کتاب مرگ قلابی ماهی‌ها

رفتی که به آب‌های دنیا برسی ماهی بشوی به عمق رؤیا برسی در عرض شنا بکن در این رود، ولی این‌گونه محال است به دریا برسی

خورشید شدی که نام تو برخیزد تا روشنی از کلام تو برخیزد شب با همه ستاره‌هایش بر دوش باید که به احترام تو برخیزد

چشمان تو رمز آسمان را بلدند آبی همیشه مهربان را بلدند تنها تو برای عاشقت حرف بزن مردم که فقط زخمِ زبان را بلدند

شیعه یعنی شناسنامه درد مثل عمری که رفته‌ای برگرد پیر‌هامان که از غمت مردند پیر کن بعد از این جوان‌ها را من شنیدم برای آمدنت زخم باید به استخوان برسد تو نبودی و زخم کاری بود چال کردند استخوان‌ها را ناله‌هامان پُر از ریا شده‌اند، ندبه‌ها سرد و بی صدا شده‌اند گرچه همواره می‌شناسی خوب لحن یا صاحب‌الزمان‌ها را

به دست‌های خدا باز می‌رسی هرچند به دست وسوسه شیطان ز شاخه چیده تو را صدای حی علی العشق را نمی‌شنوی؟ وضو بگیر که عاشق کند سپیده تو را بیا و توبه کن و تا همیشه عاشق باش خدا دوباره در آغوش خود کشیده تو را

آقا لطفاً شما اگر بی‌کارید یک لحظه طناب را نگه می‌دارید وقتی که عبور کرد از آن سرِ من بی زحمت چارپایه را بردارید

این دست‌های امن حریم شفاعت‌اند هر جا که آهویی‌ست هراسان بیاورید «رخ که نمود باغ و گلستان خبر کنید لب که گشود قند فراوان بیاورید» انگور‌های طوس ز رویش حیا کنید این شعر را مباد به پایان بیاورید

از آسمان برای زمین جان بیاورید هر هفت جام قبل نصیب حجاز بود این جام هشتم است به ایران بیاورید از آن شراب لب‌نزده در نگاه او پیمانه‌ای به خاک خراسان بیاورید ساغر گرفت و گفت: اَنَا مِنْ شُرطِها ساقی‌ست شرط مستی ایمان بیاورید جامی ‌شبیه نور چنان لهجه خدا مردی شبیه آیه قرآن بیاورید

شیعه یعنی شناسنامه درد مثل عمری که رفته‌ای برگرد

هزار ساقی با جامِ آیه آمده و هزار میکده با یک کتاب نازل شد سلام مثل گل از مستی ملائک ریخت شبی که در می ‌فجرش گلاب نازل شد

«راهی‌ست راه عشق که هیچش کناره نیست»

یک گل به روی دست گرفته پدر ولی آن دست‌ها شبیه به گلدان کوچکی‌ست سوگند می‌خورد به گُلش، روی دست او قنداقه علی‌ست؟ نه قرآن کوچکی‌ست تیر و کمان گرفته همان غنچه را هدف نه غنچه نیست آن لب خندان کوچکی‌ست در دست عشق یک گل پرپر کشیده است تیری که در گلوی پریشان کوچکی‌ست انگار دست‌های پدر تُنگِ خون شده خون از گلوی ماهی عطشان کوچکی‌ست