کتاب راهبردهای رشد و توسعه‌ فردی

مذاهب درباره گناه و گناهکار سخن می‌گویند، اما بگذارید معنای حقیقی گناه را درک کنیم. گناه کاری است که شما به زیان خویشتن خویش انجام می‌دهید

هر انسانی یک جادوگر است؛ ما می‌توانیم با کلام خویش طلسمی را به گردن بیاویزیم و یا طلسمی را باطل کنیم،

در طول زندگی هیچ‌کس به اندازه خودتان با شما بدرفتاری نکرده و از شما سوء استفاده نکرده است. وحد این سوء رفتار با خود دقیقا همان حد و مرزی است که شما از جانب شخصی دیگر تحمل می‌کنید. اگر کسی کمی بیش از حدی که شما خود را می‌آزارید، شما را بیازارد، به احتمال قوی به او اعتراض می‌کنید یا از او فاصله می‌گیرید. اما اگر کسی فقط کمی کمتر از خودتان شما را بیازارد، احتمالا رابطه‌تان را با او حفظ می‌کنید و شکیبایی زیادی نسبت به وی نشان می‌دهید.

همان‌طور که حکومت‌ها کتاب قانونی دارند که بر رویای جامعه حکومت می‌کند، نظام باورهای ما نیز کتاب قانونی است که بر رویاهای ما حکم می‌راند

سه نوع مهارت و توانمندی هست که به انسان‌ها کمک می‌کند. اولین آنها «مهارت در آگاهی» است؛ یعنی شما آگاه شوید که واقعا چه کسی هستید و چه امکاناتی دارید. دومین آنها «استادی در دگرگونی» است: چگونه تغییر کنید، چگونه از جامعه‌پذیری گذشته رها شوید. سومین آنها «استادی در نیت» است. نیت آن بخشی از زندگی است که دگرگونی انرژی را ممکن می‌سازد؛

ما به‌عنوان کودک، امکان این را نداشتیم که باورهای خود را انتخاب کنیم، اما اطلاعاتی را که انسان‌های دیگر درباره رویای جهان به ما منتقل کردند، پذیرفتیم. تنها راه ذخیره‌سازی اطلاعات، پذیرش پیمان‌هاست. رویای برونی ممکن است توجه ما را جلب کند، اما اگر آن را نپذیریم، اطلاعات مربوط به آن را ذخیره نمی‌کنیم. به تدریج که پیمان‌ها را می‌پذیریم، آنها را باور می‌کنیم

سه نوع مهارت و توانمندی هست که به انسان‌ها کمک می‌کند. اولین آنها «مهارت در آگاهی» است؛ یعنی شما آگاه شوید که واقعا چه کسی هستید و چه امکاناتی دارید. دومین آنها «استادی در دگرگونی» است: چگونه تغییر کنید، چگونه از جامعه‌پذیری گذشته رها شوید. سومین آنها «استادی در نیت» است. نیت آن بخشی از زندگی است که دگرگونی انرژی را ممکن می‌سازد؛ یگانه موجودی که به طور ناپیدا همه انرژی‌ها را احاطه کرده است، و خداوند بزرگ نیت همان زندگی است؛ همان عشق بی‌قید و شرط است. «استادی در نیت» همان «استادی در عشق» است

عشق واقعی پذیرش دیگران است همان‌طور که هستند، بدون تلاش برای تغییر

عشق شما هیچ کس را عوض نمی‌کند. دیگران اگر تغییر می‌کنند، به این دلیل است که می‌خواهند تغییر کنند، نه به این دلیل که شما می‌توانید آنها را عوض کنید.

ما تصور می‌کنیم که همه زندگی را مثل ما می‌بینند. تصور می‌کنیم که دیگران مثل ما می‌اندیشند، مثل ما احساس می‌کنند، مثل ما قضاوت می‌کنند و مثل ما سوء استفاده می‌کنند. این بزرگ‌ترین تصوری است که انسان‌ها دارند"

همان‌طور که حکومت‌ها کتاب قانونی دارند که بر رویای جامعه حکومت می‌کند، نظام باورهای ما نیز کتاب قانونی است که بر رویاهای ما حکم می‌راند

با توجه به ترس از تنبیه و نیاز به پاداش، کم کم ادعا کردیم کسی هستیم که نبودیم فقط به خاطر خوشامد و خوشایندی دیگران، تنها به خاطر اینکه به نظر دیگران به اندازه کافی خوب باشیم

"توجه" قابلیتی است که موجب می‌شود ما بر آنچه مایلیم دریافت کنیم متمرکز شویم و آن را تشخیص بدهیم.

ما تصویری خلق می‌کنیم از کسی که باید باشیم تا همه ما را بپذیرند. مخصوصا تلاش می‌کنیم تا خوشایند کسانی باشیم که دوستمان دارند، مثل مادر و پدر، برادر و خواهرهای بزرگ‌تر، رهبران، مدیران و آموزگاران. در این تلاش برای خوب بودن به نظر آنها، تصویری از کمال می‌سازیم. اما این واقعی نیست. ما هرگز از این دیدگاه کامل نخواهیم بود.

از طریق کلام است که همه چیز را تجلی می‌بخشید به هر زبانی که سخن بگویید، نیت شما از طریق کلام متجلی می‌شود. آنچه آرزو می‌کنید، آنچه احساس می‌کنید، و آنچه حقیقتاً هستید، همه این ها از طریق کلام تجلی می‌یابد.

ما همه اقتدار شخصی خود را در درجه اول صرف ایجاد این پیمانها می‌کنیم و بعد صرف حفظ و نگهداری آنها. توان و انرژی شخصی ما توسط همه قرارهایی که ایجاد کرده‌ایم هدر می‌رود، و نتیجه‌اش احساس ناتوانی است.

هزاران پیمان هست که ما با خودمان، با دیگران، با طرح زندگی‌مان، با خداوند، با جامعه، با والدین، با همسر و بافرزندان داریم. اما مهم‌ترین قرارداد آنهایی هستند که با خودمان داریم. در این پیمان شما به خود می‌گویید که چه کسی هستید، چه احساسی دارید، به چه چیز اعتقاد دارید و چگونه رفتار می‌کنید. نتیجه این قراردادماحصلی است که آن را شخصیت خود می‌نامید. در این پیمان شما می‌گویید: «این من هستم. این اعتقاد من است. من برخی کارها را می‌توانم بکنم و برخی کارها را نمی‌توانم. این واقعیت است، آن خیال است؛ این ممکن است، آن ممکن نیست».

خودآزاری نتیجه طرد خویشتن است، و طرد خویشتن نتیجه داشتن تصویری از کمال است که هرگز نمی‌توانیم به آن دست یابیم.

هیچ‌کس به اندازه خود ما با ما بدرفتاری نمی‌کند

ما حقیقت را نمی‌بینیم، چون کور هستیم. آنچه ما را نابینا می‌کند، همه باورهای کاذبی است که در ذهن داریم. ما نیاز داریم که حق با ما باشد و دیگران اشتباه کنند. ما به آنچه باور داریم اعتماد می‌کنیم و باورهای ما موجب رنجمان می‌شود. به این می‌ماند که گویی در یک محیط مه‌آلود زندگی می‌کنیم که نمی‌گذارد دورتر از جلوی پایمان را ببینیم. ما در فضایی مه‌آگین زندگی می‌کنیم که واقعیت ندارد. این غبار و مه یک خیال است، رویای شما از زندگی است، تمام مفاهیمی است که به آنها اعتقاد دارید، همه توافق‌هایی است که با دیگران به عمل آورده‌اید، پیمانهایی است که با خود دارید.