کتاب حقیقت حج

آنجا که خدا در درون تو، به تو حق حکومت نمی‌دهد و تو با ولایت و سرپرستی او همراه هستی، چگونه در جامعه به من‌ها و هوس‌ها، راه خواهد داد و حکومت‌ها را خواهد پذیرفت و طاغوت‌ها را به سرپرستی خواهد رساند

کسی دست خالی از حج بر نمی‌گردد و هر کس از این دیدار بهره‌ای نصیبش می‌شود؛ که صاحب بیت غیور است و جواد واسع و کریم و او بنای بخشش دارد؛ می‌خواهد در جایی بدهد که ما غیر از او را نبینیم و واسطه‌ها را نیز نبینیم. در جایی که تنها خودش حضور دارد. انسان هزار هم که کور و در حجاب و پرده باشد، باز دست او را در آنچه که عنایت می‌کند می‌بیند.

در آیه " وَ لِلّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ الْبَیتِ مَنْ اِسْتَطاعَ اِلَیهِ سَبیلاً وَ مَنْ کفَرَ فَاِنَّ اللهَ غَنِی عَنِ الْعالَمینَ"، آمده چشم پوشی از حج، کفران است و کسانی که از حج اعراض می‌کنند، کافر هستند.

هر فردی در حج، از " تلبیه" شروع می‌کند؛ یعنی دارد جواب خدا را می‌دهد. پس دعوتی را شنیده است. منی که می‌گویم " بله"، دارم جواب می‌دهم. پس صدایی را باور کرده‌ام و وقتی که با این تأکید ـ بله، بله ـ جواب می‌دهم، این تأکید نشان می‌دهد که من صداها و دعوت‌های زیادی را شنیده‌ام و داعی‌هایی وجود دارند.

ما وقتی که به دعوت خدا جواب می‌دهیم، معنایش این است که به سایر دعوت‌ها پشت کرده، خط‌های دیگر را کور کرده‌ایم. چرا؟ چون حمد و نعمت و مُلک را از او می‌دانیم و معتقدیم که سپاس‌ها همه مال خداست. نعمت‌ها و امکانات به اختیار حق است و از مالکیت حق بیرون نرفته و شریکی هم ندارد.

انسان گاهی می‌بیند که حال دعا ندارد. حال خوش ندارد. گاهی می‌بیند اگر بخواهد به دنبال کاری برود، آن حالت‌ها را از دست می‌دهد و اگر بخواهد دنبال آن حال خوش باشد، درس و کار را از دست می‌دهد. این اضطراری است که در ما هست و ما واقعاً توانایی جمع را نداریم. وا می‌مانیم و زمین می‌خوریم. انسان تا این ناتوانی را نفهمد، تسلیم نمی‌شود. در حج، انسان را به این فهم هدایت می‌کنند تا اضطرارش را بفهمد؛ چه در شروع‌ها و چه در ختم‌ها. و انسان حضور حق را در آنجا می‌بیند و اینجاست که تسلیم می‌شود و کل وجودش را واگذار می‌کند

یعنی وجودهای دیگر و درهای دیگر را دیده و بن‌بست همگی آنها را شناخته و تجربه کرده، از همه چشم پوشیده و به سراغ حق آمده است