کتاب آخر شخص مفرد

ﻣﺎ منتظریم و چشم در راه؛ بیا ﻫﺮ لحظه، خسوفِ غم شد، ای ماه، بیا دل منتظر است، آسمان منتظر است ﯾﺎ عشق ـ علیک رحمه الله ـ بیا

حتی تو اگر داغ‌تر از غم باشی یک لحظه که نه! غمی دمادم باشی تنها تو مقیم خانه قلبم باش خوشحالم از اینکه میهمانم باشی

«او» هست، ولی نگاهِ باطل از ماست دیوارِ بلندِ در مقابل از ماست می‌بیندمان، ولی نمی‌بینیمش! باید بپذیریم که مشکل از ماست

هر لحظه یکی رسید و از غم‌ها گفت از درد و گرانی و دلی تنها گفت «دیروز» که خواستم به تو فکر کنم «امروز» رسید و از غمِ «فردا» گفت!

این ظاهرِ آشفته که نامطلوب است سرمایه دخترانِ شهرآشوب است از شهرِ برهنه‌پوش ـ بی‌صبرانه ـ اولْ نَفَری که می‌رود ایوب است!

از سمتِ تو می‌وزد نسیم سحری بر روی سَرَم، دستِ تو، مهر پدری هرچند ندیدمت ولی می‌دانم از خوب‌ترین خوب‌تران خوب‌تری!

حتی تو اگر داغ‌تر از غم باشی یک لحظه که نه! غمی دمادم باشی تنها تو مقیم خانه قلبم باش خوشحالم از اینکه میهمانم باشی

فریاد زدم که یا نبودن یا تو فریاد زدم که من عجینم با تو در یادِ تو، فریادِ دلم باقی باد دل، خانه هیچ کس نشد الّا تو!

امروز شبیه هیچ‌کس، دلتنگم هرچند پریدم از قفس، دلتنگم انگار هنوز در خودم زندانم تنگ است دلم ـ همین و بس ـ دلتنگم

زهرا که تو را ز کوثر آوَرْد آن شب یک باغ، گلِ معطر آورد آن شب فُطرُس ز شفاعتِ تو بخشوده شد و از شدتِ شوق، پَر درآورد آن شب