوی پیراهنی که مدتهاست درماشین لباسشویی چرخ می‌زند فکر احمقانه‌ای ست

چشمهایت را ببند از چشمت که بیفتم دوباره بلند می‌شوم

توی آخرین عکس خنده‌هایت بلور بسته‌اند از خنده‌هایت آویزان شده‌ام روی بند رخت و بند رخت پرنده‌های باران خورده را خشک می‌کند گنجشکها دوره‌ات کرده‌اند پیراهنت قسمت گدایی شد که یک روز تو را دزدید و مرا که بلد نبودم ترس را از خودم بگیرم از پیراهنت می‌ترسم از بند رخت و رخت آویزی که تنت کرده‌ای!

کافی ست نتابی دقیقه‌ای کافی ست!

تابوت پر از استخوانم که تنها گربه‌ها تشییع‌اش میکنند.

خانه‌ی تازه‌ای می‌خریم یک چهار ضلعی کوچک با اتاقهای هم شکل و هم‌اندازه که دخترم هر روز در خانه‌های همسایه‌اش لی لی می‌کند خانه‌ی اولش مهمانی می‌دهد خانه‌ی دومش چای می‌خورد و در خانه‌ی آخرش طبق معمول ظرف می‌شوید دوست ندارم به مربع کوچک آنسوی اتاق فکر کنم دوست ندارم صبح شود من از هراس چهار ضلعی‌ها بیزارم به اتاق کارم می‌روم و پیروز مندانه لابه لای متنهای سرگردان دختر به دنیا نیامده‌ام را شیر می‌دهم.

لباسها توی ماشین لباسشویی سرگیجه گرفته‌اند

گلهای کاغذی را بو می‌کشم می شوم رنگ بوسه‌های پلاسیده روی فنجان لب پریده ته تمام فنجان‌ها نشسته‌ای دست تکان نمی‌دهی و من فکر می‌کنم ته تمام فنجان‌های لب نخورده ته کشیده‌ای هورت می‌کشم.

مثل حرف تازه می‌مانی من زبان شناس خوبی نیستم ناشیانه کشفت می‌کنم و درمجاورت یک جمله‌ی تکراری می‌نشانمت دوستت دارم!... شبیه‌اشیاء عتیقه که نه! شبیه شگفتیهای اهرام ثلاثه مومیایی ات می‌کنم تا برای همیشه بی هیچ تغیری کنارم باشی.

امروز حکومت نظامیست نیستی! و من به خودم چسبیده‌ام؛ یک انقلابی‌ی شکست خورده می فهمی که؟!

من اهلی شده‌ام و شده‌ام مسافر کوچک ستاره‌ای که فتیله‌اش را تو روشن می‌کنی تا از تمام چیزهای آشنا به تو برسم