بریده‌هایی از کتاب راهبردهای رشد و توسعه‌ فردی

مذاهب درباره گناه و گناهکار سخن می‌گویند، اما بگذارید معنای حقیقی گناه را درک کنیم. گناه کاری است که شما به زیان خویشتن خویش انجام می‌دهید

در طول زندگی هیچ‌کس به اندازه خودتان با شما بدرفتاری نکرده و از شما سوء استفاده نکرده است. وحد این سوء رفتار با خود دقیقا همان حد و مرزی است که شما از جانب شخصی دیگر تحمل می‌کنید. اگر کسی کمی بیش از حدی که شما خود را می‌آزارید، شما را بیازارد، به احتمال قوی به او اعتراض می‌کنید یا از او فاصله می‌گیرید. اما اگر کسی فقط کمی کمتر از خودتان شما را بیازارد، احتمالا رابطه‌تان را با او حفظ می‌کنید و شکیبایی زیادی نسبت به وی نشان می‌دهید.

سه نوع مهارت و توانمندی هست که به انسان‌ها کمک می‌کند. اولین آنها «مهارت در آگاهی» است؛ یعنی شما آگاه شوید که واقعا چه کسی هستید و چه امکاناتی دارید. دومین آنها «استادی در دگرگونی» است: چگونه تغییر کنید، چگونه از جامعه‌پذیری گذشته رها شوید. سومین آنها «استادی در نیت» است. نیت آن بخشی از زندگی است که دگرگونی انرژی را ممکن می‌سازد؛

همان‌طور که حکومت‌ها کتاب قانونی دارند که بر رویای جامعه حکومت می‌کند، نظام باورهای ما نیز کتاب قانونی است که بر رویاهای ما حکم می‌راند

هیچ چیز را به خود نگیرید و آنرا شخصی نکنید. هر اتفاقی که در اطراف شما افتاد، آن را به خود نگیرید. مثالی می‌زنم: اگر من شما را در خیابان ببینم و بی آن‌که شما را بشناسم بگویم: «هی، تو چقدر احمق هستی»، مسلما این جمله به شما برنمی‌گردد، بلکه به خودم برمی‌گردد. شما اگر آن را به خود بگیرید، شاید باور کنید که احمق هستید. شاید فکر کنید: «از کجا می‌داند؟ او روشن‌بین است یا هرکسی می‌تواند حماقت مرا ببیند»؟ شما آن را به خود می‌گیرید

حتی زمانی که موقعیتی «بسیار شخصی» به نظر می‌رسد. حتی زمانی که دیگران مستقیما به شما توهین می‌کنند، این مطلب ربطی به شما ندارد. آنچه آنها می‌گویند یا انجام می‌دهند و یا عقایدی که ابراز می‌کنند، همه طبق پیمان‌هایی است که در ذهن خویش دارند. نظرات ایشان حاصل آن برنامه‌ریزی است که در مدت جامعه‌پذیری خود دریافت کرده‌اند.

ما این حق انتخاب را داریم که صداهایی را که درون ذهن می‌شنویم باور بکنیم یا نکنیم، همان‌طور که حق انتخاب داریم که در رویای سیاره خودمان چه را بپذیریم و چه را نپذیریم.

انسان‌ها به رنج کشیدن در سطوح مختلف و به درجات متفاوت اعتیاد پیدا کرده‌اند، و به یکدیگر در تداوم این اعتیاد کمک می‌کنند. «انسان‌ها با هم پیمان بسته‌اند که در رنج کشیدن به یکدیگر کمک کنند»

اگر نیاز داشته باشید که کسی با شما بدرفتاری کند، به آسانی کسی را می‌یابید که آزارتان دهد. همین‌طور اگر با کسانی باشید که نیاز به رنج کشیدن دارند. چیزی درشما وادارتان می‌کند که با آنها رفتار آزاردهنده‌ای داشته باشید. گویی آنها یادداشتی روی پشت خود نصب کرده‌اند که روی آن نوشته شده: "به من لگد بزن".

راه دادن تصورات در روابط اجتماعی انسانها یعنی دنبال مشکل گشتن. ما اغلب گمان می‌کنیم که شریک زندگی ما می‌داند ما چگونه می‌اندیشیم و نیازی نیست که به او بگوییم چه می‌خواهیم. گمان می‌کنیم که او کاری را که ما می‌خواهیم انجام می‌دهد، چون ما را خیلی خوب می‌شناسد.

راه دادن تصورات در روابط اجتماعی انسانها یعنی دنبال مشکل گشتن. ما اغلب گمان می‌کنیم که شریک زندگی ما می‌داند ما چگونه می‌اندیشیم و نیازی نیست که به او بگوییم چه می‌خواهیم. گمان می‌کنیم که او کاری را که ما می‌خواهیم انجام می‌دهد، چون ما را خیلی خوب می‌شناسد. اگر او کاری را که ما تصور می‌کنیم باید انجام دهد. انجام ندهد، آن وقت آزار می‌بینیم و می‌گوییم: «تو باید می‌فهمیدی».

ما چون می‌ترسیم توضیح بخواهیم، تصوراتی می‌کنیم، و گمان می‌کنیم که تصورات ما درست هستند. آن وقت از آنها دفاع می‌کنیم ومی‌کوشیم تا دیگری را بر خطا جلوه دهیم. همیشه بهتر است توضیح بخواهیم تا این که تصوراتی به سر راه دهیم که موجب رنج کشیدن ما می‌شوند.

راه دادن تصورات در روابط اجتماعی انسانها یعنی دنبال مشکل گشتن. ما اغلب گمان می‌کنیم که شریک زندگی ما می‌داند ما چگونه می‌اندیشیم و نیازی نیست که به او بگوییم چه می‌خواهیم. گمان می‌کنیم که او کاری را که ما می‌خواهیم انجام می‌دهد، چون ما را خیلی خوب می‌شناسد. اگر او کاری را که ما تصور می‌کنیم باید انجام دهد. انجام ندهد، آن وقت آزار می‌بینیم و می‌گوییم: «تو باید می‌فهمیدی».

ترس از طرد شدن تبدیل به ترس از مطلوب نبودن شد.

ترس از طرد شدن تبدیل به ترس از مطلوب نبودن شد. سرانجام ما به کسی تبدیل شدیم که در حقیقت نیستیم. تبدیل به رونوشتی شدیم از باورهای مادر، پدر، جامعه و ...

نظام باورها شبیه یک «کتاب قانون» است که ذهن ما را مقید و محدود می‌کند.

ما تصویری خلق می‌کنیم از کسی که باید باشیم تا همه ما را بپذیرند. مخصوصا تلاش می‌کنیم تا خوشایند کسانی باشیم که دوستمان دارند، مثل مادر و پدر، برادر و خواهرهای بزرگ‌تر، رهبران، مدیران و آموزگاران. در این تلاش برای خوب بودن به نظر آنها، تصویری از کمال می‌سازیم. اما این واقعی نیست. ما هرگز از این دیدگاه کامل نخواهیم بود.

"توجه" قابلیتی است که موجب می‌شود ما بر آنچه مایلیم دریافت کنیم متمرکز شویم و آن را تشخیص بدهیم.

با توجه به ترس از تنبیه و نیاز به پاداش، کم کم ادعا کردیم کسی هستیم که نبودیم فقط به خاطر خوشامد و خوشایندی دیگران، تنها به خاطر اینکه به نظر دیگران به اندازه کافی خوب باشیم

همان‌طور که حکومت‌ها کتاب قانونی دارند که بر رویای جامعه حکومت می‌کند، نظام باورهای ما نیز کتاب قانونی است که بر رویاهای ما حکم می‌راند

ما تصور می‌کنیم که همه زندگی را مثل ما می‌بینند. تصور می‌کنیم که دیگران مثل ما می‌اندیشند، مثل ما احساس می‌کنند، مثل ما قضاوت می‌کنند و مثل ما سوء استفاده می‌کنند. این بزرگ‌ترین تصوری است که انسان‌ها دارند"

عشق شما هیچ کس را عوض نمی‌کند. دیگران اگر تغییر می‌کنند، به این دلیل است که می‌خواهند تغییر کنند، نه به این دلیل که شما می‌توانید آنها را عوض کنید.

عشق واقعی پذیرش دیگران است همان‌طور که هستند، بدون تلاش برای تغییر

سه نوع مهارت و توانمندی هست که به انسان‌ها کمک می‌کند. اولین آنها «مهارت در آگاهی» است؛ یعنی شما آگاه شوید که واقعا چه کسی هستید و چه امکاناتی دارید. دومین آنها «استادی در دگرگونی» است: چگونه تغییر کنید، چگونه از جامعه‌پذیری گذشته رها شوید. سومین آنها «استادی در نیت» است. نیت آن بخشی از زندگی است که دگرگونی انرژی را ممکن می‌سازد؛ یگانه موجودی که به طور ناپیدا همه انرژی‌ها را احاطه کرده است، و خداوند بزرگ نیت همان زندگی است؛ همان عشق بی‌قید و شرط است. «استادی در نیت» همان «استادی در عشق» است

ما به‌عنوان کودک، امکان این را نداشتیم که باورهای خود را انتخاب کنیم، اما اطلاعاتی را که انسان‌های دیگر درباره رویای جهان به ما منتقل کردند، پذیرفتیم. تنها راه ذخیره‌سازی اطلاعات، پذیرش پیمان‌هاست. رویای برونی ممکن است توجه ما را جلب کند، اما اگر آن را نپذیریم، اطلاعات مربوط به آن را ذخیره نمی‌کنیم. به تدریج که پیمان‌ها را می‌پذیریم، آنها را باور می‌کنیم